Morgunblaðið - 01.02.2020, Blaðsíða 30

✝ Símon Odd-geirsson var
fæddur í Eyvind-
arholti, Vestur-
Eyjafjöllum, 2. des-
ember 1927. Hann
lést 17. janúar
2020.
Foreldrar hans
voru Þórunn Ein-
arsdóttir frá Mið-
ey, f. 24.10. 1889,
d. 11.12. 1968, og
Oddgeir Ólafsson frá Dalsseli, f.
24.5. 1891, d. 31.10. 1977. Símon
var næstyngstur bræðra sinna
en þeir voru Einar, f. 20.6.
1924, d. 21.8. 1997, Símon, f.
5.4. 1926, d. 25.6. 1927, og Ólaf-
ur, f. 2.10. 1929, d. 15.2. 2012.
Ólafur var kvæntur Dóru
Ingvarsdóttir frá Rauðu-
skriðum, f. 30.10. 1936, d. 11.3.
2014, og eiga þau eina dóttur,
Þórunni Ólafsdóttir, gift Mar-
teini Sigurðssyni og börn þeirra
eru Berglind og Ólafur.
Símon ólst upp í Eyvind-
anum. Bræðurnir Einar og Sím-
on ráku þar félagsbú að föður
þeirra látnum. Þetta var stórt
bú á þeirra tíma mælikvarða.
Oft voru hjá þeim ráðskonur og
vinnumenn. Vinnufólkið var yf-
irleitt hjá þeim á sumrin og
hafa ófáir unglingar stigið sín
fyrstu skref í vinnu hjá þeim.
Margir þeirra hafa haldið
tryggð við Símon alla tíð síðan.
Símon áhugasamur um vélar
og tæki og fylgdist alla tíð með
tækninýjungum í búskap og var
fljótur að tileinka sér þær.
Símon var mikill áhugamað-
ur um skógrækt á seinni árum
og gerðist skógræktarbóndi.
Hann ræktaði skóg á 68 hekt-
ara svæði á aurunum norðan
við þjóðveg 1 sem hann síðan
færði Skógræktinni að gjöf.
Símon brá búi í Dalsseli árið
2002 og byggði hann sér nýtt
hús, Dalssel 2, þar sem hann bjó
meðan heilsan leyfði en flutti
þaðan á Dvalarheimilið Kirkju-
hvol þar sem hann lést.
Útför Símonar fer fram frá
Stóra-Dalskirkju í dag, 1. febr-
úar 2020, og hefst athöfnin kl.
13.
arholti með fjöl-
skyldu sinni og
vann við bústörf
alla sína ævi.
Sem ungur mað-
ur fór hann til
náms að Héraðs-
skólanum á Laug-
arvatni. Hann fór
nokkra vetur á ver-
tíð í Vest-
mannaeyjum og
var þar í góðu sam-
bandi við ættingja sína. Hann
vann einnig sem versl-
unarmaður um tíma hjá Kaup-
félagi Rangæinga bæði á
Rauðalæk og á Hvolsvelli.
Árið 1954 flutti Símon að
Dalsseli ásamt fjölskyldu sinni
og tók þátt í búskapnum. Þeir
bræður keyptu sér vörubíl sem
þeir Símon og Ólafur unnu á en
á þessum tíma var verið að
byggja og bæta varnargarða
við Markarfljót.
Búið að Dalsseli stækkaði ört
og varð tæknivæddara með tím-
Símon Oddgeirsson bóndi í
Dalsseli og vinur minn er látinn.
Ég kynntist Símoni fyrst sumarið
1976 eftir að Ólafur Oddgeirsson
hafði ráðið Piero bróðir minn í
sveit í Dalsseli. Það var mikið
happ fyrir okkur bræður og alla
fjölskylduna að fá að kynnast
bræðrunum frá Dalsseli, það má
með sanni segja að það hafi verið
forréttindi að kynnast þeim. Allir
voru þeir Dalsselsbræður dreng-
ir góðir þó þeir væru ekkert sér-
staklega líkir en eitt áttu þeir
sameiginlegt að mínu mati og það
var að þeir voru allir einstaklega
barngóðir. Hjá Einari fékk mað-
ur í fyrsta skipti að keyra drátt-
arvél og síðar Land-Roverinn.
