Morgunblaðið - 07.03.2020, Blaðsíða 34

34 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 7. MARS 2020
✝ Vigfús BjarniJónsson fædd-
ist á Laxamýri í
Suður-Þingeyj-
arsýslu 8. ágúst
1929. Hann lést á
Hvammi, heimili
aldraðra á Húsa-
vík, 27. febrúar
2020. Foreldrar
hans voru Jón H.
Þorbergsson, f.
1882, bóndi á Laxa-
mýri og Elín Vigfúsdóttir, f.
1891, húsfreyja. Systkini Vig-
fúsar: Sigríður, f. 1922 (látin),
Þóra, f. 1925, Hallgrímur, f.
1927, Björn Gunnar, f. 1933 (lát-
inn) og Þorbergur Helgi, f. 1933
(látinn.)
Vigfús kvæntist Sigríði Atla-
dóttur, f. 1933, frá Hveravöllum
í Reykjahverfi árið 1952 og lifir
hún mann sinn. Hún var dóttir
Atla Baldvinssonar, f. 1905,
framkvæmdastjóra Garðrækt-
arfélags Reykhverfinga, og
Steinunnar Ólafsdóttur, f. 1904,
1953. Þau byggðu nýbýlið Laxa-
mýri II á árunum 1959-1960.
Áður hafði hann stundað
kennslu í Búðardal í tvo vetur
auk þess sem hann kenndi í
Reykjahreppi árið 1971-1972.
Þau hjón bjuggu fyrst í félags-
búi með foreldrum Vigfúsar og
síðar með bróður hans Birni
Gunnari og konu hans Kristjónu
Þórðardóttur og var það alla tíð
mjög farsælt samstarf. Vigfús
hafði mikinn áhuga á kindum
og var hirðing sauðfjár hans að-
alhlutverk í félagsbúinu. Lax-
veiðimál voru honum ofarlega í
huga og var hann varaformaður
Landssambands veiðifélaga
lengi vel auk þess að vera í
fleiri stjórnum, m.a. var hann
formaður Veiðifélags Laxár og
einnig Landeigendafélags Lax-
ár. Hann var varaþingmaður
Sjálfstæðisflokksins í Norður-
landskjördæmi eystra um skeið
og sat á Alþingi um tíma vet-
urinn 1976. Hann skrifaði
margar greinar í blöð og tíma-
rit, orti mikið af tækifærisvísum
og árið 2013 kom út smásagna-
safn hans sem heitir Mann-
lífsmyndir.
Útför Vigfúsar fer fram frá
Húsavíkurkirkju í dag, 7. mars
2020, og hefst athöfnin kl. 14.
húsfreyju. Börn
Vigfúsar og Sigríð-
ar eru: 1. Elín, f.
1952, gift Albert
Ríkarðssyni, f.
1944. Sonur þeirra
er Vigfús Bjarni, f.
1975. Börn Vigfús-
ar Bjarna eru
Rannveig Íva Asp-
ardóttir, f. 1997,
Albert Elí, f. 2004,
og Patrekur, f.
2008. 2. Atli, f. 1956, giftur Sif
Jónsdóttur, f. 1970. Börn þeirra
eru Sigríður, f. 1996 og Atli
Björn, f. 1998. 3. Sigríður Stein-
unn, f. 1962, gift Sveini Freys-
syni, f. 1964. Börn Sveins eru
Guðrún Hulda, f. 1989, (látin) og
Rúnar Freyr, f. 1991. 4. Jón
Helgi, f. 1964, giftur Sólveigu
Ómarsdóttur, f. 1965. Börn
þeirra eru: Viktor, f. 1983, Vig-
fús Bjarni, f. 1995, Hulda Ósk, f.
1997 og Elfa Mjöll, f. 2002.
Vigfús hóf búskap á Laxa-
mýri ásamt eiginkonu sinni árið
Það liggur alltaf vel á pabba í
góðum veðrum. Honum finnst
gaman að heyja. Við setjum sam-
an í úthey. Við hlöðum vagna.
Drögum hlöss í hlöður. Heyjað
er langt fram eftir sumri. Stund-
um við bílljós á kvöldin. Pabbi
sleppir aldrei sláturhúsinu.
Haust eftir haust. Langir dagar.
