Fréttabréf Öryrkjabandalags Íslands - 01.06.1997, Page 40

Innlítandinn góði Grétar Róbert.
INNLITIÐ
Pistlar með þessu heiti
hafa öðru hvoru birzt í
blaðinu og þá alltaf sagt frá
því er ritstjóri leit inn til
annarra.
Nú snúast hlutirnir við,
því nú var litið inn til hans
einn vindasaman vetrardag
og var þar kominn Grétar
Róbert Haraldsson sem
öðru hvoru hafði sent inn til
ritstjóra ákveðna punkta frá
ævigöngu sinni og beðið
hann í búning að koma. Nú
skyldi þess freistað að fá
fram stutt viðtal þar sem
tæpt væri á fáeinum atrið-
um í lífshlaupi kappans.
Grétar Róbert býr hér í
Hátúnshúsunum með sam-
býliskonu sinni, Guðbjörgu
Albertsdóttur og sjást þau
oft á göngu, bæði hér í
kring sem annars staðar
einnig, enda segja þau að
gangan styrki og hressi,
jafnt andlega sem líkam-
lega.
Við ræðum í upphafi um
hin margvíslegu mein sem
okkur mennina hrjá og
hversu örlögin geta leikið
marga grátt. Og eins og
Grétar Róbert segir: “Ég
lagði upp í lífsgönguna af
bjartsýni og þrótti þrátt
fyrir allt, þrátt fyrir að ég
fyndi mig vanbúinn í
mörgu til þeirra átaka allra,
enda má allt til bernsku-
daga rekja rætur þess meg-
inmeins er mig hefur hrjáð.
Ég ætlaði mér sko hreint
ekki hlutskipti öryrkjans.”
En að þessu sögðu hóf
Grétar Róbert að greina frá
nokkrum höfuðdráttum í
nær sex áratuga Iífshlaupi.
“Fæddur er ég í Reykja-
vík 23. janúar 1940. 1941
var ég tekinn í fóstur af
þeim sómahjónum Haraldi
Olafssyni og Astu Olafsson
og leit á þau sem mína for-
eldra. I Reykjavík eyddi ég
ágætum bernsku- og æsku-
dögum, gekk í Austurbæj-
arskóla og Gagnfræðaskóla
Austurbæjar, en skyldunni
svokölluðu lauk ég vestur
á Núpi þ.e. 2. bekk gagn-
fræðanáms.
Frá 7 ára aldri til 13 ára
var ég í sveit á sumrin
og hafði af því afar gott, var
bæði vestur við Isafjarðar-
djúp, á Heimabæ í Arnardal
og uppi í Borgarfirði, á
Hurðarbaki í Reykholts-
hreppi. Svo vann ég bæði
til sjós og lands til tvítugs-
aldurs, en alltaf var bakið á
mér eitthvað öðruvísi en
vera átti. Svo fór ég til þess
mæta manns Stefáns
Jóhannssonar í Vélsmiðju
Seyðisfjarðar til að læra
vélvirkjun, því til þess stóð
hugur minn, enda hneigður
fyrir vélar og allt sem við-
kom þeim. Samfellt mun
ég hafa unnið í Vélsmiðju
Seyðisfjarðar í 32 mánuði
og þar lauk ég svo smiðju-
tímanum. En á þessum ár-
um kom heldur betur fram
brotalömin í bakinu á mér.
M.a. þess vegna fór ég svo
í Vélskóla Islands og þaðan
lauk ég svo námi 1965, en
tveim árum seinna lauk ég
við sveinsstykkið mitt og
var þá orðinn fullgildur
vélvirki 1967.
En þó bakið plagaði mig
alltaf var ekki um annað að
gera en reyna að vinna við
sitt fag. Ég var afleysinga-
vélstjóri á sjónum allt til
ársins 1973, en fór þá í
land. Vann fyrst við frysti-
vélar á Kirkjusandi, en
Isfélag Vestmannaeyja
hafði keypt þær af Júpíter
og Marz eftir gosið í
Eyjum. Þar vann ég baki
brotnu ef svo má segja í tvö
sumur, en 1974 lauk mín-
um vélstjóraferli. Ég
kvaddi þessa kæru iðngrein
mína með mikilli eftirsjá,
enda hafði ég lagt mig fram
um að læra hana sem bezt
og sinna henni svo af sam-
vizkusemi og trúnaði.
s
Eg hafði svona til vonar
og vara tekið meira-
próf í bifreiðaakstri 1972
og árin 1974-1976 ók ég
bæði leigubifreið hjá Stein-
dóri og strætisvagni hjá
SVR. En 1976 var mín
starfssaga á enda utan hvað
ég hefi verið 4 “vertíðir” á
Múlalundi og unnið eitt ár
hjá Örtækni og þá hálfan
daginn.
Ég var einmitt að aka
strætisvagni þegar ósköpin
dundu endanlega yfir, ég
átti eftir eina vinnuviku þar
þegar það var. Og þá var
farið að grennslast fyrir um
orsakir þessa alls og for-
eldrarnir m.a. spurðir. Og
þá kom í ljós að þrjátíu
árum fyrr hafði ég, lítill sex
ára patti, verið að verja
40