Morgunblaðið - 13.06.2020, Blaðsíða 28

Morgunblaðið - 13.06.2020, Blaðsíða 28
28 MINNINGAR MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 13. JÚNÍ 2020 ✝ SigurbjörgHafsteins- dóttir fæddist á Hnausum í Þingi 1. nóvember 1931. Hún lést á Heil- brigðisstofnun Norðurlands vestra Blönduósi hinn 6. júní 2020. Foreldrar henn- ar voru Soffía Sig- urðardóttir hús- freyja, f. 22. apríl 1908 d. 24. október 2002, og Hafsteinn Jónasson bóndi, f. 5. nóvember 1901 d. 11. júní 1975. Systkini Sigurbjargar eru Guðrún, Mosfellsbæ, f. 7.4. 1928, Jósefína Jóhanna, Reykjavík, f. 20.6. 1930, og Jónas Benedikt, Njálsstöðum, f. 16.8. 1933, d. 22.11. 1995. Hinn 11. apríl 1957 giftist Reykjavík. Maki: Auður Elfa Hauksdóttir, vinnur á leikskóla í Reykjavík. Eiga þau fimm börn. 5) Svala, f. 24. júní 1967, héraðsskjalavörður A-Hún. Maki: Benedikt Blöndal Lár- usson tónlistarkennari. Eiga eitt barn en áður átti hún tvö börn og Benedikt þrjú. Barnabörnin eru 18 og barnabarnabörnin 12. Sigurbjörg ólst upp á Njáls- stöðum í Vindhælishreppi hin- um forna og vann við hefð- bundin sveitastörf ásamt for- eldrum og systkinum þar til hún fluttist til eiginmanns síns í Hvammi í Langadal 1957. Þar undi hún hag sínum vel við öll þau störf sem til féllu ásamt því að ala upp fimm börn. Dans var hennar yndi. Seinna þegar hún fluttist ásamt eiginmanni sínum til Blönduóss 1983 starfaði hún hjá Rækjuvinnslunni á Blöndu- ósi allt þar til hún lét af störf- um 67 ára að aldri. Útför Sigurbjargar fer fram frá Blönduóskirkju í dag, 13. júní 2020, klukkan 15. Sigurbjörg Runólfi B. Aðalbjörnssyni f. 19.3. 1934, d. 12.2. 2016, og eru börn þeirra: 1) Hafsteinn Að- albjörn, f. 21. október 1957, starfsmaður á Grundartanga. Maki: Sigrún Dúna Karlsdóttir. Hann á eina dóttur og Dúna tvo syni. 2) Rannveig, f. 10. desember 1958, bóndi í Hvammi. Maki: Gauti Jónsson bóndi. Eiga þau fjögur börn. 3) Njáll, f. 28. mars 1962, starfs- maður í Léttitækni á Blöndu- ósi. Maki: Ásta Þórisdóttir þroskaþjálfi. Eignuðust þau fimm börn, tvö létust eftir fæð- ingu. 4) Bjarni, f. 28. nóvember 1963, húsgagnasmiður í Elsku amma mín. Ég trúi því varla að þú sért farin. Að ég fái ekki lengur þessi þéttu knús og innilegu kossa frá þér sem ég fékk í hvert sinn sem ég kíkti á þig í heimsókn. Þetta innilega bros um leið og þú heyrðir rödd- ina í mér. Ég sit hér og rifja upp allar yndislegu minningarnar sem við bjuggum til saman. Allt sem ég hef lært í bakstri byrjaði hjá þér. Þú leyfðir mér alltaf að fylgjast með þér baka hjónabandssæluna, rúgbrauðið og steikja kleinur og ástarpunga. Ekki má gleyma súkkulaðikökunni eða jólakök- unni sem alltaf var til. Þegar ég sit hér og skrifa þessa grein fæ ég alveg rosalega löngun í kjötsúpuna hennar ömmu. Það var sko ekki til betri kjötsúpa en sú sem þú eldaðir. Var svo heppin að eiga allar þessar yndislegu stundir með þér elsku amma mín. Það sem ég mun sakna þín. Vonandi stígið þið dansinn þarna á himnum þú og afi. Elska þig. Þín Nína. Elsku mamma mín, loksins fékkstu hvíldina langþráðu frá parkinsonsveikinni og sjón- leysinu sem lék þig grátt hin síð- ustu ár. Eftir sit ég og hugsa með mér „hvað á ég nú að gera“ því mestallt mitt líf var samofið þínu, því ég lofaði pabba að hugsa um þig eftir að hans nyti ekki lengur við. En minningin um góðar stundir við ferðalög og annað stúss með þér mun verða til stað- ar þótt tómleikinn sé mikill. Þar sem þú varst alltaf til staðar fyrir mig