Ég bíð eftir pabba í litla herberg-
inu. Horfi í myrkrið út um
gluggann. Þekki ljósin á jeppan-
um. Pabbi er þreyttur. Stundum
kemur hann með horn. Þá bætist
í búið mitt. Stundum er ég las-
inn. Þá kaupir pabbi litabók. Mér
líður betur. Ærnar eru í uppá-
haldi hjá pabba. Hann kennir
mér að telja þær. Hann elskar að
beita. Við rekum þær upp í heið-
ina þegar vel viðrar. Hann segir
mér sögur. Segir sögur af tófum.
Svo förum við heim. Skerum síld
í fötur. Ærnar rífa í sig síldina.
„Sparar hey,“ segir pabbi.
Í fjárhúsunum er oft fundir.
Margir menn koma. Þá hermir
pabbi eftir körlum. Líflegt leik-
svið. Svo er tekið í bak á hrútum
og stundum er skálað. Félagsbú-
ið er fullt af kærleika. Þar býr
bræðraband sem enginn fær slit-
ið. Á sumardaginn fyrsta er
brennimerkt. Þá kemur Dáni
frændi. Segir sögur af kindum og
passar eldinn. Þá liggur vel á
pabba. Hann undirbýr mig fyrir
vorprófin. Við lesum og lærum á
kvöldin. Svo er það sauðburður-
inn. Pabbi vakir nætur og daga.
Stundum í vondum veðrum. Þá
er pabbi þreyttur. Einn morg-
uninn vekur hann mig og hvíslar.
„Atli minn, það er komið vor.
Sveskja þín eignaðist hrút og
gimbur í nótt. Svo spáir sunn-
anátt.“ Sólin baðar byggingarn-
ar. Geislar um tún og teiga.
Svona er vorið.
Löngu seinna árar illa. Haf-
ísjakar á flóanum eru fyrirboði
erfiðra tíma. Hörkur og harðindi.
Bræður standa í túninu. Ekki
stingandi strá. Öll túnin hvít af
kali. Mikil frost mörg ár í röð.
Við missum vatnið. Berum brúsa
og bala í kýrnar í marga daga.
Eitt haustið brennur hlaðan.
Pabbi rekur út féð í dauðans
angist. Ég sé það hlaupa framhjá
eldtungunum. Við leysum kýrnar
út í náttmyrkrið í mikilli örvænt-
ingu. Góðir grannar hjálpa okk-
ur. En brunnin hey verða ekki
gefin á garðann. Fénu á að
fækka. Fjárbíllinn kemur. Pabbi
rekur upp á. Hann tekur í hornið
á stóru gulu gimbrinni sem hann
elskar. Pabbi grætur ekki. Hann
segir fátt við hádegisverðarborð-
ið. Leggur sig inn í bekk. Gáir
hann alltaf í húsin fyrir nóttina.
Hann hefur áhyggjur. Ég heyri
fótatak hans alltaf um miðnætti
þegar hann kemur.
Nú hefur pabbi lagt árar í bát.
Hann er farinn í langa ferð. Það
þýðir ekkert að bíða við
gluggann í litla herberginu til
þess sjá hvort hann sé að koma.
Pabbi er ekki að koma. Hann
segir að jörðin sín eigi sig sjálf.
Áin rennur áfram að ósi. Sólin
kemur upp á austurhimininn og
slær geislum sínum á fjöllin. Silf-
urgljáandi laxinn stekkur flúðir
og fossa. Svoleiðis er vorið. Hann
hringir ekki næsta sumar til þess
að heyra af heyskapnum. En eft-
ir erfiðan vetur myndi ég vilja
vakna við röddina hans sem
hvíslar: „Vorið er komið Atli
minn.“
Atli Vigfússon.
Það er heyskapur og afi er að
garða á litla Massey. Ég fylgist
hugfangin með, þegar ég verð
stór ætla ég líka að garða á litla
Massey. Við förum síðan saman í
fjárhúsin þegar haustar, en ég
má bara gefa á síðasta garðann.
Annars verðum við of sein heim
til ömmu, ég í barnatímann og
hann í kvöldmatinn. Hjá ömmu
og afa vilja allir sitja inni á afa-
bekk. Þar er lesið í bók, teiknað,
sungið, teflt og ef heppnin er
með okkur fáum við að pikka á
ritvélina. Afi liggur í bekknum á
meðan eða situr við skrifborðið
með pípuna. Hann leggur orð í
belg eða hlær með okkur barna-
börnunum. Við afi erum oftast
sammála og samstíga með flest.
