Fréttabréf Öryrkjabandalags Íslands - 01.06.1997, Síða 41

skíðasleða systur minnar
fyrir stærri strákum, og
þrettán ára þungur sláni
hafði þá hent mér á bakið
og hossað sér óspart á mér
og ég rekið upp neyðaróp
mikið, sem varð til þess að
móðir mín bjargaði mér.
En ég var afar dasaður á
eftir og aldrei samur maður,
enda kom nú í ljós að ég
hafði allt frá þessum
bernskudögum verið með
samfallinn mjóbakshrygg.
Margt hefur verið gert til að
bjarga mér m.a. hefi ég lent
þrisvar í uppskurði en allt
komið fyrir ekki. Upp-
skurðimir voru a.m.k. tveir
þeirra vegna mænuþrengsla
og það munu víst ekki vera
góð þrengsli. Raunar lenti
ég alveg í rúmið 1970 —
vann þá hjá BÚR og átti þá
13.desember að rétta stál-
skúffu með stórri sleggju,
en það varð mér ofraun.
Eftir svo sem þrjátíu högg,
þá hafði orðið brjósklos í
bakinu. Já, það er bágt að
geta ekki unnið, en ég er
góður slæpingi !!
Það er raunar aldeilis
munur að vera svona
vel göngufær eða liggja
ósjálfbjarga upp í loft í rúmi
sínu eins og sumir verða að
sætta sig við. Ég þakka þá
guðsgjöf á degi hverjum.
En talandi um guðsgjöf þá
vil ég minna á þá sterku trú
sem hefur verið mér til
halds og trausts. Og einmitt
þess vegna vil ég segja
sögu því til sönnunnar,
sögu til sannindamerkis um
ást guðs til okkar mann-
anna, til mín og þín.
Ég var á sínum tíma í
endurhæfingu á Reykja-
lundi í tvo mánuði og þar
var fínt að vera. Ég naut
þeirrar dvalar virkilega.
Þar vann ég t.d. á verkstæði
og líkaði fjarska vel. En á
fyrsta degi dvalar minnar
var ég að fara niður í
mötuneytið þar og settist
þar í stól við eitt borðanna
en var beðinn að færa mig
sem ég og gerði. Mér varð
litið til lofts og þóttist sjá
upp í heiðan himin og þar
uppi í svo sem tru metra
fjarlægð sá ég veru sem
mér þótti horfa beint til
mín. Ég starði í forundran
þar til sýnin hvarf, en yfir
mig færðist ósegjanlegur
friður og mér leið miklu
betur á eftir. Öðru sinni
hefur mér þótt sem engil-
vera kæmi inn um glugg-
ann minn sem hafði þessi
undursamlegu áhrif á mig
til góðs. Þetta var hér í
Hátúninu, en hér hefi ég nú
búið í nær fimmtán ár og
lrkað vistin vel.
Þetta að fá húsnæði hér
gjörbreytti lífi mínu, áður
var ég á hálfgerðum flæk-
ingi, átti ekkert öryggi hvað
athvarf varðaði. Við Guð-
björg Albertsdóttir erum nú
komin á tíunda ár sambúðar
okkar og allt hefur það til
blessunar leitt fyrir bæði.
Ég uni hag mínum vel
þó vissulega væri gaman að
geta aftur orðið þátttakandi
í hringiðu lífsins, verða
fullgildur þegn sem
vélvirki á ný, en það verður
víst aldrei nema draurn-
urinn. Mín einlæga guðstrú
er það bjarg sem ég byggi
á eins og í sálminum mun
standa: Vor guð er borg á
bjargi traust.”
Grétar Róbert greindi
frá ýmsu fleiru sem
ekki skal rakið hér, en
vissulega hefur hann frá
mörgu að segja. Yfir hon-
um er rósemi góð og hann
er sáttur við allt og alla, þó
alltaf öðru hvoru komi vél-
virkjadraumurinn til sögu.
Slíka drauma dreymir
örugglega marga þá sem
misst hafa heilsu og krafta.
En veruleikinn er annar og
þá er að taka því sem að
höndum ber með jafnaðar-
geði sem beztu. Það gerir
Grétar Róbert utan alls efa.
H.S.
Brosið
Góðvinur Fréttabréfsins, Sveinn Indriðason, leit
hér við einn mildan apríldag og færði ritstjóra
þennan pistil úr gömlu blaði og bað um að birt yrði
og er það gert með bros á vör, enda í engu broslegt
að minna á þýðingu þess að brosa. Og hér koma
heilræðin, alltaf holl og fersk:
Við erum alltof spör á brosið. Fátt er þó
mikilvægara á tímum bölsýni og erfiðleika en að
þekkja gildi þess að brosa. Brosið kostar ekkert en
ávinnur mikið. Brosið auðgar þann sem fær það, án
þess að svipta þann neinu sem veitir það. Brosið gerist
í einni svipan, en minningin um það getur varað
ævilangt. Enginn er svo ríkur að hann geti verið án
þess og enginn svo snauður að hann geti ekki veitt
það. Brosið skapar hamingju á heimilum og góðvilja
í viðskiptum. Bros er vináttuvottur. Bros er þreyttum
hvíld og birta þeim sem er dapur. Bros er sólskin þess
sorgmædda. Bros verður ekki keypt eða leigt, það
fær ekki gildi fyrr en það hefur verið gefið öðrum.
Ef einhver er of önnum kafinn eða of þreyttur til að
brosa til þín, þá skaltu brosa til hans. Enginn þarf
eins á brosi að halda og sá sem ekkert bros á til að
gefa. Viljir þú vinna vináttu manns skaltu fylgja ráði
sem fáum bregzt: Brostu.
Frá Vinafélagi
Blindrabókasafnsins
Asinni tíð var hér í blaðinu greint frá stofnun
Vinafélags Blindrabókasafnsins. Félagið hefur
starfað vel og orðið verulega ágengt, afrakstur þess skilað
sér í góðum gjöfum til safnsins. Félagar munu allnokkuð
á þriðja hundrað. A aðalfundi félagsins sem haldinn var
um miðjan apríl sl. kom fram að helzta tekjuöflun félagsins
auk félagsgjalda sé annars vegar jólakortasala og hins
vegar bein framlög frá fyrirtækjum, sem mörg hver hafa
verið mjög rausnarleg. Nefndir félagsins starfa margar
hverjar mjög vel og m.a. hefur fréttabréf verið gefið út -
Milli vina. Afhent var gjafabréf til Blindrabókasafnsins
upp á 435 þús kr. til kaupa á nýjum geislaprentara sem
gjörbreytir prentun og hraðvirkni hennar í safninu. Þess
má í leiðinni geta að gjafabréf fyrir sömu upphæð var
afhent 1996, en þá fyrir blindraletursskurðarhnífi, sem
hefur rækilega sannað gildi sitt. Á fundinum kynnti
Haraldur Gunnlaugsson nýja tækni í gerð hljóðbóka, en
sá fróðleikur birtist hér góðu heilli. Fráfarandi formaður
farsæls starfs var Margrét Hallgrímsdóttir. Núverandi
stjórn skipa: Elfa Björk Gunnarsdóttir form., Steinunn
Ármannsdóttir varaform. og svo þau Hildur Eiríksdóttir,
Jón Magnússon, Margrét Hallgrímsdóttir, Ragnhildur
Björnsdóttir og Valgerður Kristjónsdóttir. Góðum verkum
er vel fagnað.
H.S.
FRÉTTABRÉF ÖRYRKJABANDALAGSINS
41