Fréttabréf Öryrkjabandalags Íslands - 01.12.1999, Síða 7

mikið, að ég má ekki hætta. Því ekki
að stofna trimmklúbb!”
Af hverju Trimmklúbb?
„Jú, þá gat ég drifið fólk út að
trimma, sem var fatlað eins og ég.”
Trimmklúbbur Eddu var stofnaður 6.
september 1987. Markmið hans er
heilsurækt fatlaðra í anda þeirrar
hugsjónar sem ýttu úr vör samtök-
unum íþróttir fyrir alla. „Með mér
trimma bæði blindir og sjónskertir,
fatlaðir og þeir sem eiga við allskyns
Tótlun að stríða, en líka stuðnings-
hópur til að styðja þá blindu. Við
förum í gönguferðir á sumrin, vatns-
leikfimi, sund og jóga á veturna. Ég
fæ félagana til að dansa, syngja og
leika - vil að þeir geri allt sjálfir.
Iþróttafélög einblína oft um of á
keppnisíþróttir. Trimmklúbburinn er
fyrir alla hina sem annars sætu
heima. Kjörorðið er: að vera með er
stærsti sigurinn!” Þeir sem mæta best
fá hvatningarbikar klúbbsins í
verðlaun.
Eg er með kannanir og spyr: Hvað
gerir klúbburinn fyrir þig? Hvað má
bæta? Reyni síðan að fara eftir óskum
félaga. Nú hefur fjölgað svo í klúbbn-
um að iðulega mæta um 50 manns í
sundleikfimina í Grensáslaug, en
segja má að um 70 manns séu virkir
þátttakendur í sundleikfimi og jóga.
Yndislegar konur kenna með mér,
Asbjörg Gunnarsdóttir og Erla
Tryggvadóttir eru búnar að vera sjálf-
boðaliðar í klúbbnum í tíu ár.”
Hvað með þig sjálfa?
„Ég borga með mér,” segir Edda og
skellihlær. „Við borgum leigu á
Grensáslaug þar sem við kennum
vatnsleikfimi kl. 4-6 á miðviku-
dögum. Árleg leiga er á annað
hundrað þúsund krónur, en hver fé-
lagi borgar 1000 kr. á mánuði.” Edda
hefur fengið styrk frá Reykjavík-
urborg og íþrótta- og tómstundaráði,
en nú segir hún hafa fjölgað svo
mikið í Trimmklúbbnum, að félags-
gjöldin ættu að geta staðið undir leigu
á Grensáslaug.
„Stundum eru félagar svo illa
staddir að 1000 krónur á mánuði eru
of mikið, en ég læt aldrei áhugafólk
sitja heima út af einum þúsundkalli.
Hugsjón mín er að koma sem flest-
um fötluðum út í heilsurækt.” Edda er
búin að fara um allt land og kynna
iþróttir fyrir fatlaða. „íþróttafélag
fatlaðra hefur gert mikið, en brýn
Edda og Kristján á tíu ára afmælishátíð klúbbsins. „Kristján sá þá um
hátalarakerfið, en hann er mér alltaf innan handar,” segir Edda.
þörf er á að ná enn fleirum út úr
einangrun,” segir hún.
„Nú erum við að undirbúa litlu
jólin sem margir hlakka til. Klúbb-
félagar sjá sjálfir um skemmtiatriðin.
Á litlu jólunum okkar fá allir jóla-
gjafir.
Er erfitt að ná fötluðu fólki
út í lífið, Edda?
„Það er vorkunnartónn í mörgum
sem mér finnst að ætti ekki að vera.
En ég get ekki dæmt þá sem hafa
orðið fyrir miklu áfalli. Kannski
hefði ég brugðist öðruvísi við, ef ég
hefði fengið lömunarveikina 20-30
ára. í dag er gert allt fyrir fólk, en það
á ekki að mata það. Menn eiga sjálfir
að bera sig eftir björginni. Sjálfs-
vorkunn leiðir aðeins til hins verra.
Ef þú ætlar að lifa lífinu, þá gildir
ekkert annað en harkan sex.
Auðvitað má alltaf bæta. Sorglegt
að horfa upp á bæturnar sem fólkið
fær.
Sjálf gæti ég ekki lifað á þeim
örorkubótum sem mér eru úthlutaðar,
ef ég ynni ekki. Bilið er alltaf að
breikka á milli ríkra og fátækra, heil-
brigðra og fatlaðra. Ég sagði eitt sinn
við þekktan ráðamann þjóðarinnar:
„Viltu býtta við mig? Fá mínar
örorkubætur í einn mánuð, en ég
fengi þín mánaðarlaun.”
Viðbrögð hans voru slík að sú
hugsun hvarflaði að mér, hvort
Edda með Guðnýju Guðnadóttur og Elsu Stefánsdóttur sem er nýlátin,
á Ólympíuleikuni fatlaðra 1984 á Stoke Mandeville í Englandi.
fréttabréf ÖRYRKJABANDALAGSINS
7