Fréttabréf Öryrkjabandalags Íslands - 01.03.2000, Síða 36

Sigurður Óskar Pálsson fv. safnvörður:
MEÐ AUSTANGJOLUNNI
Sigurður
Oskar
Pálsson
Það var ögn undarleg tilfinning,
sem að mér sótti sl. gamla-
árskvöld, er menn hömuðust
við það baki brotnu að kveðja, með
drunum og fyrverki, þá öld sem þeir
voru þó engan veginn sammála um
hvort liðin væri eða
ekki og fagna hinni
sem þeir voru að
sama skapi ósam-
mála um að skollin
væri á. Mér fannst
þetta tilstand dálítið
eins og að halda erfis-
drykkju eftir mann
_____________sem hvorki er talinn af
né hefur fengið sitt
dánarvottorð, ellegar þá að efna til
fæðingarhátíðar fyrir barn sem enn er
ekki komið undir. Fúslega játa ég þó
að ég hef ekki reynt að leggjast í
stærðfræðilegar þolraunir varðandi
aldaskil eða - mót enda lítt til þess
fallinn að ástunda hugarleikfimi sem
krefst þekkingar í þrætubókarlist sem
þar um hefur verið iðkuð, enda hef ég
látið mér nægja þá barnatrú að
tugurinn endi á núlli og þar af leið-
andi þóst geta gengið að því vísu að
öldinni hljóti að ljúka með tveim
svoleiðis táknum en ekki 99, auk þess
sem þau vísindi standa í mér að ný
öld geti hafist áður en hundraðasta ári
hinnar fráfarandi er lokið. Hitt er svo
annað mál að út á þessa þrætubók
fáum við kannski önnur aldamót að
ári og mikið held ég að þau hljóti að
gleðja hjörtu dúndurbombumakara
og eldglæringameistara.
En hvað sem þessu líður dettur
mér í hug að festa hér á blað
einskonar örsögur, eða ætti ég
kannski fremur að segja agnaþætti?, í
fimluformi, sem hafa gerst á öldinni
okkar eða gætu hafa gerst á henni, án
þess trúverðugum þjóðlífsmyndum sé
haggað að nokkru marki.
Kannast enginn sveitamaður, sem
nú er að byrja að verða gamall, við
eitthvað þessu líkt frá því um miðja
öldina eða litlu fyrr?
Af balli ég Bínu heim elti,
við bæjardyrnar loks smellti
á hana kossi.
Það var eldheitur blossi,
en hundarnir hlupu upp með gelti.
Sitthvað hefur komið fyrir um
göngur og réttir eins og allir vita.
Höggfeta Hallur á Breið
hálfur í göngurnar reið,
en hrökk af baki
í því hófaskaki;
á hnjánum til bæja svo skreið.
Og kvöldið fyrir fyrstu göngu varð
allt að vera klárt og kvitt. Ekkert
mátti útaf bera.
Tómas frá tíkastandi
teymdi Strút sinn í bandi
þrútinn af bræði,
blásandi af mæði;
andskotann ákallandi.
Ekki man ég betur en strákum
þætti hið mesta sport í mínu ung-
dæmi að sofa eina og eina nótt í ný-
hirtu heyi úti í hlöðu, og mig grunar
að einni og einni heimasætu hafi
fundist svoleiðis nokkuð dálítið sport
líka. En eins og þar stendur:
“Næm eru slysin”, og gildrur
þeirra leynast víða:
Manga fékk mikinn sting
í magann og lífið um kring
er svaf hún í hlöðu
í sílgrænni töðu.
Menn héldu það hlöðusting.
En lífið með lystsemdarþing
lallar sinn eilífa hring.
Hún varð fyrir jólin
að víkka kjólinn.
Það stafaði víst af þeim sting.
Ekki er víst alveg laust við að gildis-
mat hjónabandsgrundvallar eldri tíma
laumaðist yfir aldamótin og inn í öld-
ina okkar á þeirri margrómuðu sælu-
tíð.
Langnetja í Laxárnesi
var landskunn af stórskornu fési.
Út af þessari mey,
sem þrásagði: Nei
hengdu sig Hrólfur og Drési.
Þeir vinnumenn voru í Nesi
og vildu ná hlut í því vési.
Það duldist ei þeim
drengjunum tveim
að arfsvon var ærin í Nesi.
Eftirfarandi fregn er ekki tekin úr
“Auðlindinni” að vísu, en engu að
síður kom aflasaga þessi af veiði-
manni snjöllum í íjölmiðlum s.l.
haust og varð allfræg að makleikum.
Rogginn til rjúpna fór hann.
Að reynast veiðinn sór hann,
og rjúpurnar hrelldi
með höglum og eldi,
en skaut sjálfan sveitarstjórann.
Líklega er rétt að enda hjal þetta á
sjálfum tvöþúsundvandanum og líta
ögn í eiginn barm í leiðinni.
Karlinn er aldeilis æfur.
Oft vill hann sýnast kræfur,
en býr nú við sút
þótt hann belgi sig út,
því hann telst ekki
tvöþúsundhæfur.
S.Ó.P.
Hlerað í hornum
Þær fóru í keppni í bringusundi, sú
ljóshærða, dökkhærða og rauðhærða
og vegalengdin 100 metrar. Þær voru
nokkuð jafnar, sú dökkhærða og sú
rauðhærða en löngu seinna kom sú
ljóshærða í mark, alveg örmagna.
Þegar hún loks gat komið upp orði
hvæsti hún á stallsystur sínar: “Þið
svindluðuð. Þið notuðuð hendurnar”.
Maður einn var spurður að því hve
mörg þau hefðu verið systkini hans:
“Ja, við erum nú þrjú dáin”, byrjaði
hann.
I sjúkrahúsinu spreyta menn sig á
svörum við þessari gátu: Hvað þarf
marga hjúkrunarfræðinga til að
skipta um ljósaperu? Svarið rétta er:
Engan, þeir láta sjúkraliðana gera
það.
36