Það var hinsvegar ekki vinsælt
þegar ég faldi pípuna, verst var
að hún fannst aldrei.
Ég og afi förum oft í bíltúra,
gefum krumma eða seljum Ár-
bók Þingeyinga. Það er alltaf
sami diskurinn spilaður og við
syngjum Undir bláhimni saman
fullum hálsi í hverri ferð. Hlust-
um aldrei á annað lag. Ég lofa
honum að ég muni keyra hann
þegar hann hættir sjálfur að
keyra. Þá sit ég við stýrið og afi í
farþegasætinu. Þarna erum við
hætt að syngja og meira talað
um veður, búskap og gamlar
minningar. Það er fastur liður að
keyra út í Heiðarenda og horfa
yfir Mýrarvatnið, uppáhaldsstað-
inn á Laxamýri þegar við förum í
bíltúr.
Seinna flytur afi í Hvamm,
heimili aldraðra, á Húsavík þeg-
ar heilsunni fer að hraka. Við er-
um í miklu símasambandi á þess-
um árum og iðulega ætlar annað
að fara hringja þegar hitt svarar.
Afi talar aldrei lengi en það eru
ljúf og skemmtileg símtöl. Við
ræðum oftast nám, starf og
gamla tíma. Hjá afa má alltaf
sækja stuðning og hvatningu.
Hann var stoltur af barnabörn-
unum sínum og var alltaf ánægð-
ur þegar vel gekk hjá okkur. Á
námsárunum í hjúkrunarfræð-
inni vildi hann alltaf vita hvenær
ég væri í prófi, svo að hann gæti
legið á bæn á meðan og vildi
hann á þann hátt styðja mig í
prófinu. Afi trúði alltaf á bænina.
Seinna fór ég að vinna í Hvammi
og sáumst við þá nánast á hverj-
um degi. Það er skemmtilegt og
vorum við alltaf jafn himinlifandi
þegar við rákumst á hvort annað.
Það var yndislegt að sjást aftur
nánast á hverjum degi enda var
ég nánast daglegur gestur hjá
afa þegar hann bjó enn heima.
Afi var traustur vinur og fé-
lagi, jákvæður og hvetjandi.
Þrátt fyrir mikið heilsuleysi síð-
ustu árin tók hann hverjum degi
af miklu æðruleysi. Hann var
alltaf þakklátur og leitaðist við
það að sjá það jákvæða í kring-
um sig. Í janúar fór að halla und-
an fæti og afi fór að búa sig til
brottfarar. Allt tekur enda, tím-
inn líður og loks kemur að tíma-
mótum. Afi sofnaði svefninum
langa, friðsæll og saddur lífdaga.
Söknuðurinn er þungur en það
verða góðar móttökur í sumar-
landinu. Bjössi og Sigga taka
hlæjandi á móti honum, glöð að
fá loks að hitta Fúsa sinn. Í dag
kveð ég afa og einn af mínum
allra bestu vinum. Góðar minn-
ingar lifa áfram, takk fyrir allt.
Þótt hverfi fólk af lífsins leið
og lengur telji ei árin.
Dæmin sanna um döpur skeið
að Drottinn græðir sárin.
(Vigfús Bjarni Jónsson)
Sigríður Atladóttir.
Elsku afi.
Þegar kveður mætur vinur manns,
minningarnar ylja í döprum ranni.
Ein af hversdagshetjum Íslands,
öðlingurinn dagsfarsprúði, sanni.
Björt er minning yfir ævi manns
sem alltaf lagði gott að hverjum
vanda.
Það munu fáir fara í sporin hans
né fylla skarð sem eftir hann mun
standa.
Við þökkum fyrir alla ævi hans
sem alltaf vildi hjálpa, bæta og laga.
Við þökkum fyrir minningu þess
manns
sem mátti virða og treysta alla daga.
Þú hefur endanlega ýtt úr vör,
samt ertu hér í minninganna safni.
Við biðjum Guð að greiða þína för,
góða ferð til himna í Jesú nafni.
(Guðný Jónsdóttir)
Þín barnabörn
Vigfús Bjarni, Hulda
Ósk og Elfa Mjöll.
Það voru forréttindi að alast
upp á Laxamýri en þar bjuggu í
félagsbúi foreldrar mínir og Fúsi
bróðir pabba og hans kona Lalla.
Mikill samgangur var á milli fjöl-
skyldna og minningar mínar um
Fúsa föðurbróður gagnvart mér
eru ljúfar og hlýjar.