Allir sem vettlingi gátu valdið
voru notaðir yfir háannatímann í
sveitinni. Í Dalsseli ríkti að mínu
viti ákveðin og góð verkaskipting
á milli Einars og Símonar, Einar
var mikill skepnumaður en Sím-
on meira fyrir vélar. Báðir voru
þeir framsýnir í búmennskunni
og fengu þeir til að mynda fyrstu
baggatínuna sem Kaupfélag
Rangæinga smíðaði til sín í Dals-
sel. Öll hús voru reisuleg og
byggð með framtíðarsýn í huga
og endurnýjun á tækjum ávallt
með skynsamlegum hætti.
Fyrstu árin eftir að Piero var í
Dalsseli fékk ég að koma í heim-
sókn í eina eða tvær vikur yfir
sumarið. En vorið 1981, þegar ég
var að verða 12 ára, fór Símon
með mig í heimsókn í Eyvindar-
holt til frænda sinna Ólafs, Jóns
og Kjartans og Guðbjargar konu
Kjartans og réð mig þar sem
snúningastrák. Fyrir ungan
mann var það gott og þroskandi
að vera í Eyvindarholti, fyrir þátt
Símons í því verð ég ævinlega
þakklátur. Í sveitinni lærði mað-
ur að vinna.
Alla tíð var ég velkominn í
heimsókn í Dalssel, hvort sem
var í styttri eða lengri tíma, sama
hvort heimsóknin var fyrir spjall
eða að fara að veiða. Ég vil þakka
Símoni af heilum hug það sem
hann kenndi mér í gegnum tíðina
en líklega er eitt það mikilvæg-
asta sem ég lærði af honum að
standa við orð sín, það sem sagt
er stendur.
Síðustu misserin dvaldi Símon
á Kirkjuhvoli á Hvolsvelli þar
sem honum leið vel. Hann hafði
sérstaklega orð á því að það væri
gott að vera innan um fólk sem
hann þekkti, þar á meðal frændur
sína þá Guðjón frá Syðstu-Mörk
og Óla kaupa.
Kæri Símon, takk fyrir allt.
Blessuð sé minning bræðranna
frá Dalsseli.
Kær kveðja,
Stefán Karl.
Elsku Símon minn, þá er þessi
lífsleið þín á enda. Þú sagðir mér
frá svo mörgum skrítnum draum-
um í gegnum tíðina og einn af
þeim var það ferðalag sem þú
hefur nú farið í. Ég veit að vel
verður tekið á móti þér á áfanga-
stað og vona að sá draumur sem
þú sagðir mér rætist. Menn eins
og þú finnast ekki á hverju strái.
Það sem þið bræður Einar og
Símon gerðuð fyrir mig verður
ekki metið til fjár. Góðvild, þol-
inmæði og væntumþykja sem svo
varð mikil vinátta við mig og
mína fjölskyldu alla tíð eftir það.
Í Dalsel kom ég fyrst 1976 og
fann strax að þar leið mér vel.
Þar fékk ég að fást við margt,
læra að vinna og sjá hvernig
menn og dýr tengjast. Næstu
fimm sumur var ég vinnumaður í
Dalseli og fór oft austur um há-
tíðir til að njóta samvista með
þeim bræðrum, heyra gamlar
sögur og eiga gott spjall.
Símon var ekki bara bóndi,
hann var hugsjónamaður og
frumkvöðull á svo margan hátt,
hafði skoðanir og sagði frá þeim.
Ég vil þakka þér fyrir að gera
mig að manni. Ég hefði ekki orðið
sá maður sem ég er nema fyrir
það að hafa komist í Dalsel og átt
kynni við ykkur Einar.
Góða ferð, megi Guð geyma
þig og takk fyrir samfylgdina.
Þinn vinur,
Piero Segatta (Plussi),
vinnumaður í Dalseli.
Okkar kæri vinur, Símon Odd-
geirsson, bóndi í Dalseli, hefur
kvatt þessa jarðvist eftir langa og
góða ævi. Við bræðurnir höfum
þekkt Símon frá því að við vorum
litlir strákar og ólumst upp á
Brú, austur undir Eyjafjöllum.
Þá bjó Símon ásamt foreldrum
sínum, þeim Oddgeiri og Þór-
unni, og bræðrum, þeim Einari
og Ólafi, í Eyvindarholti. Seinna
fluttust þau að Dalseli, Vestur-
Eyjafjöllum, þar sem við bræður
áttum eftir að dvelja mörg sumur
í sveit, auk þess sem jóla- og
páskafrí voru oftar en ekki nýtt
til að vera í Dalseli. Það var alltaf
mikil tilhlökkun að fara í sveitina
að Dalseli og þar var einstaklega
gott að vera.