þegar ég þurfti á því að halda þá kveð ég þig með ljóðinu um ís- lensku konuna sem mér finnst vera svo lýsandi fyrir það hvernig þú lifðir og starfaðir. Hún bar þig í heiminn og hjúfraði að sér. Hún heitast þig elskaði’ og fyrirgaf þér. Hún ætíð er skjól þitt, þinn skjöldur og hlíf. Hún er íslenska konan, sem ól þig og þér helgaði sitt líf. Með landnemum sigldi’hún um svarrandi haf. Hún sefaði harma. Hún vakti’er hún svaf. Hún þerraði tárin. Hún þerraði blóð. Hún var íslenska konan, sem allt á að þakka vor þjóð. Ó! Hún var ambáttin hljóð. Hún var ástkonan rjóð. Hún var amma, svo fróð. Ó! Athvarf umrenningsins, inntak hjálpræðisins, líkn frá kyni til kyns. Hún þraukaði hallæri, hungur og fár. Hún hjúkraði’og stritaði gleðisnauð ár. Hún enn í dag fórna sér endalaust má. Hún er íslenska konan, sem gefur þér allt sem hún á. Ó, hún er brúður sem skín! Hún er barnsmóðir þín eins og björt sólarsýn! Ó! Hún er ást, hrein og tær! Hún er alvaldi kær eins og Guðsmóðir skær! Og loks þegar móðirin lögð er í mold þá lýtur þú höfði og tár falla’á fold. Þú veist, hver var skjól þitt, þinn skjöldur og hlíf. Það var íslenska konan sem ól þig og gaf þér sitt líf. En sólin, hún sígur, og sólin, hún rís, og sjá: Þér við hlið er þín hamingjudís, sem ávallt er skjól þitt, þinn skjöldur og hlíf: Það er íslenska konan, tákn trúar og vonar, sem ann þér og þér helgar sitt líf. (Ómar Ragnarsson) Þín dóttir, Svala. „Allt eins og blómstrið eina …“ Þetta er táknræn byrjun hins rammíslenska greftrunarsálms, sem byggir á því, hve kynslóða- skiptin eru áberandi og ágengt stef í lífinu í dreifbýlinu og í lífi bóndans. Nú eru að ganga yfir kynslóðaskipti á þeim bæ í daln- um góða, þar sem mörg borgar- börn fengu á sinni tíð að kynnast þeirri hringekju lífs og dauða og þeim lærdómi og lífssýn, sem lífið í íslensku sveitunum birti þeim. Fyrir það ber að þakka og drúpa höfði þegar Sigurbjörg Haf- steinsdóttir er til grafar borin. Ævistarf hennar var mikið þegar hún og Runólfur Aðalbjörnsson bjuggu í Hvammi og unnu þar mikið uppbyggingarstarf, sem lengi mun bera dugnaði þeirra og mannkostum vitni. Tengdamóðir Sigurbjargar, Björg Runólfsdótt- ir, hafði lagt grunninn að mestu sem einstæð móðir og bóndi á undan hinum ungu hjónum, þegar hún var „athvarf umrenningsins“ og „líkn frá kyni til kyns“. Síðan þá hafa konurnar, sem búið hafa í Hvammi, verið bændur til jafns við karla sína, skörungar og dugnaðarforkar og gott að koma þar við á ferðum, spjalla við ábú- endur og fylgjast með afkomend- unum. Mann sinn missti Sigurbjörg fyrir nokkrum árum og hún glímdi svo lengi við afar erfiðan sjúkdóm, að það er til merkis um þá einstöku seiglu, þrautseigju og baráttuþrek, sem hún var gædd, já, afrek hve lengi hún náði að þrauka. Í huga hollvinar Langa- dals er sem sól hafi sest í dalnum kæra með fráfalli Sigurbjargar. Þökk, virðing og samúð eru efst í huga. Og einnig sú staðreynd í hverri sveit, „að sólin, hún hnígur og sól- in, hún rís“; og að dauðinn og lífið eru tvær hliðar á sama peningn- um. Ómar Ragnarsson. Sigurbjörg Hafsteinsdóttir ✝ Bjarni RagnarLárentsínusson húsasmíðameistari fæddist í Stykk- ishólmi 10. apríl 1931. Hann and- aðist á St. Francisk- usspítalanum í Stykkishólmi 30. maí 2020. For- eldrar hans voru hjónin Lárentsínus Mikael Jóhann- esson, f. 20. desember 1893, d. 2. ágúst 1963, og Sigríður Bjarna- dóttir, f. 11. október 1903, d. 14. apríl 1983. Bjarni var fjórði í röðinni af níu systkinum en nú eru fimm á lífi. Systkini Bjarna: Maggý, f. 1923, Jóhanna, f. 1926, Inga Lára, f. 1929, Ásberg, f. 1935, Sigurður Kristján Guð- mundur, f. 1938, Guðbjörg Jó- hanna, f. 1941, Jón Eyþór, f. 1943, og Sigríður, f. 1948. Bjarni kvæntist 25. september 1954 Önnu Maríu Bjartmars, f. 6.12. 