Morgunblaðið - 20.08.2020, Blaðsíða 39

Morgunblaðið - 20.08.2020, Blaðsíða 39
MINNINGAR 39 MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 20. ÁGÚST 2020 ✝ Ari Harðarsonfæddist í Kópa- vogi 20. ágúst 1957. Hann lést 6. ágúst 2020 á Landspít- alanum. Ari var sonur hjónanna Arn- bjargar Davíðs- dóttur frá Gunn- arsstöðum í Þistil- firði, f. 13. maí 1917, d. 16 maí 2012, og Harðar Bachmann Loftssonar vélstjóra frá Gröf í Miðdölum, f. 8. maí 1912, d. 6. apríl 2008. Hann var yngstur fjögurra systkina. Elstur þeirra er Örn, f. 14. janúar 1937, þá Þórhalla, f. 4. apríl 1944, og Jóhanna Guðný, f. 4. mars 1952. Öll lifa þau Ara. Hann kynntist Hjálmfríði Lilju Nikulásdóttur á mennta- skólaárunum í Hamrahlíð en þau gengu í hjónaband hinn 6. júní 1981. Börn Ara og Fríðu eru: 1) Steinunn, f. 6. mars 1985, sambýlismaður Mikkel Friberg, dætur þeirra eru Lóa Arnbjörg, f. 26. mars 2013, og Sólveig alltaf hafa haft sköpunarþrána að leiðarljósi. Hann var einn af stofnendum og penni fyrir- tækisins „Skriffinnur“ sem skrifaði fyrir fyrirtæki og ein- staklinga. Einnig má nefna störf eins og hönnun og skrif fyrir Keops-auglýsinga- og skilta- gerð, hönnun og ritstjórn fyrir Design og sem umbrotsmaður og dálkahöfundur fyrir Menn- ingarhandbókina og Dagskrá vikunnar. Eftir hann liggur fjöldi söng- texta, leikrit, smásögur, kvik- myndahandrit og ljóð. Ari var mjög söngelskur og félagslyndur og sat í mörgum nefndum. Hann var fulltrúi í Tómstundaráði Kópavogs, einn 12 stofnenda HK, stjórnarfor- maður í Karatefélagi Íslands og New England Bentley Shotokan karate. Hann var meðlimur í kór Menntaskólans við Hamrahlíð og var einn stofnenda Hamra- hlíðarkórsins og Mótettukórs Hallgrímskirkju. Ari verður jarðsunginn í Hall- grímskirkju 20. ágúst 2020 og hefst athöfnin klukkan 15. Vegna gildandi sóttvarnaað- gerða verða fjöldatakmarkanir i gildi en athöfninni verður streymt á http://bit.ly/3iEExta. Inga, f. 22. janúar 2019. 2) Örn Ýmir, f. 29. maí 1988, unnusta hans er Þórunn Ylfa Brynjólfsdóttir, dóttir þeirra er Vaka Steinunn, f. 27. september 2019. 3) Sólveig Anna, f. 17. janúar 1991, sambýlis- maður hennar er Andrés Lárusson. 4) Andri Þór, f. 27. október 1994. Ari fæddist í heimahúsi á Kársnesinu í Kópavogi og ólst þar upp til fullorðinsára. Hann lauk verslunarprófi árið 1975 úr Verslunarskóla Íslands og út- skrifaðist sem stúdent frá Menntaskólanum við Hamrahlíð árið 1979. Hann lauk BS-námi í stjórnun frá Bentley University í Massachusetts 1993 og BA- námi í skapandi skrifum, undir leiðsögn Dereks Walcotts frá Boston University, sama ár. Ari starfaði við ýmis störf tengd ritsmíðum, tæknilausnum og prentun og sagðist sjálfur Elsku pabbi. Það er svo sárt að þurfa að kveðja þig allt of snemma. Þú barðist af svo miklu æðruleysi i gegnum hverja krabbameinsmeð- ferðina á fætur annarri og hafðir svo mikið líf í þér alveg fram á seinustu stundu að maður trúir varla að þessu stríði sé lokið. Í söknuðinum finnum við þó huggun í að þú hafir fengið frið og sért nú laus frá öllum meinum. Við náðum ekki að sigla á skút- unni sem þú varst að smíða, heim- sækja fjölskylduna í Indónesíu eða einni lokaferð í