Dagblaðið Vísir - DV - 17.01.2020, Síða 11

17. janúar 2020 FRÉTTIR 11
fimm til tuttugu ára. Hann hóf leiklistar­
námið tuttugu og sex ára, þá með fjögurra
ára gamalt barn í farteskinu og þrætir ekki
fyrir að það hafi verið talsvert ólíkt hinum
bekkjarfélögunum þótt bekkurinn hafi í
heild verið frekar gamall – miðað við það
sem gengur og gerist.
„Leiklistardraumurinn var alltaf ansi
langsóttur í mínum huga,“ segir Hallgrím­
ur og heldur áfram. „Ég held ég hafi skrifað
fjórar umsóknir áður en ég lét verða af því
að sækja um, en svo komst ég inn í fyrstu
tilraun. Það var mikið gert grín af mér í
skólanum enda var ég varla með grunn­
skólapróf. Ég vissi ekkert um stefnur eða
strauma, hafði ekkert lesið af bókmenntum
og kunni ekki staf í því sem bekkjarsystkini
mín höfðu lært á sinni menntaskólagöngu.
En ég vissi að þetta var eitthvað sem ég
vildi gera. Það var bara smáborgarinn í
mér sem hélt aftur að mér, að ég gæti ekki
látið verða af þessum draumi því hann var
of fjarlægur á Akranesi. Það er svona að al­
ast upp í litlu samfélagi, manni finnst mað­
ur ekki geta komist neitt en þar fyrir utan
þekkti ég ekki þennan leikhúsheim, mað­
ur heyrði bara sögur um erfið inntökupróf
þar sem fleiri hundruð manns sækja um en
einungis átta fá inngöngu. Ég hafði aldrei
leikið neitt en í þau skipti sem ég sótti leik­
húsið fann ég að þetta væri mögulega eitt­
hvað sem ég gæti gert. Ég vissi hins vegar
ekkert hvað ég var að fara út í enda hafði ég
alltaf bara séð fyrir mér lokaniðurstöðuna.
Það er að segja sviðsverkið á frumsýningu
en aldrei gert mér í hugarlund hvað fælist
í ferðalaginu þangað. Eftir fjögur ár af ná­
inni vinnu vorum við bekkjarsystkinin öll
góðir vinir þótt við hefðum ekki endilega
verið sterkasti hópurinn, við erum öll sam­
mála því og það er alveg algengt í þessu.
Auk þeirra kynntist ég svo fullt af fólki úr
öðrum bekkjum sem og kennurum en ég
einsetti mér frá byrjun að drekka í mig allt
sem ég gat lært þarna.“
Þegar maður er ungur og graður er
engin hætta á kulnun
Eftir útskrift lá leið Hallgríms norður á Ak­
ureyri þar sem hann lék í ríflega tvö hund­
ruð sýningum á einu leikári. Hann segir þá
reynslu hafa kennt sér mun meira en árin
fjögur í leiklistarskóla.
„Fyrsti veturinn eftir útskrift var frá­
bær, þarna lék ég í Fló á skinni, Ökutím­
um og Óvitunum, að meðaltali níu sýn­
ingum á viku. Ég skólaðist helvíti mikið á
því. Ég myndi ekki nenna þessari keyrslu
í dag en þegar maður er ungur og grað­
ur er engin hætta á kulnun. Magnús Geir
Þórðarson var þarna leikhússtjóri og ég
vann með fullt af frábærum leikurum. Ég
segi það oft, að leikhúsið getur verið mjög
erfiður vinnustaður, maður þarf að vera
fókuseraður, vel undirbúinn og gefa bók­
staflega allt sem maður á. Þegar vel tekst
til er hvergi skemmtilegra að vera en leik­
húsið getur líka verið leiðinlegt. Þú þarft
að vinna með alls konar fólki sem býr yfir
ólíkum hugmyndum og er ekkert endilega
alltaf á sömu skoðun og þú en vinnan snýst
um að verða sammála því ef maður er það
ekki verður niðurstaðan aldrei góð. Mað­
ur þarf alltaf að finna sitt jafnvægi. Auð­
vitað eru líka margir að berjast um bitann,
það er bara eins og það er en ég hef verið
mjög heppinn hvað þetta varðar, hef fengið
nóg að gera og leikið í skemmtilegum upp­
færslum.“
Spurður hvort hann fái aldrei leið á sýn­
ingum segir Hallgrímur öllu máli skipta
að stilla hugann rétt áður en hann stígur á
svið.
„Við sýndum Mary Poppins 147 sinnum
en þar fór ég með mjög lítið hlutverk. Ég var
engu að síður með í öllum dansatriðunum
og mér finnst satt best að segja ekkert gam­
an að dansa, ja, eða ég er öllu heldur ekki
góður í að dansa, ég er lengi að læra sporin
og finnst þetta allt eitthvað svo erfitt. Þess
vegna fannst mér þetta svolítið leiðinlegt
og fyrir hverja sýningu fór ég með möntru í
hausnum á mér niður í bílakjallara þar sem
ég sagði sjálfum mér, ef þetta verður leiðin­
legur dagur er það alfarið þér sjálfum að
kenna. Ég fann að ég var að verða pirraði
gaurinn og vildi ekki vera sá gaur, ég þurfti
að passa mig þarna. Það getur verið mjög
erfitt að vera í hlutverki sem gefur manni
lítið, en svo eru auðvitað lítil hlutverk sem
eru mikilvæg fyrir verkið og þá er gaman.
Mér finnst alveg jafn skemmtilegt að leika
stór eða lítill hlutverk svo framarlega sem
það hefur einhverja merkingu fyrir verkið.
Stanislavski sagði einhverju sinni að það
væru engin lítil hlutverk bara litlir leikar­
ar en það er kjaftæði – ég er búinn að af­
sanna það. Það eru víst til lítil hlutverk og
þegar þú ert með fleiri skópör en setningar
þá veistu að þú ert með lítið hlutverk.“
Við þekkjum öll þetta fólk
Þegar talið berst að eftirminnilegum mis­
tökum á sviði er Hallgrímur fljótur til svars.
„Ég hef oft gleymt texta og dottið út
en þá er alltaf einhver sem grípur mann.
Ég hef hins vegar aldrei lent í því eins og
sumir tala um að verða alveg tómur, ég hef
alltaf náð að redda mér. Svona lagað á sér
stað mun oftar en áhorfendur átta sig á og
mótleikararnir fatta alltaf um leið ef eitt­
hvað er að klikka og grípa inn í. Eitt af því
eftirminnilegasta er samt stjórnlaust hlát­
urskast sem við lentum í þegar við vorum
að leika Risaeðlurnar eftir Ragnar Braga­
son í Þjóðleikhúsinu. Við sátum öll við
langborð á miðju sviðinu og Pálmi Gest­
son átti að minnast á lambakjöt, nema
„Leikhúsið er
erfiður vinnu-
staður – en
þegar vel tekst
til er hvergi
betra að vera.