Börn og menning - 01.09.2006, Blaðsíða 18

16
Börn og menning
Aðferðin sem höfundurinn notar til
að teikna persónurnar minnir sumpart
á aðferðina sem listamenn notuðu í
Egyptalandi hinu forna þar sem þeir höfðu
ekki enn uppgötvað hvernig hægt er að
teikna líkamann þannig að fram komi rétt
fjarvídd, það er þegar hlutir sem ekki liggja
þvert á sjónlínu virðast styttri en þeir eru
í raun og veru. Þá var hver líkamshluti
teiknaðurfrá því sjónarhorni sem lýsti honum
best, fæturnir og höfuðið sáust þá gjarnan á
hlið en brjóstkassinn vísaði fram. Gunilla
Bergström notar ekki ósvipaða aðferð við
að teikna fólk sem gerir það að verkum að
það verður flatt og rennur því saman við
bakgrunninn, ekki ósvipað manninum á
línunni sem margir kannast eflaust við úr
stuttum teiknimyndum sem sýndar voru í
Ríkissjónvarpinu á árum áður.
Rými í myndunum
En það er ekki þar með sagt að heimurinn sem
hér birtist sé flatur, öðru nær. Myndunum er
gefin fjarvídd með því að teikna persónur
langt í burtu en þannig er iðulega búið til
rými í myndunum og oft er um sérlega mikla
víðáttu að ræða miðað við tilefnið. Blokkirnar
í hverfinu hans Einars Áskels standa þannig
oftast einmanalegar í hnapp á víðavangi
og stofan heima hjá honum virðist risastór
þegar pabbi hans gægist inn um gættina í
órafjarlægð. Tilhneigingin til að teikna inn
stór og auð rými með þessum hætti virðist
ágerast eftir því sem tímanum líður og í nýrri
bókunum er þetta mun meira áberandi.
Stundum hverfur umhverfið jafnvel alveg og
Einar Áskell stendur eftir einn í hvítri auðn