Spássían - 2011, Blaðsíða 28

28
HVATNING TIL AÐ HALDA ÁFRAM
Kristín hefur fengið mörg verðlaun
og viðurkenningar fyrir skáldverk sín í
gegnum tíðina, til dæmis Norrænu og
Vest-Norrænu barnabókaverðlaunin. Nú
er að baki hálfgerð verðlaunavertíð, fjöldi
bókmenntaverðlauna er afhentur á fyrstu
mánuðum ársins og má segja að umræðan í
kringum þau framlengi jólabókaumræðuna.
Nýjasta skáldsaga Kristínar, Ljósa, fékk bæði
Menningarverðlaun DV og Fjöruverðlaunin
en Kristín segir að í sínum huga geti aldrei
verið of mikið af verðlaunum, þar sem í
þeim felist mikil hvatning. „Nú tala ég
náttúrulega bara fyrir sjálfa mig, en öll
svona verðlaun brýna mig til að halda áfram.
Ég get til dæmis ekki fullþakkað það að
hafa fengið Fjöruverðlaunin árið 2007 fyrir
bókina Á eigin vegum. Ég var búin að sanna
mig nokkuð vel sem barnabókahöfundur
en var að einhverju leyti að leggja upp í nýja
vegferð þegar ég fór að skrifa fyrir fullorðna.
Ég þurfti að hasla mér völl á nýjum stað og
Fjöruverðlaunin voru fyrsta viðurkenningin
sem ég fékk fyrir fullorðinsbók. Það
var svo alveg ótrúlegt að fá þau aftur í
vetur fyrir Ljósu. Ég get líka nefnt að ég
fékk Sögusteininn fyrir þremur árum en
hann er veittur fyrir öll verk barnabóka-
höfundar frá upphafi. Rithöfundaverðlaun
Ríkisútvarpsins sem ég fékk árið 2007
eru líka veitt fyrir höfundarverk og það er
óskaplega góð tilfinning að geta litið þannig
til baka yfir eitthvað sem hefur tekist vel.
Stundum er talað um að það fylgi sjaldan
peningar svona verðlaunum. Peningar eru
góðir en mér finnst skipta meira máli að
vera valin, að verkið mitt sé talið svo gott
að það sé ástæða til að lyfta því upp. Mínir
bestu dagar eru þegar mér er sagt að ég
eigi að fá verðlaun eða tilnefningu en ég má
ekki segja frá því. Þá veit ég að mér tókst
eitthvað. Þetta eru svo góðir dagar því
maður lúrir á leyndarmáli og getur hlýjað
sér við tilhugsunina um það á hverjum degi.
Og þessi tilfinning skýtur manni áfram.
Fyrst þetta tókst þá hlýtur mér að takast
það sem ég er með á skrifborðinu. Þá bara
held ég áfram.“
Hún hlær að þeirri spurningu hvort slík
verðlaun verði ekki til þess að höfundurinn
líti yfir farinn veg og ákveði að nú sé þetta
orðið harla gott. „Nei, og ég hef nú aldrei
hitt kollega sem finnst að hann hafi gert
nógu mikið, að nú get hann bara hætt
þessu.“ Starfi rithöfundar virðist aldrei lokið
og á meðan vinir Kristínar og kunningjar sjá
fram á starfslok finnst henni sjálfri að hún
sé rétt að byrja. „Ég hugsa að ég hætti
aldrei. Á meðan einhver vill lesa mig held ég
að ég reyni að puða áfram.“
EKKERT VÆL
Kristín er þó langt í frá nýgræðingur í
rithöfundastarfinu. Hún var kennari á
Akranesi, en eftir að hún gaf út fyrstu
barnabók sína árið 1987 segist hún
fljótt hafa fundið að hún yrði að hætta
kennslunni og einbeita sér að því að
skrifa bækur. Á fimmtán ára tímabili
skrifaði hún 21 barnabók og getur því sem
barnabókahöfundur litið yfir nokkuð langan
veg. Auk þess hefur hún nú samanburðinn
við það að vera höfundur fullorðinsbóka
og segir það ekki að ástæðulausu að
barnabókahöfundum þyki þeir oft afskiptir
í bókmenntaumræðunni. „Ég hef nú skrifað
margar greinar um þetta í gegnum tíðina og
man þegar við barnabókahöfundar settum
okkur fyrst saman sem grasrótarhópur fyrir
árið 1990, einmitt vegna þess að við vorum
svo óánægð. Við hittumst bókstaflega
til að stappa stálinu hvert í annað og
vorum ógurlega heit yfir því hvað okkur
fannst barnabókin lítils metin. Börnum
Hvunndagshetjurnar
eins og hnefi
á samfélagið
Kristín Steinsdóttir hefur gefið
út ótal barnabækur og samið
leikrit í félagi við systur sína en
undanfarin ár hafa skáldsögur
hennar slegið í gegn hjá
fullorðnum lesendum. Þrátt fyrir
langan rithöfundaferil finnst
henni hún rétt vera að byrja og
lítur á þær viðurkenningar sem
hún hefur fengið sem hvatningu
til að halda áfram. Spássían
ræddi við Kristínu um andóf
hversdagshetjanna, um vandann
að skrifa um sára, persónulega
reynslu og um sögupersónur sem
valda enn uppnámi og átökum á
mannamótum.
Eftir Auði Aðalsteinsdóttur