Skólavarðan - 2017, Blaðsíða 51

VOR 2017 51
Steinunn Stefánsdóttir skrifar.
Aðalheiður Matthíasdóttir kenndi
fyrst á fiðlu í Tónskóla Sigursveins
fyrir meira en 30 árum. Nú hefur
hún bráðum starfað þar samfellt
í 25 ár.
Það eru nemendatónleikar hjá Suzuki-
nemendum Aðalheiðar Matthíasdóttur
fiðlukennara við Tónskóla Sigursveins D.
Kristinssonar við Engjateig. Nemendurnir
ganga fram, hver á fætur öðrum og leika
lagið sem þau hafa æft. Aðalheiður fylgir
hverjum og einum úr hlaði með því að
aðstoða þau við að standa rétt og halda
fallega á fiðlunni. Hún kynnir nemandann,
dregur athyglina til dæmis að því að verið
sé að leika á nýja fiðlu og svo er alltaf hægt
að bæta við örlitlum fróðleik um tónskáldin.
Allt er þetta gert af lifandi áhuga og óendan-
legri hlýju. Öllum líður vel, börnunum,
foreldrunum og öðrum tónleikagestum.
Og þetta er sannarlega ekki í fyrsta eða
annað sinn sem Aðalheiður stendur fyrir
svona tónleikum. Það eru nefnilega rúmlega
30 ár síðan hún kenndi fyrst í Tónskóla
Sigursveins og bráðum 25 ár síðan hún hóf
þar kennslu að loknu námi sínu.
Ætlaði sér eitthvað allt annað
Þegar gengið var á fund Aðalheiðar,
eða Heiðu eins og hún er oftast kölluð,
nokkrum vikum eftir þessa tónleika snerist
fyrsta spurningin um aðdragandann að því
að hún varð tónlistarkennari. „Þetta gerðist
eiginlega af sjálfu sér,“ svarar hún strax .
„Þetta byrjaði bara á Akureyri þegar ég var
í menntaskóla. Þá var Lilja Hjaltadóttir,
fiðlukennarinn minn, í barnsburðarleyfi og
munstraði mig í að hjálpa sér með yngstu
nemendurna og það má eiginlega segja að
eftir það hafi ekki verið aftur snúið. En ég
ætlaði mér svosum aldrei þessa leið, ég
ætlaði mér einhverja allt aðra leið.“
Aðalheiður hóf tónlistarnám sex ára
gömul en fiðlan varð ekki hljóðfærið hennar
fyrr en hún var orðin ellefu ára. „Mig langaði
að læra á píanó en það var ekki til píanó
heima en það var laust á fiðlu og eftir eitt ár
þá vildi ég ekkert skipta,“ segir Aðalheiður
og bætir svo við hugsandi, og er enn með
hugann við það hvort og þá hvenær hún
hafi ákveðið að verða fiðlukennari: „Þetta
var aldrei meðvituð ákvörðun. Það kemur
til manns og ef manni líður vel með það þá
flýtur maður með.“
Eftir stúdentspróf var Aðalheiður einn
vetur áfram fyrir norðan til að reyna að átta
sig á hvað hún vildi verða þegar hún yrði
stór, eins og hún orðar það sjálf, en haustið
eftir fór hún suður í Tónlistarskólann í
Reykjavík og lauk þaðan fiðlukennarapróf
þremur árum síðar. „Og þá var þetta nú
ákveðið,“ segir hún brosandi.
Með fram kennaranáminu kenndi
Aðalheiður bæði í Tónskóla Sigursveins og í
Tónlistarskóla íslenska Suzukisambandsins
en á þessum árum var tónlistarkennsla sam-
kvæmt hugmyndafræði Japanans Shinichi
Suzukis að stíga sín fyrstu spor hér á landi.
