Vinnan - 01.12.1946, Blaðsíða 27

altént til að íá upp í skuldir þessara ræfla). Nei,
söigðu smákallarnir, svona djöfuls blóðsugum,
sem Jiafa stolið af okkur öllu sem við höfum dreg-
ið á land, selium við ekki aflann, (orðbragð skríls-
ins) og spýttu á gólfin, skelltu liurðum og lilógu
hrossahlátur. Þvílíkt framferði liafði ekki sézt hér
af ófullum mönnum. Einn kaupmaðurinn, sem
var óvanur svona fruntaskap, missti jafnvægið og
danglaði lítillega í lilutamann og fékk rokna
kjaftshögg í staðinn. Verið var sent sagt í liernað-
arástandi. Bæjarstjórnin, sem skipuð er okkar á-
gætu útvegs- og kaupmönnum, liélt fund á laun,
sem eingöngu snerist um það hvernig bregðast
skyldi við mannkerti þessu er þannig spillti friði
borgaranna. En enga lausn virtist að fá.
Það kom upp úr dúrnum að ekki þurfti dans-
leik til þess að greifinn næði sér í stúlku. Að vísu
liafði kvisazt að ein þernan á gistihúsinu liefði
lagt fag sitt við hann, en það var af öllum almenn-
ingi skoðað sem áróður, líklega frá kommúnist-
um. En á fimma degi hans hérveru var fullyrt að
yngri dóttir læknisins hefði verið hjá lionum um
kvöldið, líklega alJa nóttina. Og mæðurnar í ver-
inu fylltust vandlætingu yfir háttalagi stúlkunn-
ar, en það leyndi sér ekki að undir niðri ásökuðu
þær dætur sínar fyrir að Játa liið gullna tækifæri
ganga úr greipum sér. Og ég get sagt ykkur að það
var niikið um dýrðir í læknislrúsinu þá lrelgi.
Efjónin ltöfðu nefnilega heimtað að dóttirin Jrvði
greifanum heirn. Allan daginn frá því um birt-
ingu var staðið í bakstri og frúin var sjálf allt í
öllu. Læknirinn fór í gömlu kjólfötin sín, frúin
fór í upphlutinn með gullmilJunum og synir
þeirra og dætur voru í bezta skarti sínu. Svo Jreið
' fjölskyldan með eftirvæntingu í betri stofunni og
þjónustufólkið í eldhúsinu reiðubúið til að bera
inn kræsingarnar. Síðan kom lrinn ungi maður.
Læknirinn lrauð lrann velkominn r sitt Jrús, sagði
nokkur lrjartanleg orð á dönsku og þakkaði þann
heiður senr sér, gömlunr útkjálkalækni, hlotnað-
ist, svo og sínunr. Greifinn kinkaði kolli, Jrrosti
Jrárfínt og settist síðan Jrjá ungfrúnni. Fólkið var
afar hikandi til að byrja nreð, en þegar púnsið var
borið inn rættist úr og allt fór vel. Daginn eftir
sagði læknirinn við sjúklingana að annan eins
efnismann Jrefði hann aldrei fyrirJritt. Það var
ekki anralegt að verða tengdafaðir miljónamær-
ings eða Jrver veit lrvað.
Oig dagarnir liðu.
Það var ekki talað unr annað í verinu en þenn-
an unga mann og fylgzt með hverri hans hreyf-
ingu frá nrorgni til kvölds. Stúlkurnar litu Jæknis-
dótturina öfnndaraugum þegar lurn trítlaði Jétt-
fætt upp tröppur gistilrússins á kvöldin, og álitu
að lrér væru svik í tafli, þar sem sigurinn væri
unninn algerlega sanrkeppnislaust. Snrákallarnir
voru stöðugt á gægjum eftir auglýsingum unr fisk-
kaup og stórkallarnir sátu daglega á leynifund-
um.
En ekki komu peningarnir í bankann. Það
skyldi þó aldrei vera að einhverjir bófar í útland-
inu hafi stolið þeinr? Eða lröfðu þeir stóru ein-
Jrverja klæki í frammi gegnum bankann? Þannig
spurðu nrenn. Daglega nráttu bankaþjónarnir
Jrrista Jröfuð sín með hryggðarsvip, en undruðust
jafnframt þá ólrifanlegu ró sem höfðinginn sýndi.
En sanrt fór Jrann á sínrstöðina og sendi skeyti til
fjarlægra staða og auðvitað voru skeytin á dul-
nráli. Og aumingja símastúlkurnar, mikið skulfu
lrendur þeirra þegar þær tóku við eyðublöðununr.
Og einn daginn kenrur höfðinginn að nráli við
gesgjafann og segir (einnig orðrétt þýðing):
Mér þykir þetta ákaflega leiðinlegt, ég vildi
senr sé Jrafa greitt yður fyrirfram, en því miður
lrefur orðið ískyggilegur dráttUr á peningasend-
ingum til nrín. Ég veit ....
Gestgjafinn grípur fram í: Uss, ég vil ekki
lreyra þetta, fyrir alla lifandi nruni, engar álryggj-
ur, það nryndi lrryggja mig stórlega. Mín er á-
nægjan að lrafa yður sem gest minn svo lengi sem
þér óskið. Engar áhyggjur.
Það gleður mig ósegjanlega að þér skulið vera
svona vingjarnlegur og sýna mér svona mikið
traust og vona ég að nrér gefist kostur á að sýna
yður þakkJæti nritt. En eins og þér kannske skiljið
er þetta alveg nýtt fyrir nrig. Það er lilægilegt að
segja frá því, en þetta litla skotsilfur senr ég lrafði
nreðferðis er einnig á þrotum svo ég get varJa
keypt mér flösku lrvað senr við liggur.
Guð konri til, sagði gestgjafinn, opnaði skáp,
dró út peningakassa og sagði:
Hvað mikið?
Gesturinn ætlaði ekki að fást til að þiggja þetta
tilboð, en eftir ítrekaðar fortölur og næstunr grát-
Jrænir varð Jrann loks að láta undan og stakk
tveim þúsundum kæruleysislega í buxnavasann,
þakkaði fyrir sig og kvaddi.
Gesgjafinn varð svo glaður yfir þessunr uppá-
fallna Jieiðri, að liann dró fram fiösku af smygl-
uðu ákavíti og fékk sér vænna bJöndu. Sannaðist
enn senr fyrr sú skoðun okkar tenrplara að vínið
sé undirrót alls Jröls í lreimi lrér. Eftir fyrstu
blönduna kom önnur og þriðja og fjórða og
þannig áfram þar til gestgjafinn var kominn í svo
gott skap að Jionunr nægði ekki svigrúnr síns eigin
Jrúss Iteldur fór á rall út í træinn. En um nóttina
VINN <VN
333