Fréttabréf Öryrkjabandalags Íslands - 01.12.1999, Síða 36

Hannes Helgason fv. form. ÖBÍ:
DRAUGURINN
í HVÍTÁRNESI
Haustið 1968 fórum við félag-
arnir: Hannes Helgason,
Hallvarður Guðlaugsson og
Magnús Guðlaugsson í boði Þor-
steins Sigurfinns-
sonar húsasmíða-
meistara að Hvít-
árvatni austan
Langjökuls.
Tilefni ferðar-
innar var lok
byggingar á veg-
um Þorsteins.
Þetta átti að vera
landskoðun og
skemmtiferð, sem og varð að mestu
leyti.
Þorsteinn ók bíl sínum, sem var af
amerískri gerð og var mjög sterk-
byggður enda voru vegir ekki upp á
hið besta í þá tíð.
Ferðin gekk áfallalaust þar til við
vorum staddir á Bláfellshálsi, þá var
farið að sjóða á bílnum sem kallað er
og við athugun kom í ljós, að gat var
á vatnskassa.
Nú voru góð ráð dýr, ekki hafði
verið gert ráð fyrir svona bilun,
umferð var engin svo við vissum, því
engum höfðum við mætt frá því við
fórum úr byggð. Það kom í minn hlut
að hreinsa frá lekastaðnum á vatns-
kassanum og sá ég að göt voru á
tveimur mjóum pípum, sjálfsagt eftir
grjótkast.
Við fengum okkur kaffi og brauð
meðan málin voru rædd. Þá
veiti ég því athygli að Magnús var að
borða seytt rúgbrauð og bið ég hann
um hálfa sneið, hreinsa af henni álegg
og smjör, síðan sting ég sneiðinni upp
í mig og tygg um stund. Því næst
grúfi ég mig yfir vatnskassann og tek
rúgbrauðsklessuna og þrýsti henni í
lekastaðina og kringum þá. Vatns-
kassinn var enn heitur og harðnaði
brauðið fljótlega, síðan var vatni bætt
á kassann og dugði þessi viðgerð í
nokkra mánuði að sögn Þorsteins.
Nú var ekki til setunnar boðið og
var haldið í Hvítárnes. Þar var og er
skáli Ferðafélags íslands og höfðum
við ákveðið að gista þar eina nótt.
Þegar að skálanum var komið
rákum við augun í tvö reiðhjól okkur
til furðu og reyndust eigendur þeirra
vera tveir Þjóðverjar um þrítugsaldur
og voru þeir að elda sér einhvers-
konar graut, sem þeir svo snæddu
með þurru brauði.
Við reyndum að ræða við þá, en gekk
ekki vel þar sem enginn talaði þýsku
og þeir lítið í ensku.
r
Iskálanum voru tvö herbergi og
höfðu þeir þýsku yfirtekið annað
þeirra, svo við fluttum okkar hafur-
task í hitt herbergið, sem hafði
glugga er sneri í suðaustur. I her-
berginu voru kojur og tvö fleti sitt
hvoru megin við gluggann og lítið
borð á milli þeirra. Hallvarður og
Magnús völdu sér sína koju hvor en
Þorsteinn fletið vinstra megin við
gluggann og ég hægra megin.
Settumst við nú að snæðingi og
höfðum hraðann á því farið var að
rökkva, en gönguferð var á áætlun
það kvöld. í gönguna fórum við
norður með Hvítárvatni og var það
ógleymanleg ferð í kvöldkyrrðinni,
en er við hugðumst snúa til baka
heyrðust drunur miklar og brak frá
jöklinum, þar sem hann gengur út í
vatnið og þótti okkur verst að sjá það
ekki í björtu, þegar feiknastór ís-
stykki brotnuðu frá jökulstálinu og
lentu í vatni með miklum dynkjum og
gusugangi, en hálf draugalegt var
þetta, svona í hálfrökkrinu.
Heim var nú haldið í skálann og er
þangað kom settumst við að
snæðingi við kertaljós því myrkur var
skollið á. Við sátum á fletunum sitt
hvoru megin við litla borðið. Kaffi
höfðum við á brúsum til drykkjar
eftir matinn og Þorsteinn dró upp
koníaksfleyg sem hann skenkti
bróðurlega út í kaffið og lifnuðu sam-
ræður eðlilega við það. En er búið
var úr pelanum, þá drógu þeir
bræðurnir Hallvarður og Magnús úr
pússi sínu harðfisk, hákarl og brenni-
vínsflösku okkur Þorsteini algerlega
á óvart, enda eru þeir bræður
Hornstrandamenn frá Hlöðuvík.
Þar sem svo mikið var til af þessu
hnossgæti datt okkur í hug að bjóða
þeim þýsku til veislu og þáðu þeir
boðið og komu yfir í herbergi okkar,
en undarlegur svipur varð á þeim er
þeir höfðu sest og litið kræsingarnar
augum, þó álít ég að lyktin hafi vald-
ið þar mestu um.
Samræður urðu hinar fjörugustu og
rétt fyrir miðnætti gengu allir til hvílu
og sofnuðu skjótt í svefnpokum sín-
um.
Ekki veit ég hvað klukkan var,
þegar ég rumska við það, að
gripið er kröftuglega um fótleggi
mína fyrir ofan ökkla og ég heyri
kvenrödd segja: “Hver á allar þessar
lappir?” og um leið er snúið harka-
lega upp á fætur mína, svo ég snýst
fram úr fletinu og niður á gólf. I
fallinu rakst ég á borðfæturna og varð
af þó nokkur hávaði vegna áhalda
sem á borðinu voru. Ég lenti á ann-
arri öxlinni á gólfið og byrjaði strax
að reyna að opna svefnpoka minn og
hafði ekki tekist það, þegar borðið
veltist yfir mig og allt sem á því var
hentist upp í flet mitt. Skýringin á
þessu var sú, að Þorsteini var snúið
fram úr fleti sínu á svipaðan hátt og
mér og lenti hann hinum megin við
borðið með þessum afleiðingum, svo
af varð hinn mesti hávaði.
Þeir bræður, sem í kojunum voru,
vöknuðu auðvitað við lætin og
spurðu hvern andskotann við værum
að gera og hvort við værum að slást,
en það var nú síður en svo.
Þorsteini tókst fljótt að koma sér úr
poka sínum og ná í vasaljós sem var í
fleti hans og kveikja á því. Þá lá
borðið á hliðinni ofan á mér og reisti
Þorsteinn það upp, komst ég fljótlega
Hannes
Helgason
36