Kolonihaven en við erum þó svo þakklát fyrir allan þann tíma og góðu minning- ar sem við eigum með þér, elsku pabbi. Þú kenndir okkur krökkunum með fordæmi, ekki orðum og studdir okkur í öllu því sem við höfðum áhuga á að gera. Þú gafst þér alltaf tíma og varst alltaf tilbú- inn að stökkva til ef maður bað um hjálp. Mikið munum við sakna þess að hafa þig hjá okkur, sakna enda- lausu hugmyndanna, ferðalag- anna, sósunnar og ekki minnst pabbagrínsins. Elsku pabbi. Takk fyrir hugrekkið, æðru- leysið, gleðina og kærleikann sem þú bjóst yfir og gafst af þér. Við kveðjum hlýjan faðm þinn, fallega brosið og einstaka nær- veru, en minningar okkar munu lifa næst hjartanu um ókomna tíð. halla augunum aftur og hvíldu hjá mér ég vaki yfir þér hvíldu á dúnmjúkum skýjum sem hugga þig ljúft hvíldu í ást minni djúpt halla augunum aftur og hvíldu hjá mér ég vaki yfir þér hreinsa hugann af því sem að myrkt er í nótt í fangi mér hlýtt er og rótt halla augunum aftur og hvíldu hjá mér ég vaki yfir þér dreymdu drauma sem sakleysið eitt getur dreymt þar allt illt í heimi er gleymt halla augunum aftur og hvíldu hjá mér ég vaki yfir þér hvíldu á dúnmjúkum skýjum sem hugga þig ljúft hvíldu í ást minni djúpt (Ari Harðarson) Steinunn Aradóttir. Elskulegur yngri bróðir minn Ari Harðarson kvaddi allt of fljótt. Ari var með höfuðið fullt af hugmyndum alla ævina og það er undarlegt og sárt að sjá að baki yngri bróður sínum sem enn átti svo marga drauma sem hann ætl- aði sér að koma í framkvæmd áð- ur en hann færi. Í bernsku okkar á Kársnesinu í Kópavogi lékum við Ari okkur oft- ast saman sem börn. Sá vinskapur slitnaði aldrei gegnum lífið, þótt vitanlega losnaði um sterkustu böndin þegar við vorum bæði komin með heimili og fjölskyldur, ólík áhugamál og nýja vinahópa. Þrátt fyrir það áttum við alltaf samleið, því áhugi okkar beggja á skrifum og miðlun varð til þess að við unnum oft saman, rákum sam- an eigið fyrirtæki um tíma og ræddum gjarna um sameiginleg hugðarefni. Ari var mikið náttúrubarn og hann minnti mig alltaf á eldinn; svo fasmikill, duglegur og sterkur með eldrautt hárið sem lét illa að stjórn. Honum fylgdi líka þessi notalega hlýja sem vermir sálina. Það var gaman að púla með Ara, hann lét sig ekki muna um að berja niður girðingarstaura á við þrjá í skógræktarstörfunum og enginn var eins öflugur á sleggj- unni og Ari þegar við þurftum að mylja milliveggi. Hann var mikill íþróttamaður og mörgum tímun- um eyddi hann í að kenna systur sinni sjálfsvarnartækni og ýmis brögð sem áttu eftir að koma að gagni. En það var jafn gott að sitja með Ara í rólegheitum og spjalla og alltaf þegar við unnum saman einhvers konar líkamlega vinnu voru umræðuefnin á allt öðrum nótum; náttúran sjálf, veiði, ferða- lög og útilegur, í bland við ljóð, leiklist og skrif sem voru sameig- inleg áhugamál okkar. Ari var alltaf glaður og fyndinn á sinn hófsama og kurteisa hátt og broshrukkurnar í kringum augun voru hans einkennistákn og þeim vann hann svo sannarlega fyrir með skemmtisögunum sínum sem léttu líf allra sem nutu. Ari bróðir er maður sem aldrei deyr. Hann er svo ljóslifandi fyrir augum okkar sem elskuðum hann; brosið í augunum, hláturinn og brennandi andinn sem áfram tendrar hugmyndir og mun alltaf vekja bjartar minningar og halda mynd hans skýrri. Ég kasta því kveðju á elskaðan bróður minn eins og við gerðum alltaf í lífnu: „Sjáumst næst.