Spássían - 2011, Side 41

41
AÐ VERA
ANNAR
Ísland í nokkrum útlendum ljóðum
Eftir Eirík Örn Norðdahl
Reykjavík Central, this is Reykjavík Central (Sounds not heard
in Iceland) eftir Rod Summers
The train now standing at platform 7 is the 10:11 Intercity for
Stykkishólmur and Ólafsvík. Calling at Reykjavík-Hlemmur,
Reykjavík-Espigerði, Akranes, Borgarnes, Stykkishólmur and
Ólafsvík. Change at Reykjavík-Espigerði for the stop train to
Reykjavík North, Mosfellsbær, Þingvellir, Þingvellir-spa and
Hengill utilities. Change at Ólafsvík for Búðir and Arnarstapi.
Konseptljóðið „Reykjavík Central …“ birtist meðal annars á
hljómdisknum Orðið Tónlist, sem var gefinn út í tengslum við samnefnda
hátíð fyrir fáeinum árum. Í stað þess að takast á við hið „stórfenglega
landslag Íslands“ lýsir Rod Summers landinu og þjóðinni með
undirstrikaðri fjarveru. Ljóðið samanstendur af þeim hljóðum sem heyra
mætti á aðallestarstöðinni í Reykjavík, ef svo furðulega vildi ekki til að
þar er enga aðallestarstöð að finna, enga brautarteina eða lestarvagna
– ekki einu sinni neitt hljóðkerfi til þess að flytja skilaboðin. Ljóðið er enda
að mestu flutt á alþjóðlensku, tungumáli ferðalanga. Einu skiptin sem
mælt er á íslensku er þegar tilkynnt er um að lestin sem er að koma inn
á brautarpall 1 muni ekki stoppa hér og farþegar eru beðnir að halda
sig frá pallbrúninni.
Sagan segir að glöggt sé gests augað – en maður hrekkur hálfvegis
við, að átta sig á glámskyggni heimamanna, að þeir skuli ekki furða sig
á því svo gott sem statt og stöðugt að lestin sem kemur inn á brautarpall
1 skuli ekki stoppa, að þeir sem byggja þetta land skuli statt og stöðugt
halda sig frá pallbrúninni.
Þegar maður hlustar á Reykjavík Central furðar maður sig samt mest á
því, að maður skuli ekki hafa furðað sig almennilega fyrr, að maður skuli
ekki stöðugt vera hissa á að heyra ekki þessi hljóð – heldur stöðugt hitt,
þetta undarlega miðaldavæl: Flugfélag Íslands tilkynnir seinkun á flugi
til Ísafjarðar. Farþegar eru vinsamlegast beðnir um að hafa samband við
upplýsingar.
Hér öðlast maður langþráða hvíld frá þeim arma óði.
Kanadíska ljóðskáldið a.rawlings er höfundur
bálksins Ljóðapoems – sem er blendingur í öllum
hugsanlegum skilningi, ljóð skrifað á íslensku
og ensku, í hljóðum og orðum, í konseptstíl og
lýrískum myndum sem flækja þjóðernið, staðinn
og upplifunina frekar en að einfalda, skreyta,
goðgera eða útskýra (einsog hefðbundnar
þjóðvísur).
Ljóðapoems er athugun og niðurstöður – í senn
expressjónískt og impressjónískt verk og í sjálfu sér
afar persónulegt þótt það hvíli ekki við statískan
sjónarhól heldur vafri milli persónufornafna.
Kannski væri réttara að segja það hafa til að
bera ríkulegan eigin persónuleika, sem virðist
einhvers konar speglun af höfundi, en að það sé
persónulegt í þeim skilningi sem jafnan er lagður í
orðið.
Ljóðapoems inniheldur annars allt sem góð
íslensk þjóðvísa á að innihalda – fossa og læki, ær
og fjöll – en fyrir sakir undirfurðulegrar hegðunar,
persónulegrar sérvisku ljóðmælanda, verður
það hvorki banalt (í merkingunni auðskiljanlegur
áróður) eða leiðinlegt (í merkingunni upphafið)
heldur spriklandi og fagurt án þess að grípa til
háðungar eða óþols.
Ljóðapoems
eftir a.rawlings
“Eat my meat,” she says. She does.
“Með salti, ám, elfum, álfum.”
Hún er ánægð.
[…]
Hraun:
lavalarval
liminalabial
lyricalibidinal
liminalibidinal