Börn og menning - 01.09.2006, Blaðsíða 10

Börn og menning
bókmenntir
Veröld sem var
Bernskuheimurinn var skýrt afmarkaður af blokkum sem stóðu umhverfis leiksvæðið eins og ókleifir hamrar. Utan við þá var
ekkert nema ónumin slétta eða smánarleg fylgd með fullorðnum.
Dag einn teygði sig upp úr sandkassanum bísperrtur krani, svo hár að ef Guð kærði sig um að stíga niður úr skýjunum myndi
hann tylla sér á bómuna áður en hann fikraði sig niður.
Við Mangi stóðum hlið við hlið. Ég með silfurstjörnu á brjóstinu, hann með tvær skammbyssur eins og nafnlausi málaliðinn.
Við mændum upp uns við misstum tímabundið jafnvægið og tvístigum á jörðinni til að vera vissir um hvar við stæðum - hugir
okkar voru fjúkandi runnar á ferð um gresjur himinsins.
En þrátt fyrir þetta bætta aðgengi að jörðinni freistaði það ekki Guðs að koma niður.
„Þessi krani er ögrun," sagði Mangi á hádegi eftir orðlausan morgun. „Hann er æðsta mögulega markmið okkar, vaður
milli barns og manns."
„Heldurðu það?" spurði ég og boraði í nefið. „Það sem ekki sést af jörðinni er börnum ekki ætlað að sjá. Við erum höfð
tiltölulega lítil en með hlutfallslega stóra hausa því við þurfum á miklu meira ímyndunarafli að halda en fullorðið fólk."
„Þetta er kjaftæði úr Stundinni okkar. Meðalbernska verður meðalmennska!"
Að þessu sögðu spýtti Mangi út úr sér skroinu og arkaði að krananum. Ákveðinn en þó örlítið valtur á fótunum eins og á þriðja
glasi.
„Láttu karlinn njóta vafans!" kallaði ég á eftir honum.
En ég vissi sem var, jafnvel þá, að þetta var „High noon", einvígi sem kaldur vindgustur staðfesti. Skref fyrir skref nálgaðist hann
skýin. Hann fór upp að efa mínum og náði fullvissu sinni.
Þegar hann kom niður var allt breytt.
„Hvað sástu?" spurði ég.
Mangi svaraði með spánnýju glotti sem upp frá þessu skildi okkur að.
„Hvorki fugl né fisk en þó allt milli himins og jarðar."
Svo blés hann á rjúkandi fingurinn á sér!