1933, og hófu þau búskap í foreldrahúsum Önnu á Skólastíg 23. Bjarni byggði þeirra fyrsta íbúðarhús á Skólastíg 26 árið 1958 og síðar Skólastíg 30 þar sem hjónin bjuggu með fjöl- skylduna lungann úr ævinni eða þar til Anna og Bjarni festu kaup á nýju húsi við Móholt 6 árið 2008. Anna og Bjarni fluttu á Dvalarheimili aldraðra í Stykk- sveitinni allt fram til ársins 2014. Hann söng í Kór Stykkis- hólmskirkju frá unga aldri. Hann tók þátt í danshljóm- sveitum, kvartettum, sextettum og fleiri hljómsveitarformum og starfaði a.m.k. ein sveit undir nafninu Sextett Bjarna Lárents- ínussonar. Söngdúettar Bjarna og Njáls Þorgeirssonar komu út á hljómplötu 1986 við undirleik Jóhönnu Guðmundsdóttur. Bjarni gekk í bræðrafélagið sem var forveri fræðslustúk- unnar Borgar og þar starfaði hann alla tíð. Hann starfaði í sóknarnefnd og byggingarnefnd Stykkishólmskirkju og var byggingarmeistari kirkjunnar í Stykkishólmi. Bjarni var for- maður skólanefndar Tónlistar- skólans í Stykkishólmi 1978- 1986. Hann var áhugamaður um flest það sem var á dagskrá í Stykkishólmi og var dyggur stuðningsmaður Ungmenna- félagsins Snæfells. Bjarni var heiðraður af Stykkishólmsbæ fyrir framlag sitt til menningar- og félagsmála í Stykkishólmi ár- ið 2010 auk þess sem hann var heiðraður af Iðnaðarmanna- félagi Stykkishólms og Lúðra- sveit Stykkishólms. Útför Bjarna fer fram frá Stykkishólmskirkju í dag, 13. júní klukkan 14. Athöfninni verður streymt í Íþróttamiðstöð Stykkishólms sem og á Youtube-rás Stykk- ishólmskirkju. Stytt slóð á streymið: https://tinyurl.com/ y8htp6et Einnig má nálgast hlekk á streymið á www.mbl.is/andlat ishólmi 2018. Börn þeirra: 1) Sólborg Olga, f. 1954, gift Flemm- ing Nielsen, þau slitu samvistum. Börn þeirra: a) Linda María f. 1981, b) Bjarne Ómar, f. 1985, c) Karina, f. 1985. 2) Bjartmar, f. 1957, kvæntur Guð- rúnu Helgu Gylfa- dóttur, f. 1962, synir þeirra: a) Kristinn Jens, f. 1992, b) Konráð Logi, f. 1994. 3) Unnar Freyr, f. 1959, kvæntur Önnu Margréti Guðmundsdóttur, f. 1963. Börn þeirra: a) Magnea Heiður, f. 1988, b) Guðmundur Bjarni, f. 1991. 4) Sigurður Ragnar, f. 1960, kvæntur Önnu Sigríði Mel- steð. Börn þeirra: a) Símon Karl, f. 1994, b) Jóel Bjarki, f. 2001, c) Salvör Mist, f. 2003. Barna- barnabörnin eru fimm. Bjarni lauk námi í húsasmíð- um í Iðnskólanum í Reykjavík. Hann var einn af stofnendum trésmiðjunnar Veðramóta í Stykkishólmi, einn af stofn- endum Trésmiðju Stykkishólms og lauk starfsævinni hjá Sigurði Ágústssyni hf. Bjarni var músíkalskur og gekk til liðs við Lúðrasveit Stykkishólms á stofnári hennar 1944. Hann spilaði með lúðra- Síðla vetrar fyrir 36 árum hóf- ust kynni okkar Bjarna tengda- föður míns og voru þau ljúf og ein- læg. Ég var síðan svo lánsöm að búa hjá þeim tengdaforeldrum mínum sumarið eftir er ég starf- aði hjá St. Fransiskussystrum á sjúkrahúsinu þar í bæ og við kynntumst í rólegheitunum. Ein er sú minning frá því sumri að í hádeginu þurfti að hringja ótal símtöl enda ekki komnir farsímar og sat Bjarni á símabekknum með símaskrána á hnjánum, hringdi í mann og annan, pantaði þetta og hitt og oftar en ekki var kallað eft- ir