“ Jóhanna Guðný Harðardóttir (Hanna systir). Í dag kveð ég Ara, ástkæran bróður. Hann var hæfileikaríkur bæði til munns og handa og ljúf- lingur sem aldrei lagði illt orð að nokkrum manni. Strax sem kornabarn hafði hann sterkan karakter. Hann grét ekki eins og önnur börn. Hann lærði fljótt að hávaði skilar engu en að með brosi fær maður allt það besta sem lífið gefur. Hann var mikill fjölskyldu- maður og vinmargur enda skap- góður, fyndinn, skemmtilegur, alltaf brosandi og tilbúinn ef ein- hvern vantaði hjálparhönd. Ég átti við hann gott spjall nokkrum dögum áður en hann kvaddi. Hann var fullur af hug- myndum og lífsvilja og greinilega ekki tilbúinn að kveðja. Við spjöll- uðum um liðna tíma og svo talaði hann um allt sem hann ætlaði að gera. Hann var að markaðssetja og undirbúa útflutning. Hann hafði skipulagt Kaupmannahafn- arferð til dætra sinna og þeirra fjölskyldna, þar átti að gista í litlu húsi í fallegum garði og njóta lífs- ins í nokkra daga. Hann ætlaði með mér á sjóinn og veiða í soðið. Hann ætlaði að sigla á sinni eigin skútu, síðast en ekki síst fylgjast með barnabörnunum vaxa úr grasi. Hann setti hljóðan um stund. Við fundum bæði góða nærveru. Síðan kom sjúkraþjálf- arinn inn og þegar hann fór sagði Ari: Þetta er besti vinur minn á sjúkrahúsinu, svo hallaði hann sér að mér og sagði: Það er ekkert gaman að vera að deyja á þessu covid-tímum. Ég samsinnti því, þá kom Arabrosið, það síðasta sem ég sá og hann sagði: Það er ekki einu sinni hægt að hafa almenni- lega jarðarför. Hann barðist eins og ljón til síðasta dags. Ég mun sakna hans og sérstaklega að geta ekki hringt og spjallað um allt og ekkert. Ég sendi Fríðu, börnum, tengdabörnum og barnabörnum samúðarkveðjur. Knúsið kemur sennilega á næsta ári. Halla systir. Fallinn er frá einn besti vinur minn, svili eða, eins og við kusum að segja það, lögbróðir (brother- in-law), fannst okkur það lýsa bet- ur því nána sambandi sem við og okkar fjölskyldur áttum. Við Ari áttum svo margt sameiginlegt. Fyrir utan frábæra og skemmtilega stórfjölskyldu áttu flest áhugamál okkar sam- leið. Við deildum áhuga á ferða- lögum heima fyrir sem og sögu og menningu fjarlægra þjóða, við deildum tónlistar- og ritlistars- mekk og bragðlaukarnir voru sömuleiðis samstilltir. Já, það eru sennilega engar ýkjur að segja að ég hafi deilt kvöldmat með Ara, og oftar en ekki sjálfri eldamennskunni, hátt til jafns við þær kvöldmáltíðir sem ég hef átt án hans um ævina. Börn okkar Sigfúsar og þeirra Ara og Fríðu voru að miklu leyti alin upp saman. Ari var óendanlega gjafmildur á alla sína vinnu, orku og hjarta- hlýju. Hann var alltaf tilbúinn að hjálpa fólki, gaf sér tíma til að að- stoða við hvers lags verkefni. Ein- hvern veginn lét hann það aldrei koma niður á fjölskyldunni. Í hans sólarhring voru einfaldlega fleiri klukkutímar en hjá flestu fólki. Ég hef t.d. ekki tölu á þeim dögum og stundum sem Ari eyddi með pabba mínum