Fréttabréf Öryrkjabandalags Íslands - 01.03.2000, Qupperneq 22

Viðar Hörgdal:
HEYRT OG UPPLIFAÐ
Þrjár skemmtisögur - Spjall um kurteisi
Frændfólk mitt á Akureyri átti
góðan kunningja sem átti auð-
velt með að svara fyrir sig í
vísuformi. Hann var reyndar gefinn
fyrir tárið eins og hagyrðinga er oft
siður en var þó ekki drykkjumaður.
Eitt sinn er kalt var í veðri bankaði
hann uppá og kom frænka mín til
dyra, heilsaði honum með handa-
bandi og varð þá að orði: “Mikið er
þér kalt á höndunum” Gesturinn leit í
augu frænku minnar og svaraði:
“Hvar um víða veröld sem þú leitar
ég veit þú munir sannfærast um það
að sjaldan eru karlmanns hendur
heitar
ef hjartað bera þeir á réttum stað”.
r
IHéraðsskólanum á Núpi í Dýra-
firði var heimavist og reynt að
halda kynjunum aðgreindum, sér-
staklega á kvöldin. Þá var þar skóla-
stjóri séra Sigtryggur faðir Hlyns
Sigtryggssonar veðurfræðings.
Á hlaðinu var skemma þar sem
nemendurnir geymdu hluti sem þeir
þurftu ekki að nota dagsdaglega, kof-
fort og slíka muni sem þeir komu
með í skólann.
Nú var það eitt sinn að skólastjóri
var á rölti um hlaðið og kemur þá
strákur út úr skemmunni.
Hvað varst þú að fara?, segir prest-
urinn.
Ha, ég ? ég var að fara hér í koff-
ortið mitt.
I þeim töluðum orðum kemur
huggulegasta stúlka út úr skemm-
unni.
Jahá, segir prestur, og kemur svo
koffortið gangandi á eftir þér.
Séra Árni Þórarinssyni var ekki vel
við nýju guðfræðina en hann átti
eftir að upplifa það að sjálfur biskup
landsins, doktor Jón Helgason var ný-
guðfræðingur.
Það fór ekki vel á með þeim og séra
Árna var ekki hlýtt til biskupsins.
Nú var það að kominn var til
Reykjavíkur öldungur í prestastétt
séra Halldór í Presthólum og orðinn
Viðar Hörgdal.
ruglaður nokkuð.
Séra Bjarni vígslubiskup hinn
landsþekkti og séra Árni hittust eitt
sinn í Lækjargötu. Ég var að koma frá
séra Halldóri, segir séra Bjarni.
Jæja hvernig líður honum bless-
uðum? spurði séra Árni.
Honum líður nú sæmilega.
Er óttalega mikið rugl á honum?
Ég læt það nú vera, svaraði séra
Bjarni, ójú það slær útí fyrir honum,
hann sagði mér það til dæmis að nú
ætti að fara með biskupinn austur á
Þingvöll og hengja hann.
Er það svona slæmt, aumingja
gamli maðurinn, er hann svona slæm-
ur, en það er ekki þar fyrir, hug-
myndin er góð.
Kurteisi
Það er kannski ekki kurteisi af mér
að vera að tala um kurteisi við
ykkur, en ef þið hugsið ykkur vel um,
þá er eitt sem þið hafið aldrei lært og
það er kurteisi.
Eins og allir vita er ákaflega erfitt
að muna nöfn gesta í samkvæmi sem
menn muldra annaðhvort í barm sér
eða tuldra í skeggið.
Ef húsráðandi kynnir er það einkar
viðkunnanlegt að gefa nokkrar upp-
lýsingar um þann sem verið er að
kynna, t.d. “Þetta er ungfrú Þorbera
Ingólfsdóttir bráðum 37 ára, eða þetta
er frú Jónfríða Elíasdóttir sem hefur
svo gaman af sögum um náungann,
eða þetta er hann Jón frá Hafnarfirði
sem varð fyrir því óhappi að Ólafur
besti vinur hans stakk af með konuna
hans til Akureyrar og skilaði henni
svo aftur í breyttu ástandi”
Til þess að nöfn skiljist almennilega
þá er gott að stafa nafn og foðurnafn
þeirra sem kynntir eru.
Það tíðkast nú orðið ekki að kyssa
alla gestina í samkvæmi, þegar maður
kemur eða fer, eins og á Islandi í
gamla daga. Fólki nú á dögum,
einkum í Bandaríkjunum þykir það
óþarfi að eyða kossum á gamla fólkið
líka, heldur taka ungu mennirnir
stúlkurnar út í hom eina og eina
þegar tækifæri gefst og geta þeir dug-
legustu afgreitt allflestar ungu stúlk-
urnar sama kvöldið.
Það sýnir örugga framkomu ungra
stúlkna ef þeim líst vel á ungan mann
á götunni eða í strætisvagni, að ganga
til hans og kyssa hann og spyrja um
leið, hvort þetta sé ekki hann Jóhann.
Glopri pilturinn því út úr sér í fátinu,
að hann heiti því miður ekki Jóhann
heldur Gísli fer vel á því að stúlkan
gefi honum þá vel útilátinn löðrung,
það mun vekja almenna athygli og
aðdáun á öruggri framkomu stúlk-
unnar.
IBandaríkjunum er sá siður að karl-
maðurinn stendur bak við stól
konunnar svo að hún geti fundið
sætið sitt, þegar hún gengur til borðs,
og ýtir hann svo stólnum innundir
hana um leið og hún sest. Óviðkunn-
anlegt er ef herrann er annars hugar
og ýtir kannski stólnum frá en ekki
að, við það getur daman dottið á gólf-
ið. En komi það fyrir, þykir það
riddaralegt að herrann hlaupi undir
herðar dömunnar og tosi henni upp í
stólinn aftur og keyri svo stólinn að
borðinu með dömunni og öllu saman.
Þetta er viðkunnanlegur siður og ættu
mæður hér á landi að venja syni sína
á þetta.
Það er óviðkunnanlegt að segja svo
hátt að húsmóðirin heyri, að súpan sé
viðbrennd og maturinn illa steiktur,
varla hundi bjóðandi.
22