Vinnan - 01.12.1946, Blaðsíða 26

GESTUR í VERINU
Smásaga eftir Asa í Bæ
Þrátt fyrir gestakomu li já okkur í verinu, þótti
það tíðindum sæta eigi alllitlum, þegar útlend-
ingur sendur á bryggjunni, höfði hærri en aðrir
menn með hatt og staf og spyr unr eitthvað. Hann
er þegar í stað umkringdur hópi manna, senr
vilja sýna kunnáttu sína í erlendu sproki og effir
mikla vafninga kernur á daginn að maðurinn spyr
um náttstað. Hersing ungra manna leggur þá af
stað áleiðis til gistihússins ásarnt hinum erlenda
iiöfðingja og fjórtán mismunandi töskum hans.
Við höfðum aðeins eitt gistihús hérna í verinu.
Okkur hefur fundizt jrað nægilega gott handa
venjulegu fólki svo maður tali ekki um þetta
sölumannadót sem hér er sífellt á ferðinni. En
þegar gestgjafinn leit liið ritlenda stórmenni, vissi
hann ekki sitt rjúkandi ráð; neitaði manninum
algerlega um pláss í sama mund og liann skamm-
aði strákana fyrir að láta svona fínar töskur standa
úti í rigningunni. Endirinn varð þó sá að hann
lét gestinn hafa bezta herbergið í gistihúsinu og
hafði þá rekið frægan heildsala tir því.
Þjónustufólkinu var uppálagt að vanda fram-
komu sína senr mest það mætti, heiður gistihúss-
ins var ekki aðeins í veði heldur og heiður allrar
þjóðarinnar. Það þurfti engan speking til að sjá
að lrér var aðalsmaður á ferðinni.
Daginn eftir kom fyrir atburður senr sannaði
áþreifanlega að hér var blátt blóð á ferðinni.
Skömmu eftir að bankaútibúið hafði verið opn-
að og skrifararnir lágu fram á púltin úrillir á svip,
vita þeir ekki fyrr en franran við borðið stendur
höfðinglegur maður og ávarpar þá á dönsku, tek-
ur upp nafnspjald og spyr livort ekki hafi borizt
peningar á þetta nafn. Svo virtist ekki vera, en
-K-K-K + -K + -K + -K + -K + -K-K-K-K-K-K-K-K
Utvegsmenn og sjómenn liafa staðið saman um
eflingu sjávarútvegsins, en þeir eiga einnig að
standa saman um að hrista auðhringana og brask-
aralýðinn af útgerðinni og útgerðarmenn verða
að skilja, að þar mega þeir ekki heltast úr lestinni
þó að átökin kunni að verða hörð.
332
ekki var hægt að sjá á andliti mannsins hvort
honum þótti miður. Hann sagði (orðrétt þýtt):
Þeir hljóta að koma næstu daga.
Skrifarinn ræskti sig.
Kannski við gætum látið yður vita. Átti það að
vera mikið? (Hér verður að skjóta því inn, að
þetta gerðist á mestu niðurlægingartímum heims-
kreppunnar, þegar enginn sá pening hvað þá eign-
aðist.)
Ojæja. 100 — til 150 þúsund til að byrja með.
Gjaldkerinn tók bakföll og hvarf bak við púlt-
ið til að þurrka af sér svitann. Hinir störðu á
manninn eins og úlfar á lijörð og einn gleypti
blýantsstubbinn sem hann var með í munninum.
Önnur eins upphæð hafði ekki heyrzt nefnd síðan
í stríðinu. En eirtn var sá sem ekki lét sér bregða,
það var lrinn erlendi fursti. Hann leit sýnilega á
slíka upphæð senr einn lið sinna daglegu reikn-
inga. Síðan lyfti hann hatti og fór.
Fregn þessi um peningana læsti sig um bæinn
eins og eldur um benzín. Og þegar maðurinn
gekk sér til hressingar um aðalgötuna, sneru
menn við og gláptu á eftir honum. Verzlunar-
fólkið þusti út úr búðunum og hefði lögreglan
ekki komið til skjalanna þá hefðu krakkarnir lióp-
azt á eftir manninum. 150 þúsund til að byrja
með!! Jæja! Og svona voðalega huggulegur mað-
ur, sögðu stúlkurnar og datt öllum það sama í
hug: Er hann giftur?
Þegar maðurinn hafði verið hér fjóra daga var
fullyrt á hverju götuhorni að hann ætlaði að
kaupa fisk og borga hann út í glerhörðum pen-
ingum. en slíkt hafði ekki þekkzt hér um áratugi.
Þótt fregn þessi væri ekki staðfest á skúr eða
símastaur hafði hún þegar hinar byltingakennd-
ustu afleiðingar, einkunr rneðal hlutamanna og
smáútvegskalla. Frá aldaöðli höfðu jreir verið
undir verndarvæng kaupmanna, sem í hvívetna
höfðu vakað yfir velferð þeirra fyrir sáralitla
þóknun. Nú konr í ljós lrvað skríllinn vanmetur
það sem honunr er gott gert. Þarna óðu þeir inn á
skrifstofurnar og rifu stólpakjaft við stórkallana,
(sem eðlilega vildu sitja fyrir fiskkaupunum,
VINNAN