Oddgeir og Þórunn stunduðu
sinn búskap af stökum myndar-
skap þar sem virðing og kærleik-
ur var einkennandi fyrir bæði
dýrum og mönnum. Við bræður
nutum þess að vera þar og taka
virkan þátt í bústörfunum, en
einnig frelsis barnæskunnar við
margskonar leik. Þau Þórunn og
Oddgeir og synir voru okkur ein-
staklega góð og við erum þeim
ævinlega þakklátir fyrir vistina í
Dalseli og umhyggju þeirra og
vináttu sem aldrei bar skugga á.
Einar og Símon tóku við búi for-
eldra sinna þegar árin færðust
yfir. Það var eftirtektarvert hvað
þeir vönduðu sig í samskiptum
við þau og voru þeim góðir. Á
milli þeirra ríkti mikill kærleikur.
Símon var eins og foreldrar
hans og bræður góður og gegn-
heill, mikill dýravinur og sinnti
búskapnum vel. Hann var mjög
bókelskur, las mikið og var fróð-
ur og vel að sér um margvísleg
málefni. Ró og yfirvegun var ein-
kennandi í fari hans og öllum leið
vel í návist hans. Hann naut
þeirrar gæfu að eiga langa og
góða ævi og var heilsuhraustur
lengst af.
Við viljum þakka Símoni fyrir
einstakan vinskap og samfylgd-
ina í gegnum lífið. Við geymum
minningar um góðan dreng.
Hvíldu í friði, kæri vinur, og
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Jens, Dofri og Gísli
Eysteinssynir frá Brú.
Símon Oddgeirsson
✝ Níels A. Ár-sælsson skip-
stjóri fæddist á
Bíldudal 17. sept-
ember 1959. Hann
lést á heimili sínu
að Skógum,
Tálknafirði, þann
14. janúar 2020.
Foreldrar hans
voru Ársæll Eg-
ilsson, f. 1931 á
Steinanesi í Arn-
arfirði, d. 2019, og Jóhanna
Helga Guðmundsdóttir, f. 1932 á
Innstu-Tungu í Tálknafirði, d.
2017. Systkini Kristín Guðmunda
Ársælsdóttir, f. 1953, Hrefna Ár-
sælsdóttir, f. 1954, Tryggvi Ár-
sælsson, f. 1965 og Hlynur Ár-
sælsson, f. 1970.
Eiginkona hans
er Sigurlaug Guð-
mundsdóttir, f.
1962. Synir Arnar
Geir Níelsson, Ár-
sæll Sigurlaugar
Níelsson, Egill
Níelsson, Guðmund-
ur Níelsson og
Styrmir Níelsson.
Afastrákar Níels
Aron Arnarsson,
Garðar Máni Arnarsson, Tryggvi
Malik Arnarsson, Alexander
Hrafn Ársælsson og Tristan Ern-
ir Ársælsson.
Útförin fer fram frá Tálkna-
fjarðarkirkju í dag, 1. febrúar
2020, klukkan 13.
Það varð snemma ljóst að
Níels ætlaði að ala aldur sinn á
Tálknafirði, sem átti hug hans
allan, líf og sál. Hann þekkti
sögu forfeðra sinna og -mæðra
allt aftur í landnám, grúskaði
og fyllti í eyðurnar af næmi og
innsýn sagnamannsins og átti
þannig í fórum sínum endalaus-
ar sögur af fólki og staðháttum,
skreyttar kímni, galsa og æv-
intýrablæ.
Það var svo sannarlega aldrei
nein lognmolla í kringum hann
Nilla frænda minn. Hann var
athafnamaður með stóra
drauma og barðist alla sína tíð
fyrir málefnum sem einkennd-
ust að hans mati af óréttlæti.
Ef málstaðurinn var góður gaf
hann ekkert eftir, hvort sem um
var að ræða átal ráðamanna eða
yfirgang valdsins. Hann var
umdeildur eins og allir sem
standa á rétti sínum og skoð-
unum. Hann barðist kröftug-
lega fyrir landsbyggðamálum
og óréttlæti kvótakerfisins sem
hann sýndi bæði í verki og rit-
uðu máli.
Það er mér óendanlega sárt
að vera án þessa frænda míns í
fallega firðinum okkar fyrir
vestan. Hann var stoð mín og
stytta allt frá því ég var lítil
stelpa og fram á sinn hinsta
dag. Ég leitaði óspart til hans
og síðustu árin var hann mér
endalaust innanhandar í veit-
ingarekstrinum mínum í Dun-
haga. Þar var hann heimagang-
ur og aufúsugestur, með
endalaus ráð og uppskriftir, svo
ekki sé minnst á nýflakaðan
fiskinn sem hann færði mér á
færibandi án þess að vilja
þiggja nokkra greiðslu fyrir
annað en gott spjall og kaffi-
sopa.
