Þjóðmál - 01.06.2017, Qupperneq 60

58 ÞJÓÐMÁL sumarhefti 2017
jum og öllum hinum kleift að hirða fé Banda-
ríkjamanna og halda jafnframt áfram að dæla
út koltvísýringi eins og ekkert hafi í skorist.
Þess vegna er alveg rétt hjá honum að losa
Bandaríkjamenn undan samningi sem jafnast
á við það sviksamlegasta sem menn hafa séð.
Við þetta bætast þær góðu fréttir að ekkert
af þessu mun hafa minnstu áhrif á þróun loft-
slags í heiminum. Fólkið sem reiðist svo mikið
núna hefur frá fyrstu tíð leitað að vitlausum
stað að orsökum loftslagsbreytinganna.“
Parísarsamkomulagið tákn
fáránleikans
Markus Somm, ritstjóri Basler Zeitung, skrifar
grein blað sitt laugardaginn 3. júní um
afstöðu Trumps til Parísar-samkomulagsins.
Hann segir:
„Enn á ný hafa gagnrýnendurnir rangt fyrir
sér – af því að fullir hatri sjá þeir aðeins
óþægilega manninn með óþægilegu
hárgreiðsluna – þrátt fyrir allt hefur Trump
rétt fyrir sér. Hann hefur rétt fyrir sér vegna
þess að loftslagsamkomulagið er ef til vill
dæmigerðasta skjalið um hve allt er úr
skorðum farið á heimsmælikvarða. Stjórn-
málamenn elska loftslagsmál af því að
þau geta í fyrsta lagi sýnt þá sem sögulega
leiðtoga – án þess að nokkru sinni verði unnt
að meta þá af verkum þeirra: því að hver
núverandi stjórnmálamanna verður lifandi
árið 2100?
Það er árið sem við er miðað í Parísar-sam-
komulaginu þegar sagt er að hitinn á jörðinni
verði ekki 2 gráðum meiri en áður en hann
tók að hækka vegna iðn-væðingarinnar.
Enginn ábyrgðarmannanna verður þá lifandi
– allir hvíla þeir hjá guði.
Í öðru lagi mótast þetta samkomulag af sjálfs-
hatri Vesturlandaþjóðanna sem er svo mjög
í tísku meðal þeirra sem mynda vestrænar
elítur. Á sama tíma og iðnríkin taka á sig að
takmarka óskaplega útblástur sinn á kolt-
vísýringi, svo mjög að markinu verður aldrei
náð þrátt fyrir þungar efnahagslegar byrðar,
dugar þróunarríkjunum að gefa stórundarleg
innantóm loforð; einkum Kínverjum og Ind-
verjum. Þessir ríku, næstum þróuðu risar hafa
ekki skuldbundið sig til neins heldur einungis
gefið loforð og það sem þeir hafa lofað er
einskis virði.“
Markus Somm víkur að INDCs þar sem hvert
ríki setur fram áætlun um hve mikill útblástur
þess á gróðurhúsalofttegundum verður á
hverjum tíma. Ríki ráði því hvort þau skýra
Sameinuðu þjóðunum (SÞ) frá því fimmta
hvert ár hvort þau standa við þessi ætluðu
markmið sín. Somm leggur áherslu á orðið
„ætluðu“ og segir að engri þjóð verði refsað
nái hún ekki yfirlýstu markmiði enda ráði SÞ
ekki yfir neinum þvingunarúrræðum. Hefðu
skuldbindandi ákvæði verið í samkomulaginu
hefði það aldrei verið gert, segir hann og
bætir við að grunlausum almenningi hafi
verið talin trú um eitthvað sem sé í raun hrein
blekking.
Hann segir: „Einhugur ríkja heims um að
bjarga alheiminum er við nánari skoðun skjal
sem er ekki einu sinni pappírsins virði. Menn
komu sér saman um að hver og einn gæti
gert það sem hann vildi. Geri hann ekkert er
það einnig í lagi.“
Somm gefur ekki mikið fyrir fyrirheit Kínverja
um að þeir muni ná hámarki útblásturs árið
2030 og síðan draga úr honum. Það verði
á valdi kommúnistaflokksins í Kína en ekki
annarra að ákveða þetta.
Svissneski ritstjórinn segir að Indverjar hafi
ekki skuldbundið sig á neinn hátt til að draga
úr útblæstri sínum en á hinn bóginn hafi
Á sama tíma og iðnríkin taka á sig að takmarka óskaplega útblástur sinn
á koltvísýringi, svo mjög að markinu verður aldrei náð þrátt fyrir þungar
efnahagslegar byrðar, dugar þróunarríkjunum að gefa stórundarleg
innantóm loforð; einkum Kínverjum og Indverjum.