Ein fyrsta minning sem ég á
um Fúsa föðurbróðir minn er
þegar ég er um fjögurra eða
fimm ára. Ég stend á hlaðinu
heima hjá mér og hann er að
koma. Hann horfir vingjarnlega
á mig brosir og strýkur hendinni
yfir kollinn á mér og ég finn
hlýjuna frá hendinni og allt hans
hlýja viðmót er hann segir „Hvað
segir þú nú litla stræ.“ Öll hans
athygli var á mér og svarinu
mínu – mér fannst eins og ég
væri allt sem skipti máli. Við-
urnefnið „litla stræ“ fékk ég þar
sem ég var frekar sein að fá
þennan ljósa koll minn. Alltaf var
hann að spyrja mig hvernig ég
hefði það og hvað ég væri að
gera. Umhyggjan fyrir mínum
hag leyndi sér ekki alla tíð. Við
vorum oft í alls kyns verkum
saman eins og gengur við sveita-
störf og alltaf var hann hvetjandi
og aldrei skammir. Ófáar minn-
ingar um spjall í fjárhúshlöðunni
um allt milli himins og jarðar,
enda góður tími til þess meðan
verið var að losa heyið. Man eitt
skipti að sumri til er Fúsi bað
mig um að tæta eitt tún frekar
seint um daginn og ég var búin
að mæla mér mót við vinkonur
mínar. Ég var vön að vinna á
dráttarvélum og með heytætl-
una, en til þess að hitta vinkonur
mínar varð ég að keyra drátt-
arvélina ansi greitt. Þegar ég
kom heim keyrandi að útihúsum
með tætluna tók Fúsi á móti mér
og sá um leið er hann leit á tætl-
una að hún var frekar illa farin –
tindar brotnir og lausir. Ekki
sagði hann eitt styggðaryrði
heldur aðeins að það þyrfti að
fara vel yfir tætluna fyrir næstu
notkun. Bað mig að koma og
hjálpa sér næsta morgun við að
laga hana. Ég gerði það og sá
auðvitað að ég hafði keyrt alltof
hratt og illa farið með tíma okkar
í viðgerðir sem komast hefði
mátt frá. Ekki þurfti nein orð
heldur var tilganginum náð. Allt-
af var gleði þegar við vorum að
vinna saman þótt mjög mikið
væri að gera. Eitt vorið var
ákveðið að ég myndi byrja sauð-
burðinn með frænda mínum.
Þessi sauðburðartími var sá
besti í minningunni. Þarna vor-
um við Fúsi mikið saman og ým-
islegt gekk á. Hrós komu á færi-
bandi og hlegið að öllum óförum,
sérstaklega okkar þó.
Eftir að pabbi dó fyrir 23 ár-
um var gott að leita til Fúsa og
þegar ég gifti mig þá tók hann
mjög vel í það að leiða mig upp
að altarinu.
Vegna heilsu dvaldi Fúsi á
dvalarheimilinu Hvammi og
aldrei kvartaði hann yfir hlut-
skipti sínu. Alltaf var hann svo
glaður að sjá mann og sagði „Ert
þú hér elsku stúlkan mín“. Við
ræddum mikið saman um breyt-
ingarnar sem hann upplifði á
samfélaginu á sinni ævi sem voru
ótrúlegar. Síðast skiptið sem ég
heimsótti Fúsa var honum
greinilega ljóst að tími hans var
á þrotum og þegar ég var að
kveðja hann lagði hann hendi
sína yfir mig og hélt mér lengi að
sér og ég fann hlýjuna sem var
svo einkennandi fyrir hann. Ég
hugsaði með mér, það er engin
smá kveðja í dag, enda kom í ljós
að þetta var síðasta stundin okk-
ar.
Halla Bergþóra.
Ég kveð þig nú, elsku frændi.
Þú átt stóran stað í hjarta mínu.
Strax í barnæsku var ég svo
heppin að fá að kynnast þér. Það
var gott að fá að alast upp með
þér. Eins og ég sagði þér í sím-
tali um daginn þá met ég mikils
uppeldisaðstæður mínar og þar
komst þú sterkur inn, sífellt að
hvetja og byggja mig upp, ekki
aðeins mig heldur öll þau ung-
menni sem í kringum þig voru.