eftir að hann ákvað að tölvuvæðast, ég veit að þær stundir verða seint fullþakkaðar, en oft enduðu þessar stundir í rauðvínsglasi og samræðum ásamt bröndurum og hlátri. Þegar það síðar kom í minn hlut að byrja að ganga frá heimili foreldra minna og eignum var það Ari sem kom og hjálpaði mér og var ómet- anlegur stuðningur hans í því erf- iða verkefni. Ekki síst það að geta hlegið saman að skondnum minn- ingum. Brandararnir fuku. Ari var orð- heppinn og fyndinn. Ljóðin hans og textarnir eru hnyttin, oftar en ekki sér maður bros færast yfir andlit þess sem les eða hlustar. Orðaleikir, grín, tilfinningar og trú voru yrkisefni Ara. Fallega Brúðkaupsbænin hans með lagi Heimis Sindrasonar er löngu orð- in „klassík“. Ari skrifaði líka sögur, handrit, plötutexta, auglýsingatexta og texta í efnisskrár. Ari var senni- lega sískrifandi, ef ekki á blað þá í huganum. Það voru verulega góð- ir dagar þegar birtust í tölvupóst- inum mínum nýbökuð ljóð eða hugrenningar frá Ara. Flestir sem þekktu Ara töluðu um Ara og Fríðu hans í einni andrá. Milli þeirra ríkti gagn- kvæm virðing, ást og samheldni. Hennar, barna-, tengda- og barnabarnanna er missirinn óend- anlegur. Þau stóðu þétt með hon- um í hetjulegri baráttunni. Það er erfitt að trúa því að hann sé farinn. Ég trúi ekki að við eigum ekki eftir að prufa nýja uppskrift, baka pönnukökur, smakka nýtt vín, undirbúa veislur … Hann verður alltaf nálægur, tilbúinn með fyndin tilsvör, góð ráð og huggandi orð. Hvíl í friði, minn kæri vinur. Mist Þorkelsdóttir. Kynni okkar Ara hófust þegar ég flutti ungur maður til Íslands. Hann var í vinahópi konu minnar og jafnframt vorum við vinnu- félagar um hríð. Við náðum strax vel saman og áttum við margt sameiginlegt. Gott og gaman var að spjalla við Ara um áhugamálin. Hans lífs- gleði og húmor litaði öll okkar samskipti. Hann reyndist mér góður vinur sem hægt var að leita til með bón um aðstoð á hinum ýmsu sviðum. Hann var úrræðagóður með eindæmum og kom mér oft til hjálpar við ýmis praktísk verkefni sem ég hef tekið mér fyrir hendur. Fyrir rúmum þremur árum hófumst við handa við að smíða bát. Verkefnið var nákvæmlega það fyrir mér, þ.e. að smíða. Fyrir Ara var það kannski eitthvað miklu stærra, hugmyndin um að smíða skip og vonin um að sigla úr höfn … Við unnum saman hlið við hlið næstu mánuði og verkefnið tók á sig mynd. Svo fóru kraftar Ara að dvína en alls ekki áhugi hans. Hann var ávallt að leggja plön að næsta áfanga og sætti sig ekki við að lífið væri brátt á enda, hélt í vonina um að hittast aftur og halda áfram með bátinn okkar. Verkið er enn óklárað, en Ari er lagður af stað í siglingu þar sem skips er ekki þörf. Hans verður sárt saknað. Hægt skaltu ekki ganga í þá góðu nótt. Elli á að brenna og æða er kvölda fer. Leiftraðu af ofsa mót ljósi sem slokknar fljótt. Góðir menn sem gráta sinn nauma þrótt til verka er syngju og léku um land og ver leiftra af ofsa mót ljósi sem slokknar fljótt. (Dylan Thomas/ Þorsteinn Gylfason) Þinn vinur, Bernt. Það væri mikil gjöf ef marrið sem nú heyrist í hjarnfönn utan við dyr væri skóhljóð skóhljóð gamalla vina sem birtust enn himinglaðir með hlátrum og