Níels var trúmaður og vissi
að það var meira en augað sá
milli himins og jarðar. Hann
var berdreyminn og góður túlk-
andi drauma sinna. Kannski
vissi hann, þegar hann sagði
mér skömmu fyrir andlátið að
sig hefði dreymt löngu látna
konu úr þorpinu sem kom til
hans og minnti hann á taka með
sér sjópokann hans Einars
bróður míns, sem hún rétti hon-
um. En Einar, sem var okkur
Nilla afar kær og náinn, lést
fyrir nokkrum misserum. Við
ræddum drauminn en horfð-
umst ekki í augu við hið aug-
ljósa: Nilli var að leggja upp í
sína hinstu för, á fund þeirra
sem hann og við elskuðum
mest.
Vertu sæll kæri frændi og
berðu kveðju mína til fólksins
okkar handan heima.
Þín frænka,
Dagný Alda Steinsdóttir,
Dunhaga, Tálknafirði.
Níelsi kynntist ég á unglings-
árum gegnum sameiginlegan
vin okkar og kæran félaga, Ein-
ar Steinsson, sem lést sviplega
fyrir þremur árum. Vegir okkar
Níelsar lágu aftur saman fyrir
tveimur áratugum þegar hann
rak fiskeldisfyrirtæki á Tálkna-
firði.
Eftir þau kynni má segja að
Níels hafi verið nokkur örlaga-
valdur í mínu lífi. Níels var
mjög stórhuga og hafði mikinn
frumkvöðlakraft. Hann var
manna fyrstur til að þróa há-
gæða aflameðferð með kælingu
og vinnslu á ferskum flökum
um borð í sínu skipi, Bjarm-
anum.
Hann hafði mikil áform um
að smíða hátæknifjölveiðiskip,
sem ekki tókst að fjármagna.
Níels fékk mig í lið með sér til
að undirbúa og byggja upp
stórtækt laxeldi í sjó fyrir síð-
ustu aldamót.
Fyrir hans tilverknað fluttum
við fjölskyldan til Tálknafjarðar
árið 2001 og er það ein besta
ákvörðun sem ég hef tekið í
mínu lífi. Því miður gengu þess-
ar áætlanir Níelsar um laxeldi
ekki eftir. Ljóst má vera að
byggðaþróun hefði orðið með
öðrum hætti ef svo hefði orðið.
Níels var fyrst og fremst Tálkn-
firðingur og vildi gera allt fyrir
sína heimabyggð. Fyrir fáeinum
vikum sat ég fastur í snjóskafli
á mínum bíl hér á Tálknafirði.
Eins og góður Tálknfirðingur
hjálpaði Níels mér. Hann var
breyttur maður. Blessuð sé
minning hans. Votta fjölskyldu
og vinum innilega samúð.
Jón Örn Pálsson.
Níels A. Ársælsson
30 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 1. FEBRÚAR 2020
Inga Þorgeirsdóttir
fæddist á Hlemmiskeiði á
Skeiðum á kyndilmessu, 2.
febrúar 1920, fjórða í röð
átta barna foreldra sinna,
hjónanna Vilborgar Jóns-
dóttur og Þorgeirs Þor-
steinssonar. Hún ólst upp
á fjölmennu myndar- og
menningarheimili við mik-
ið ástríki, góðvild og gest-
risni, gleði og söng. Það
var heimanmundur henn-
ar. Hún lauk kennaranámi og starfaði
síðan sem kennari við Laugarnesskól-
ann og Laugalækjarskólann hér í bæ.
Hún aflaði sér framhaldsmenntunar,
ung í anda, víðsýn og vakandi í samtíð
sinni. Inga giftist Ingólfi Guðbrands-
syni, kennara og síðar kórstóra og
ferðafrömuði, og eignuðust þau fimm
dætur. Þær voru ungar þegar þau
hjónin slitu samvistir. Eftir það ann-
aðist Inga ein uppeldi þeirra og heim-
ilið á Hofteigi 48 og bjó þær út í lífið.
Allir þekkja þátt Ingólfs Guðbrands-
sonar og dætra hans og niðja að upp-
byggingu, mótun og rækt íslensks tón-
listarlífs og menningar. Sá þáttur
verður aldrei ofmetinn. En hlutur Ingu
Þorgeirsdóttur í þeim efnum má ekki
gleymast, þáttur móðurinnar og kenn-
arans sem var hin styrka stoð og
trausta skjól, sá góði andi og hlýi faðm-
ur, sem með alúð, styrk og festu laðaði
fram hið besta í huga og fari annarra.