„Ég var með eiginlega alveg frá upphafi í
Suzukikennslu hér á Íslandi, ég er ein af
þessum gömlu,“ segir Heiða hlæjandi og
bætir við: „Þá varð það ljóst, að mig langaði
að verða Suzukikennari.“
valdi að fara til lands sem hún
hafði aldrei komið til
Þegar Aðalheiður hafði tekið ákvörðun um
að hún vildi skoða Suzuki-kennsluna betur
fór hún á sumarnámskeið Evrópska Suzuki-
sambandsins sem var haldið í Svíþjóð. „Þar
valdi ég mér tvo kennara sem mér fannst að
ég gæti hugsað mér að læra hjá og Christophe
var bara fljótari að svara mér,“ segir hún
hlæjandi og er þarna að vísa til Christophe
Bossuat sem átti eftir að verða kennarinn
hennar í Lyon Í Frakklandi. „Mér fannst líka
svolítið skemmtilegt að fara til lands sem ég
hafði aldrei komið til og ég talaði alls ekki
tungumálið þannig að þetta var áskorun á
annan máta líka. Og þá var ekki aftur snúið,
ég var bara búin að ákveða þetta.“
Í fyrstu lotu var Heiða í Frakklandi í sjö
mánuði. „Þá átti ég kærasta á Íslandi svo ég
kom heim og var heima í eitt ár, og það var
mjög gott. Ég var búin að taka fyrstu tvö
stigin í Suzukikennaranáminu og gat prófað
hvort þetta væri að virka hjá mér.“ Og þetta
virkaði svo Heiða og kærastinn héldu til
Lyon og voru þar í þrjú ár. Árið 1993 kemur
hún svo heim frá námi og fer að kenna í
Tónskóla Sigursveins og Tónlistarskóla
íslenska Suzukisambandsins.
Gleðin í hvunndeginum
Þegar Aðalheiður er beðin að reyna að
útskýra það með orðum hvernig hún fari að
því að vera alltaf svona gefandi í kennslunni,
og eiginlega eins og hún sé alltaf ný og fersk,
svarar hún með spurningu:
„Felst þetta ekki bara í lífsviðhorfinu,
hver grunnurinn er, ég veit það ekki, ég vona
að ég hafi tamið mér að vera frekar glöð
heldur en fúl,“ segir hún og brosir aldeilis
ófúl og heldur svo áfram: „Ég tel að það sé
mjög mikilvægur grunnþáttur í lífi hvers
manns, að finna gleðina í hvunndeginum
og svo eru það náttúrulega þessi dásamlegu
börn, maður er alltaf að fást við frumkraft-
inn. Þau eru svo gefandi, þau eru hvert
með sínu sniði, nýtt barn, nýr karakter, ný
áskorun.“
„Það eru forréttindi að fá að fylgjast
með börnunum, maður er farinn að þekkja
þau svo vel og sér þau vaxa og dafna. Svo
koma tvær vikur, eins og páskafríið núna,
og þau koma aftur og sum hafa stækkað
og sum hafa þroskast þannig að það þarf
að laga kennsluna að því, maður verður
nefnilega alltaf að vera tilbúinn til að fara til
þeirra, mæta þeim, þar sem þau eru, og það
er einmitt það sem mér finnst svo ótrúlega
gaman.“
vinnutíminn
„Eigum við að segja að það sé fórn, ég veit
það ekki, ég held að ég geti ekki litið þannig
á, þá er maður farinn að leika fórnarlamb.
En þetta var auðvitað ekkert gaman þegar ég
var með lítil börn sjálf. Á hinn bóginn var ég
svo heppin að þegar ég var að vinna þá var
pabbi þeirra oft heima þannig að þetta kom
oft á tíðum bara ágætlega út. En vissulega
voru ekki margar stundir sem við vorum öll
saman.“
Aðalheiður er þó á þeirri skoðun að
betra væri að fella tónlistarnámið meira inn
í hefðbundinn skóladag og hún lítur ekki
svo á að það sé óframkvæmanlegt í Suzuki-
aðferðinni þar sem foreldrarnir eru virkir
þátttakendur í tónlistartímunum.
„Ég held að þetta snúist fyrst og
fremst um forgangsröðun. Foreldrar þurfa
til dæmis stundum að taka matartímann
sinn á öðrum tíma en vanalega til að sinna
tónlistinni. Þetta tímabil í lífi okkar þegar
börnin eru svona ung og þarfnast okkar með
er stutt og ótrúlega fljótt að líða. En auðvitað
er þetta lífsviðhorf, eða lífsstíll.“