snjallyrðum. (Hannes Pétursson) Í dag kveðjum við kæran vin, sem við höfum verið svo gæfu- söm að fá að fylgja allt frá lokum skólaáranna í Menntaskólanum við Hamrahlíð þar sem vinahóp- urinn, „klíkan“, varð fyrst til. Með eldrauða hárið og skeggið var erfitt að taka ekki eftir Ara á göngum skólans. Síðan þá höfum við verið vott- ar að lífi hver annars. Við höfum verið við brúðkaup, skírnir, fylgst með börnum okkar vaxa úr grasi, átt yndislegar samveru- stundir og verið til staðar í bæði sorg og í gleði. Og alltaf lét hjart- ans vinur okkar Ari um sig muna. Ari og Fríða voru einstaklega samhent hjón, frábærir gestgjaf- ar og höfum við átt svo margar gleðistundir á heimili þeirra. Ari hafði unun af matseld og reiddi fram ótrúlegustu rétti af gjaf- mildi og gleði. Aðalsmerki Ara var einstakur húmor sem oft gat verið súrreal- ískur. Hann var ótrúlega fyndinn á sinn rólega máta. Ari var svo margt, hann var reddAri, söngv- Ari, grallAri … en þó aðallega Ari og alltaf var stutt í hláturinn. Ari var listamaður. Það var al- veg sama hvað hann tók sér fyrir hendur, skapandi hugsun hans var endalaus uppspretta frjórra hugmynda. Hann var maður orðanna og var alltaf að leika sér með tungu- málið, hvort sem það var í sam- tali, SMS-skilaboðum eða tölvu- póstum. Hann skrifaði sögur, sálma, ljóð og söngtexta. Þessir hæfi- leikar hans hefðu mátt fá að blómstra enn frekar og fleiri mátt fá að njóta þeirra. Ari var líka maður tónlistar- innar og skipaði hún stóran sess á heimili þeirra Fríðu og í upp- eldi barnanna. Ari safnaði mörgum skrítnum og skemmtilegum hljóðfærum sem settu svip sinn á heimilið. Sumir okkar eru enn með sigg í lófum eftir að hafa borið flygilinn við búferlaflutninga fjölskyld- unnar. Ari var einstaklega ljúfur maður, sást sjaldan skipta skapi og talaði ekki illa um nokkurn mann. Hann var fremur dulur og bar tilfinningar sínar ekki á torg. Í veikindum sínum talaði hann um stöðu mála og staðreyndir, en kannski ekki svo gjarnan um það hvernig honum leið. Hann var baráttumaður og hélt allt til loka í vonina um bata. Okkur vinum Ara í „klíkunni“ er þakklæti efst í huga nú þegar samfylgd okkar hér er lokið. Þakklæti fyrir góðan, tryggan og skemmtilegan vin, sem alltaf rétti hjálparhönd ef þess þurfti og var til staðar, með útúrsnún- ing og brandara, tilbúinn í spjall jafnt í gríni sem alvöru. Við minnumst samverustund- anna í gegnum árin og nú síðast ferðar okkar til Kaupmanna- hafnar í febrúar sl. Skarðið sem hann skilur eftir sig í vinahópn- um verður aldrei fyllt og munum við sakna hans sárt. Við kveðjum góðan vin og biðjum Guð að gefa Fríðu og fjöl- skyldu styrk í sorginni. Í myrkri ljósið lifir, lagður lífsins grunnur. Nú vakir öllu yfir alheims gæsku brunnur. Þorpum, bæjum, þjóðum þetta ljós mun lýsa. Í tónum, leikjum, ljóðum lausnarinn mun rísa. (Ari Harðarson) Anders, Andy, Ágúst, Bernt, Dagný, Hanna Val- dís, Hróbjartur, Ragnheið- ur, Sigrún, Sveinbjörg. Mig langar að skrifa um Ara. Um dýrmæta vináttu hans. Um logarauða hármakkann. Grínið og glensið. Hjálpsemi hans. Styrk og tilfinninganæmi. Sköpunargáf- una. Um hörpuna sem hann fann fyrir mig. Um Ara og Fríðu. Börn- in