hjálp við að finna númer og menn náðu líka smá kríu til að hlaða batteríin. Bjarni átti sér mörg hugðarefni í tónlist og mannrækt, áhugasam- ur um stórt og smátt, kappsamur, stórhuga, mikill eldhugi og fag- maður í sínu starfi og er Stykk- ishólmskirkja lifandi dæmi um það. Ferðirnar suður bæði þá, fyrr og síðar voru margar og var næturstaðurinn oft og iðulega hjá okkur fjölskyldunni, sem okkur fannst þá sennilega bara sjálfsagt en núna eftir á litið dýrmætur tími. Afi Bjarni var þá oft og iðu- lega búinn að fara í bakaríið þegar krakkarnir komu úr skólanum, brúnu bréfpokarnir voru margir og mikil veisla í vændum með hon- um og ömmu, þá þurfti ekki að deila bakkelsinu. Á ferðum um borgina sá vökult og áhugasamt byggingaaugað flesta byggingakrana sem uppi voru og hreif það byggingameist- arann. Þeir feðgar hann og Unnar deildu áhuga á byggingarlist og flestu varðandi framþróun fags- ins, tónlist, veiði, mannrækt með frímúrurum og flestu er viðkemur mannbætandi lífi. Veiðiferðirnar voru nokkrar með Bjarna og er mér það minnisstætt er við stóð- um í hyl einum undir fossi í rign- ingu og veiddum grimmt – þá var kátt í Dölunum. Bakkáin var líka uppáhalds og talað um eins og stórá. Jákvæðni og glaðværð var ein- kennandi fyrir Bjarna, hann dvaldi ekki í neikvæðni; „ekkert mál“ var svarið og fengum við sannarlega að njóta þess m.a. við að standsetja húsið okkar. Hann mætti galvaskur í Kópavoginn, fór strax í að rífa niður vegg með lát- um sem fór frekar illa með kapp- ann en hann lét ekki deigan síga og fór í önnur verk – er minningin um hann með heyrnartólin með útvarpinu, flautandi, syngjandi eða hlæjandi, hrókur alls fagnaðar og drífandi. Húsið var honum kært og við fermingu nafna hans skömmu síðar gekk hann um og sýndi stoltur eins og sitt eigið. Hann átti auðvelt með að sam- gleðjast, hrífast með og umhugað um að allt gengi vel, eins og t.d. þegar Magnea okkar var í Svíþjóð í framhaldsnámi, spurði ítrekað út í það. Hann var sennilega á undan sinni samtíð, gleymdi sér við stund og stað – nú kallað núvit- und; náði alveg að kúpla út t.d. við sjónvarpið, sló á lær sér og hló dátt, hversu dásamlegt. Nú er flautið þagnað en hljómar í minn- ingunum. Ég þakka af heilum hug og kærleika samfylgdina. Anna Margrét. Elsku afi! Nú þegar þú ert far- inn koma fram ótal minningar. Dekrið í garð okkar barna- barnanna var alltaf allsráðandi, þú sást til þess að þótt við byggj- um í Danmörku þá fengjum við alltaf súkkulaðidagatal fyrir jólin og súkkulaðipáskaegg á páskum. Það var alltaf gaman þegar þið amma komuð í heimsókn því þú varst alltaf til í að gera eitthvað skemmtilegt og ekki síður því þá fengum við alltaf dót og nammi. Þegar við fluttum til Íslands og í Hólminn varstu alltaf til staðar fyrir okkur, við gátum alltaf leitað til þín ef eitthvað þyrfti að græja, öllu var reddað og yfirleitt var bara farið niður í bílskúr á Skóla- stígnum og fundið það sem vant- aði enda ýmislegt til þar, því engu var hent. Orðið „nei“ var ekki til þegar kom að okkur barnabörn- unum. Það var alltaf notalegt að koma til ykkar ömmu, sitja og spjalla um allt mögulegt og þú hafðir allt- af mikinn áhuga á öllu því sem við vorum að gera og spurðir mikið, þú varst svo stoltur af öllu því sem við tókum okkur fyrir hendur og það leyndi sér aldrei. Við fundum alltaf fyrir einlægri gleði og þakk- læti yfir því að við skyldum koma í heimsókn, alveg fram á síðasta dag. Við eigum eftir að