Mikið eigum við henni að þakka, vinir
hennar, já, þjóðin öll.
Inga var kennari af Guðs náð, hafði
gleði og yndi af kennslunni og sinnti
nemendum sínum af fádæma alúð og
ræktarsemi. Áhugi hennar á þeim var
einlægur, ætíð umhugað um velferð
þeirra til lífs og sálar og að innræta
þeim virðingu fyrir sjálfum sér, náung-
anum og lífinu og beina þeim á braut
hins góða og fagra. Nemendur hennar
héldu enda tryggð við hana löngu eftir
að skólagöngu lauk, auðsýndu henni
virðingu og vinarhug, og leituðu til
hennar í gleði og raunum. Sama er að
segja af vinum dætra hennar og sam-
starfsfólki á þeim víða velli tónlistar og
menningar sem þær hafa ræktað í ár-
anna rás. Inga Þorgeirsdóttir var falleg
kona, glæsileg og bar mikla persónu,
reisn og tign í fasi og framkomu. Hún
var líka vitur kona, raungóð og ráðholl,
fróð og víðlesin og listelsk. Listfengi
hennar og smekkvísi var einstök, hann-
yrðir hennar og saumaskapur ber því
vitni og öll prýði og fegurð heimilis
hennar á Hofteignum. Þar var birtan
og gleðin í fyrirrúmi, menning, mann-
úð, manngæska, mannrækt, list og trú.
Allir jafnt, ungir sem eldri, áttu vini að
mæta hjá Ingu, björtu brosi, hlýju
hjarta og hollri hendi.
Ung tónlistarkona minntist þess í
minningargrein þegar hún gekk ófram-
færin inn á sviðið á nemendatónleikum
og sá ljósa hárið og bjarta brosið henn-
ar Ingu Þorgeirsdóttur meðal áheyr-
enda þá hvarf kvíðinn og allt varð gott.
Ég veit að margir geta tekið undir
þetta, líka sá sem hér heldur á penna
og sem hugsar með þakklæti til þeirrar
uppörvunar sem nærvera Ingu og við-
mót var honum í þjónustu kirkjunnar
fyrr og síðar.
Inga Þorgeirsdóttir lést 30. apríl
2010. Hún gekk inn í helgidóm himn-
anna. Ljósið eilífa lýsir henni nú og
fegurðin sem hún unni og miðlaði í lífi
sínu ríkir þar fölskvalaus. Við þökkum
Guði minningarnar björtu og hlýju og
biðjum blessunar þeim öllum sem hún
unni.
Karl Sigurbjörnsson.
Kyndilmessa var fyrr á
tíðum síðasti helgidagur-
inn sem bar birtu af jól-
unum. Þá var rifjuð upp
frásögn Lúkasarguðspjalls
af því þegar barnið Jesús
var borið á móðurörmum í
helgidóminn samkvæmt
lögmáli þjóðar sinnar. Og
þar var staðfestur boð-
skapur jólanna að þetta
barn væri ljósið sem lýsa
skyldi öllum þjóðum, frið-
ur, von, lausn og líf. Á þessum bjarta
degi móðurástar, ljóss og friðar fæddist
Inga Þorgeirsdóttir. Ævina alla unni
hún helgidóminum, fegurð hans, söng
og helgu orði, og bar með sér birtu
lausnarans hvar sem hún kom. Þannig
hugsum við til hennar, við sem hún var
ljósberi og heillagjafi á ævi sinni; nem-
endur hennar á löngum og einkar far-
sælum ferli sem kennari, vinir hennar
ótalmörgu sem áttu hlýtt og bjart
hjartarúm hjá henni, dætur hennar,
tengdasynir og niðjar sem þakka af al-
hug allt sem hún var þeim og veitti.
Inga Þorgeirsdóttir
Aldarminning
MÓÐIR
I
Horfi á ljósmynd.
Það er andlit móður minnar sem lýsir
lengra en fjallið svarta.
Hárið bærist í vindinum.
Aldrei kyrrist vindurinn í hári hennar,
aldrei hættir að lýsa af andliti hennar
lengra en fjallið svarta.
II
Móðir mín er í blárri kápu.
Hún leiðir mig, ég er
lítill og ég er hræddur,
hún leiðir mig.
Hún er í stjörnumprýddri
kápu.
Snjóskaflarnir eru svo miklir
þar sem við göngum saman á stjarnfastri
Vetrarbrautinni: Hún
og ég.
Knut Ødegård
Matthías Johannessen þýddi