fjögur. Um hvernig Ari hlust- aði. Milda röddina. Brosið í aug- unum. Hlýja nærveru hans. En ég get bara tjáð innilega væntumþykju, þakklæti fyrir samleiðina og sáran söknuð. Blessun fylgi Fríðu og fjölskyld- unni allri. Elísabet. Það glampaði á rauðgylltan hármakkann og glettnin skein úr augunum á Ara. Maður hafði lengi tekið eftir þessum fjaðurmagnaða strák á röltinu um Kársnesið en ég kynntist honum fyrst sem ábyrgum föður í barnakórunum í Kársnesskóla. Gegnum þau kynni varð hann náinn vinur minn. Sagt er að það þurfi heilt þorp til að ala upp barn og á sú staðreynd vel við Ara sem tók svo sannarlega ríkan þátt í lífi margra barna. Hann var löngum heimavinnandi húsfaðir og löngu fyrir þann lúxus að grunnskólar skörtuðu mötuneyti mátti sjá heilu strolluna af bekkjarsyskin- um barna hans skjótast yfir í Mel- gerðið í grjónagraut eða ristað brauð í hádeginu. Hann og Fríða konan hans, Sigfús mágur hans og Mist svilkona komu með í ótelj- andi kórferðir innan lands og utan og voru okkur öllum sá styrkur sem þurfti til að stýra og halda ut- an um stóra hópa barna og ung- linga í ævintýraferðum fjarri heimili sínu. Jafnaðargeð og alúð Ara var ómetanleg og aldrei hækkaði hann róminn eða skammaði nokk- urt barn. Ara-nafnið fékk víðtæk- ari merkingu við nánari kynni. Hann var grallari, grúskari, spaugari, huggari, heimsins besti reddari en auk þess var hann fyndnari en gengur og gerist. Hann sagði sögur og tilsvör hans voru svo hnyttin að hann gat feng- ið alla til að kútveltast um af hlátri. Og alltaf var hann græskulaus og jákvæður og aldrei nokkurn tíma heyrði ég hann hallmæla nokkurri manneskju. Hann var sannkallaður draumóramaður og sjarmerandi bóhem sem naut sín best í faðmi fjölskyldu og vina. Því fleiri því betra. Honum varð ekki að ósk sinni að verða auðugur að veraldlegum gæðum en ríkidæm- ið átti hann í fjölskyldunni og taldi sig lukkunnar pamfíl að hafa náð í hana Fríðu sína. „Trúi því varla enn,“ hvíslaði hann eitt sinn að mér eftir áratuga hjónaband þeirra. Börnin þeirra Ara og Fríðu áttu það öll fjögur sammerkt að vera burðarásar í kórunum alla grunnskólagönguna. Heima fyrir nutu þau þess ástríkis og uppörv- unar sem þarf til að ýta undir list- ræna hæfileika, og námsval þeirra allra endurspeglar áherslurnar í uppeldinu. Steina er arkitekt og Addi út- skrifaður úr tónsmíðum frá Listaháskólanum. Sóla var svo að ljúka prófi í orgelleik í Kaup- mannahöfn í vor eftir langt og strangt nám og á sama tíma út- skrifaðist Diddi sem myndlistar- maður frá Listaháskólanum. Á sýningu útskriftarnema á Kjar- valsstöðum átti hann svo falleg verk að ég varð yfir mig stolt. Það var ómetanlegt að Ara lán- aðist að fá að fylgjast með útskrift yngri barnanna sinna núna í vor og skipuleggja gleði og hátíðar- höld til að fagna því. Hann vissi hvert stefndi. Þótt hann berðist af æðruleysi við krabbameinið, vissi hann að griðin voru tímabundin. Ég þakka að leiðarlokum ára- langa vináttu og ógleymanlegar samverustundir. Samúð mín er öll hjá Fríðu, börnunum og fjölskyld- um þeirra. Guð blessi minningu Ara. Þórunn Björnsdóttir. Ari Harðarson
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.