Vinnan - 01.12.1946, Blaðsíða 28

þegar hann kemur lieim slampfullur og í yndis-
legu skapi finnst honum tilhlýðilegt að heimsækja
sinn aldavin úlendinginn, drepur á dyr hjá hon-
urn, en fær ekki svar. Nú jæja, hugsar gestgjafinn,
hann er á kvennafari og ég'held honum sé það
ekki ofgott, síðan rölti liann niður stigann og
Sfekk til sænsfur. Áður en hann livarf til draum-
anna heyrði hann eimpípu blása einhvers staðar
langt, langt úti á hafi.
Það var ekki fyrr en í ljósaskiptunum daginn
eftir að gestgjafinn lét Itrjóta upp hurðiná. Greif-
inn hafði ekki látið sjá sig allan daginn og ekki
svarað þótt drepið væri á dyr svo það hlaut eitt-
itvað að ganga að manninum. Meðan brakaði í
hurðinni stóð gestgjafinn álengdar og neri hend-
ur sínar því að hann var maður viðkvæmur, eink-
unt ef hann var rykaður. En þegar til kom var
enginn í lierberginu — og það sem meira var,
töskurnar voru einnig horfnar. Hvað haldið þið
að gestgjafinn hafi nú gert? Nei, hann hrópaði
ekki upp og æddi um eins og þeir gera í kvik-
myndunum. Fyrst varð hann dolfallinn, svo fór
liann að skjálfa unz tárin komu fram og þá settist
liann niður og grét. Það var víst mjög átakanlegt
að sjá svona stóran og kátan mann gráta. Að lok-
um stóð hann á fætur, bölvaði svolítið, gekk síðan
í skrifstofu sína og læsti að sér. Um kvöldið heyrð-
ist þaðan tregafullur söngur.
Varla hafði birta næsta dags læðst inn um
gluggana í verinu þegar hvert mannsbarn vissi
livernig komið var. Þið hefðuð átt að sjá risið á
smáköllunum dagana á eftir. Það kom sér að dag
arnir voru ekki langir. Þarna læddust þeir milli
húsanna eins og barðir rakkar og minntust ekki
á blóðsugur. Þeir stóru voru aftur á móti í sól-
skinsskapi og margur sígarinn fór fyrir lítið. Vtc-
anlega voru þeir hrifnir af að spá þeirra um benn
an mann hafði rætzt, en það sem mestu má!i
skipti var að nú gátu þeir aftur kunnað fótum sín-
um foiráð.
Þegar fólk kom til læknisins var komið spjaid
á hurðina: Lokað nokkra daga. Aumingja læknís-
hjónin. Og ofan á allt bættist svo að stúlkan varð
veik og fór til höfuðstaðarins með næstu ferð.
En nú kom á daginn að þetta með þernuna var
ekki illgjarn áróður eins og menn höfðu haldið,
því að hver var það sem á hljóðum kvöldum sást
ganga út á ströndina og mæna til hans, nema hún.
Og þótt hún liefði á sínum tíma orðið fyrir öfund
og illum tungum, þá var henni einnig fyrirgefið,
því að tár hennar sýndu að hún hafði gefið aí
hreinu hjarta. (Síðan þetta skeði hefur gestgjafinn
verið æðstitemplar í stúkunni okkar.)
/-------------------------------------N
JÓLAKVEÐJA
til Selmu
Enn ég sumarangan finn,
enn þá sumarblómin spretta.
Man ég, Selma, munninn þinn,
man ég líka skóg og kletta,
Þótt skemmstur dagur gangi í garð
gleð ég mig við horfna sól,
minnist alls, sem ekkert varð.
Við erum tvö á klettahól.
-K
Unaðsstundir œttu að líða hœgt,
en augnablikin hverfa fljótast sýnum.
Golan hreyfði birkiblöðin vœgt,
bláa fljótið hvarf í augum þínum.
Þú manst víst, Selma, sumardrauminn okkar,
sumardraum, sem Ijúft er af að vakna,
þegar kitla vangann Ijósir lokkar.
Líf er að hafa eitthvað til að sakna.
*
Ég man þú hlóst um andlitið allt,
eins og þú værir sólin, sem skein.
En augnablikið er alltaf valt,
eins og þinn lilátur við skógargrein.
Hláturinn hvarf, þó hann væri fagur,
nú lilær ekki sól, nú er skemmstur dagur.
*
Eg heilsa þér, kveð þig mín lilæjandi sól.
Heimurinn veiti þér gleðileg jól.
Ég-
v___________________________________ /
334
VIN N A N