Við eyddum mörgum stundum í
fjárhúsunum saman, ég sá
hvernig þú umgekkst dýrin af
virðingu. Þú gafst þeim tíma, at-
hygli, passaðir upp á eftirfylgni
með hverjum kvilla. Þannig
kenndir þú mér natni og um-
hyggju. Þetta persónulega, sem
mér finnst stundum vanta í nú-
tímasamfélag sem einkennist af
hraða og oft á tíðum af yfirborðs-
mennsku, lærði ég af þér. Einu
sinni fórum við í heimsókn á
sveitabæ saman, skoðuðum
lömbin, ég var u.þ.b. átta ára. Ég
tók eitt lambið upp og fannst það
fulllétt. Þetta fannst þér merki-
leg uppgötvun og fann ég að ég
hafði haft heilmikið til málanna
að leggja. Svona varst þú. Hrós-
aðir svo að um munaði. Ég lyftist
öll upp og reyndi að gera enn
betur. Þú varst besti kennari
sem ég hef haft og naut ég þess
að vera í öryggi þínu þegar þú
varst kennari í Reykjahverfi.
Það var svo gott að eiga þig að
eftir ótímabært fráfall míns elsk-
aða föður, bróður þíns. Þú varst
hvetjandi og hlýr, tilfinningarík-
ur og gefandi frændi sem gott
var að leita til. Minningar sem ég
á um þig, elsku frændi, væru efni
í heila bók en hér ég læt staðar
numið. Ég þakka þér samfylgd-
ina öll árin, samtölin uppfull af
hvatningu og kærleika, dýrmætu
stundirnar þar sem glatt var á
hjalla og mikið hlegið. Guð blessi
minningu þína, elsku Fúsi
frændi.
Sveinbjörg Björnsdóttir.
Laxamýri. Þar sem fjöllin rísa
úr hafi, verða ein með himninum
og teygja sig langt inn í landið,
þar sem Laxá rennur eins og ei-
lífðin til sjávar, þar sem Ærvík-
urbjarg horfist í augu við fjöllin í
vestri, þar sem landið endar og
rennur saman við hafið í norðri,
þar sem grösugir dalir liggja til
suðurs. Þar sem köld íshafsþok-
an skríður inn frá hafinu og legg-
ur hjúp sinn yfir allt. Þar sem
sólin gerir landið að himnaríki. Á
þessum stað, Laxamýri, fæddist
frændi minn, fóstri og móður-
bróðir Vigfús Bjarni Jónsson
fyrir rúmum 90 árum.
Hann var óvenjulegur maður.
Eins og forfeður okkar mótaðist
hann af landinu og náttúrunni
sem fóstraði hann. Vigfús þótti
einrænn sem drengur, lék sér oft
einn, var stundum fámáll og
hugsi. Heimilið var stórt, systk-
inin mörg, fjöldi vinnufólks og
Laxamýrin afar þurftarfrek.
Faðir hans, Jón Helgi Þorbergs-
son, hafði keypt Laxamýri 1928,
ári áður en Vigfús fæddist. Jörð-
in var talin ein mesta kostajörð á
Íslandi en var í niðurníðslu á
þeim tíma. Því þurfti að taka til
hendinni. Öll fjölskyldan vann
þrekvirki við að byggja upp jörð-
ina. Móðir mín Þóra og systir
hennar Sigríður fóru seinna í
Menntaskólann á Akureyri en
þeir bræður, Vigfús og Björn,
kusu að vera heima og vera föður
sínum til halds og trausts í bú-
skapnum. Seinna fóru þeir þó til
náms, meðal annars í Noregi.
Þeir bræður tóku síðan við búinu
á Laxamýri og héldu áfram upp-
byggingu jarðarinnar af næstum
ómannlegri elju og dugnaði.
Nafni minn og minn annar fóstri
varð því miður ekki langlífur og
lést fyrir aldur fram 63 ára að
aldri. Var hann öllum í okkar
fjölskyldu mikill harmdauði og
setti andlát hans mark sitt á Vig-
fús frænda minn.
Vigfús var miklum mannkost-
um búinn. Hann hafði andlegt og
líkamlegt atgervi langt umfram
flest fólk. Hann var rammur að
afli, einbeittur og ákveðinn en þó
ekki svo að hann hlustaði ekki á
tillögur annarra. Handlaginn var
hann og lék allt í höndum hans.
Hann var fljúgandi vel gefinn,
hagyrðingur hinn besti, ritfær
svo af öðrum bar og músíkalskur
með afbrigðum. Hann var örlát-
ur og fór enginn frá honum bón-
leiður. Skopskynið var mikið og
innsæi hans með ólíkindum.
