Fréttabréf Öryrkjabandalags Íslands - 01.12.1999, Side 6

heimili eða Arnarholt; löggjöf um
kjara- og tryggingamál fyrir fatlaða
ekki til; endurhæfing þekktist varla -
og ég er búin að lýsa viðbrögðum
vinnuveitenda. Flestir stofnendur
Sjálfsbjargar í gamla Skátaheimilinu
voru hreyfihamlaðir og margir illa
farnir eftir lömunarveiki. Nú er það
aðallega umferðin sem fatlar og lam-
ar. Sigfús Brynjólfsson, einn af
stofnendum, er með mér í Trimm-
klúbbnum. Kúvending hefur orðið á
þessum málum, ennþá eigum við
samt langt í land til jafnréttis við
heilbrigða.
Sem ein af stofnendum Sjálfs-
bjargar fannst mér ég þurfa að gera
eitthvað. Eg var meðstjórnandi tvö
fyrstu árin. Síðan gaf ég kost á mér
sem formaður íþróttafélags fatlaðra í
eitt ár - og var kosin. Formannsárið
var mjög erfitt og lærdómsríkt, þótt
ég hefði gott fólk með mér í stjórn,
einkum vegna félagsrigs út af mínu
kjöri, ég hætti því eftir árið. Þetta var
lexía. Ég sagði oft við sjálfa mig:
„Edda, ef þú ert hrein og bein þarftu
ekkert að óttast. Þú vinnur á því að
vera hreinskiptin.”
Sníðameistari og formaður.
Varstu ekki lika söngkona?
„Jú,” segir Edda og hlær, “munn-
harpan hennar mömmu gerði mig að
söngkonu. Ég átti aldrei bíópening,
en mamma átti munnhörpu og við
sungum oft heima. í þá daga fékk
fólk vini og kunningja til að
skemmta t.d. í fermingarveislum.
Svavar Ben tónskáld bað mig oft að
koma með sér í veislur og syngja
lögin sín. Þetta styrkti mig mikið og
smám saman fór ég að yfirvinna
minnimáttarkenndina gagnvart fötl-
un minni.
Selkórinn á Seltjarnarnesi er að
hluta að mínu frumkvæði. Ég var
mjög stolt, þegar ég stóð á sviði
Samkomuhúss Seltjarnarness á
vígsluhátíð hússins, ásamt kórnum,
valin til að syngja úr Kátu ekkjunni
„ó, vilja og vilja ó, vina mín kær.” Ég
hef oft tekið gítarinn minn og sungið
á skemmtunum.” Edda bendir á tvo
gítara á veggnum. Rétt hjá hangir
stórt veggspjald, hlaðið verðlauna-
peningum.
Allt verðlaunapeningar fyrir
sundafrekin þín, Edda?
„Já, mér hefði aldrei dottið í hug
í vatnsleikfiminni í Grensáslaug.
að ég ætti eftir að skara fram úr í
sundi. Ég var svo fullorðin þegar ég
byrjaði að æfa - orðin 40 ára. Kær-
astinn minn bauð mér í Gamla bíó, og
þegar sá ég Ester Williams sund-
drottningu á tjaldinu, sagði ég við
sjálfa mig: „Svona vildi ég vera!”
Af tilviljun hitti ég Kristjönu Jóns-
dóttur sundkennara í Arbæjarlauginni
sem var þá að kenna fotluðum sund.
Upp úr því fór ég að læra að synda,
hafði aldrei kunnað það almennilega.
Aður synti ég alltaf hliðarsund, var að
reyna að þjálfa annan fótinn, hinn var
óvirkur. Ég var sent út í keppni og
öllum að óvörum - mest mér sjálfri -
kom ég með verðlaunapening.
Erlingur Jóhannsson fór þá að
þjálfa mig. Á Ólympíuleikum fatl-
aðra vann ég bronsið fyrir 100 metra
bringusund. Og af JJeimsleikum fatl-
aðra kom ég heim tvö gull, silfur og
brons, þá 46 ára. Nýlega las ég það í
íþróttablaði fatlaðra, að ég hefði þá
sett heimsmet í 400 metra skriðsundi.
Ég hafði ekki hugmynd um það! I
sundinu setti ég mér ákveðna reglu:
að synda alltaf rólega fyrst, keyra
síðan líkamann upp eins og þolið
leyfði.
Ég hætti keppnissundi á tindi
frægðarinnar - þá 50 ára.” Edda
brosir.
„I afmælinu sagði Erlingur við
mig: „Nú finnst mér að þú ættir að
snúa þér að öðru.” Ég var sár fyrst, en
sá fljótt að þetta var alveg rétt.
Stórafmæli eru oft vendipunktur í
lífinu og ég sagði við sjálfa mig: „Nú
er ég búin að þjálfa líkamann svo
Á jólahátíð Trimmklúbbsins í SEM húsinu 1997.
6