sakna þess að heyra ekki fallegu söngröddina þína og sönglið, en það var svo notalegt að heyra þig söngla og raula þegar þú varst að brasa við eitthvað eða þegar þú hélst á barnabarnabarni sem sofnaði í fanginu á þér út frá þessari nota- legu röddu. Elsku afi, við munum sakna þín en yljum okkur við allar minning- arnar og vitum að þér líður vel núna, eflaust að smíða eitthvað og syngjandi. Þín barnabörn, Bjarne Ómar, Karina og Linda María. Inn um dyrnar kemur góðlegur brosandi maður, ég var búin að heyra flautandi lagstúf nálgast á meðan hann gekk upp stigann úr bílskúrnum. Góðan daginn segir hann og brosir svo blítt til mín. Þetta er það fyrsta sem kemur upp í hugann þegar ég hugsa aft- ur til barnæsku og heimsókna minna á Skólastíginn. Ég minnist þeirra stunda með þakklæti og gleði í hjarta. Upplifunin var eins og að koma í ævintýrahöll, það voru til svo margar hljómplötur sem ég fékk að spila, fullt af hljóð- færum, verðlaunapeningarnir í herbergjum strákanna, Donkey Kong-tölvuspilið hans Sigga, sendingarnar frá Olgu og svo öll ilmandi blómin í garðskálanum. Ég hafði alltaf gaman af því að spjalla við Beibei um daginn og veginn. Ég minnist þess ekki að hann hafi nokkurn tíma verið skoðanalaus um þau málefni sem við ræddum og hann lét þær óspart í ljós, beðinn sem óbeðinn, og þá sérstaklega ef talið barst að íþróttum. Það var þó ekki fyrr en á unglingsárum að ég upplifði hans mikla keppnisskap í stúk- unni og oft var það ekki minni skemmtun að fylgjast með honum en að fylgjast með sjálfum leikn- um. Beibei var líka maður verka og hafði unun af því að vinna bæði stór og smá verk. Flautandi og syngjandi vann hann alla daga að fegrun með smíðum, garðrækt, söng og tónum. Elsku Anna, Olga, Bjartmar, Unnar, Siggi og fjölskyldur, við sendum ykkur okkar innilegustu samúðarkveðjur. Alda og Gísli Páll. Bjarni Ragnar Lárentsínusson  Fleiri minningargreinar um Bjarna Ragnar Lárentsínusson bíða birting- ar og munu birtast í blaðinu næstu daga. Við minnumst Finnboga Jóns- sonar, bónda í Hörgshlíð, með hlýhug en hann lagði upp í sína hinstu ferð í vetur. Hann var Finnbogi Sigurður Jónsson ✝ Finnbogi Sig-urður Jónsson fæddist 26. októ- ber 1956. Hann lést 30. desember 2019. Hann verður jarðsunginn frá Vatnsfjarðar- kirkju við Djúp í dag, 13. júní 2020, og hefst athöfnin klukkan 14. næsti nágranni okk- ar í Mjóafirði við Ísafjarðardjúp og reyndist okkur alla tíð góður granni. Náttúrufegurð er mikil í Mjóafirði og sumrin fögur, en vetur geta verið harðir og óblíðir. Í þessu umhverfi ólst Finnbogi upp og bjó alla ævi. Á undan- förnum áratugum hafa margir bæir farið í eyði í firðinum og um skeið var Finnbogi eini bóndinn sem stundaði þar búskap. Það hlýtur að hafa reynt á og verið einmanalegt á köflum. Það segir sig sjálft að það þarf mikinn dugnað og þrautseigju til að stunda búskap einn við þessar að- stæður, þá eiginleika hafði Finn- bogi til að bera. Þótt Finnbogi væri hlédrægur að eðlisfari gat hann notið sín á mannamótum og var skemmti- legur í viðkynningu. Hann var okkur innan handar um ýmislegt og ávallt reiðubúinn til hjálpar ef eitthvað bjátaði á. Finnbogi reyndist okkur þannig alla tíð góður og hjálplegur ná- granni, fyrir það viljum við þakka. Við vottum aðstandendum hans hugheilar samúðarkveðjur. Megi minningin um góðan dreng lifa. Fyrir hönd systkinanna í Botni, Þuríður (Rúrí) og Gísli Fannberg.

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.