Aldrei gerði hann grín að öðru
fólki, þvert á móti sýndi hann því
skilning og þolinmæði.
Ég átti því láni að fagna að
dvelja langdvölum frá fjögurra
ára aldri til rúmlega tvítugs með
þeim frændum mínum á Laxa-
mýri og á ég þeim mikið að
þakka. Vigfús var mér fyrir-
mynd. Hann sýndi mér ávallt
fullkomið traust. Milli okkar var
mikil einlægni og ástúð. Við vor-
um tengdir órjúfandi böndum og
skildum hvor annan. Hann var
ávallt hvetjandi, dró aldrei úr, sá
og fyrirgaf allt.
Mikið var á hann lagt síðustu
æviárin. Hæg lömun tók yfir lík-
amann en andinn var óbilandi.
Það dró af frænda mínum síð-
ustu vikur uns yfir lauk, hann
kvaddi sáttur við guð og menn.
Far þú í friði, elsku frændi
minn.
Björn Flygenring.
Björn Flygenring
Komið er að kveðjustund.
Kær frændi minn hefur kvatt
eftir langa dvöl á Hvammi, heim-
ili aldraðra á Húsavík. Það var
erfitt að sætta sig við það þegar
þessi hrausti maður sem hljóp
árum saman og langt fram eftir
aldri á eftir kindum sem hann
þekkti úr órafjarlæð gat ekki
lengur gengið og engin lækning
fannst.
Fúsi frændi hefur verið hluti
af mínu lífi frá því ég man eftir
mér. Við Ellý dóttir hans erum á
líkum aldri og var ég því mikið á
hans heimili eða með honum í
fjárhúsinu, við heyskap, í varp-
inu eða að ærslast einhvers stað-
ar í kringum hann. Aldrei man
ég eftir að hann hafi misst þol-
inmæðina og skammað mig.
Hann var einstaklega barngóður
og þolinmóður við okkur krakk-
ana sem oft vorum mörg á sumr-
in á Laxamýri þegar við bættust
borgarbörnin til sumardvalar
eins og þá tíðkaðist.
Frændi minn var góðum gáf-
um gæddur á mörgum sviðum.
Hann skrifaði fallegan texta, orti
ljóð, málaði myndir á tímabili í
abstrakt stíl og spilaði á harm-
onikku og orgel á góðum stund-
um. Hann vann mörg trúnaðar-
störf í þágu sinnar sveitar og
lands og var ekki síst mjög ötull
talsmaður náttúru Laxár og Mý-
vatns.
Það æðruleysi sem Fúsi sýndi
á þessum árum sem hann var
meira og minna rúmfastur á
Hvammi var aðdáunarvert.
Hann fylgdist af einlægum
áhuga með frændfólki sínu og
var bæði ánægju- og uppbyggi-
legt að koma til hans þar.
Ég og fjölskylda mín þökkum
Fúsa fyrir samfylgdina í gegnum
árin og öll elskulegheit í okkar
garð og vottum öllum ástvinum
hans samúð okkar.
Elín Margrét
Hallgrímsdóttir.
Þegar ég hugsa um Vigfús
föðurbróður minn þá minnist ég
góðra daga þegar það var föst
rútína að fara með pabba í morg-
unkaffi til Vigfúsar og Löllu.
Þeir bræður fengu sér pípu og
ræddu verkefni dagsins. Þar
voru iðulega sagðar sögur og
jafnvel heilu leikritin leikin ef
svo bar undir. En einnig rædd al-
varlegri mál sem oft tengdust
búskap, pólitík, veiðimálum og
vernd Laxár. Reyndar var sam-
band þeirra pabba og Vigfúsar
einstaklega náið og gott. Fáir
hafa líklega áttað sig á því
hversu mikið hann missti þegar
Björn faðir minn lést ótímabært
fyrir 23 árum.
Oft var ég við vinnu með Vig-
fúsi frænda mínum en aldrei man
ég eftir skömmum, en kannski
ekkert endilega miklu hrósi. Það
fengu lítið skyldir kaupamenn og
kaupakonur oft í meira mæli en
mér þótti þau eiga skilið. Vigfús
átti það reyndar til að leiðsegja
okkur frændum, benda okkur á
hvað betur mætti fara og hvernig
Vigfús Bjarni
Jónsson