Fréttabréf Öryrkjabandalags Íslands - 01.12.1999, Side 8

Á afmælishátíðinni voru Edda og Guðný Guðnadóttir
með leikspuna á kvæðinu „Kanntu brauð að baka.”
maðurinn liti niður á mig? Kannski
hefði ég átt að segja: „Viltu prófa að
vera bundinn við hjólastól i einn
mánuð?” Fatlaður maður, bundinn
hjólastól, þarf að hafa miklu meira
fyrir lífinu - þarf helmingi meiri orku
en sá heilbrigði. Nei, ráðamenn okkar
skilja þetta ekki, fyrr en einhver fatl-
ast í þeirra tjölskyldu, þá er farið að
berjast.
Ég reyni alltaf að bjarga mér, vinna
mig út úr líkamlegri fötlun. „Erum
við samstíga, líkaminn og ég?” spyr
ég oft sjálfa mig. í haust datt ég í
Ikea, lenti á hurðinni þegar ég fór út.
Sjálfsagt hef ég brákað mig eitthvað.
Síðan hef ég prófað vatnsleikfimi á
hverjum morgni, er búin að fá mig
nokkuð góða - og sannreyna að
vatnsleikfimi er besta þjálfun sem
fatlaður maður getur fengið.”
Undirrituð horfir á fmgerðu kon-
una svo leiftrandi af lífsorku og spyr:
Hvernig ferðu að gera þetta allt
samait - og fá alla hina nteð þér?
„Ég fékk svo stóran vinning á
æskuárum.” Edda brosir og lítur á
svipfallega manninn sinn sem hefur
fylgst með okkur tveimur, greinilega
stoltur yfir Eddu sinni. „Hann er mesti
happdrættisvinningur minn í lífinu!
Kristjáni finnst allt rétt sem ég geri og
styður mig í öllu, annars væri ég ekki
að þessu. Mér fannst danska svo leiðin-
leg í skóla, að bekkjarsystur mínar
sögðu: „Þú átt eftir að giftast Dana iyrst
þér finnst danska svona leiðinleg!”
„Aldrei í lífinu,” sagði ég, en
örlögin sneru því einmitt þannig. Á
ég að segja þér hvernig við kynnt-
umst: Ég var nítján ára þegar mamma
fór að vinna sem ráðskona á
Geldingalæk á Rangárvöllum, geysi-
stóru búi í eigu Skúla Thorarensen.
Hún hringdi til mín og spurði, hvort
ég gæti komið sem aðstoðarstúlka.
Ég fagnaði því allshugar, nú gætum
við mamma loks verið saman. Hjá
mömmu vann ég í níu mánuði.
Allt var þvegið á þvottabretti og
þvotturinn soðinn í stóru kolakeri.
Vikan skiptist í þvottadaga og bök-
unardaga. Þrjá daga tók að
handhnoða kleinur, jólakökur o. fl.
engin hrærivél. Síðan þurfti að þrífa
þetta stóra hús. Við mamma unnum
frá rauðamorgni langt fram á kvöld.
Sex Danir unnu á búinu, einn af
þeim var Kristján Ólafsson, síðar
maðurinn minn. Mér fannst þeir
leiðinlegir, kannski af því ég skildi þá
ekki. Kristján kallaði ég græningj-
ann, af því hann var alltaf í grænum
fötum. Það fór í taugamar á mér, að
hann skyldi alltaf vera að sniglast í
kringum mig! „Hvad skal vi ha at
spise í dag?”, sagði hann. Spurði
síðan, hvort hann gæti ekki hjálpað
mér að bera inn kolin og sokka-
plöggin niður í læk?
Ég hef oflt verið berdreymin. Stuttu
áður en við fórum til Reykjavíkur,
dreymdi mig - að ég hitti mann í
Gamla bíó sem gaf mér hring með
rauðum steini. Fyrsti maðurinn sem
ég mætti í Austurstræti var Kristján.
Hann bauð mér á kaflíihús og eftir
það í Gamla bíó. Þetta var um vorið,
við trúlofuðum okkur um haustið.
Rauði steinninn er Gróa dóttir okkar.
Við eigum eina dóttur, yndislegan
tengdason og tvö gæfúrík bamaböm.”
Edda og Kristján eiga líka hvort
annað á heimili sem geislar af lífs-
hamingju. Innri friður þarf að ríkja til
að hægt sé að gefa frá sér til sam-
ferðafólksins. Edda sýnist búa yfir
honum ríkulega. Megi Trimmklúbbur
Eddu vaxa um ókomna tíð.
Oddný Sv. Björgvins.
Hlerað í hornum
Karl einn sagði þegar hann var að
vitna í eitthvað löngu liðið: “Það var
löngu fyrir guðs minni, meðan skratt-
inn var ennþá í vöggu og Breiða-
fjörðurinn allur í ljá”.
“Það er ekki mikið sem ég geri”,
sagði karlinn:
“Bera út öskuna,
berja fiskinn
og mala.
Hella úr koppunum
hreinsa íjósið
og smala.”
Sýslumaður einn var að yfirheyra
mann sem staðinn hafði verið að
verki við þjófnað og innbrot. Sá sneri
út úr öllu sem sýslumaður sagði, svo
sýslumaður fokreiddist og spurði:
“Hvað er þetta maður, heldurðu að ég
sé eitthvert fífl eða hvað?”. Þá sagði
þjófurinn sakleysislega: “Ég hefi
bara ekki hugmynd um það, ég þekki
þig bara ekkert”.
8