Þjóðmál - 01.06.2017, Qupperneq 90

88 ÞJÓÐMÁL sumarhefti 2017
Úlfar Þormóðsson starfaði á Þjóðviljanum. Guðrún spyr hann: „Reynduð þið á
Þjóðviljanum að gæta hlutleysis í fréttaskrifum?“ Úlfar svarar: „Nei, nei. Þessi
hópur blaðamanna á Þjóðviljanum var mestmegnis sósíalistar. Við höfðum
sósíalíska sýn á samfélagið. Við skrifuðum út frá okkar sýn.“
Flestir viðmælendurnir eru af Morgunblaðinu
en þarna eru einnig blaðamenn af Tímanum,
Vísi, Þjóðviljanum og ríkisútvarpinu. Stutt
æviágrip birtist um hvern viðmælanda í
upphafi markvissra og fróðlegra viðtala
Guðrúnar.
Á árunum sem hér um ræðir fór ekki á milli
mála að blöðin studdu stjórnmálaflokkana og
sum þeirra voru eign þeirra. Morgunblaðið
hafði sérstöðu. Guðrún spyr blaðamenn þess
og millistjórnendur við fréttaöflun um tengsl
pólitíkur og frétta.
Björn Vigni Sigurpálsson spyr hún: „Varðst þú
í störfum þínum á Morgunblaðinu var við að
pólitíkin hefði mikil áhrif á fréttaflutning.?“
Björn Vignir svarar: „Nei, mér fannst menn
reyna af fremsta megni að gæta hlutleysis
í fréttaflutningi. Hafi verið einhver þöggun
í gangi þá hefur slíkt farið fram í gegnum
ritstjórana.“
Guðrún spyr Magnús Finnsson: „Varðst þú
var við pólitísk afskipti af fréttamennsku á
Morgunblaðinu?“
Svar Magnúsar er stutt og afdráttarlaust:
„Nei, aldrei.“
Guðrún spyr Freystein Jóhannsson: „Fannst
þér þú verða var við þöggun í starfi þínu á
Morgunblaðinu?“
Hann svarar: „Nei, ég varð aldrei var við það
að ritstjóri minn segði að ég gengi of langt.
[…] Maður varð heldur ekkert var við stjórn
Árvakurs.“
Kári Jónasson var blaðamaður á Tímanum.
Hann segir við Guðrúnu: „Tíminn var frábær
vinnustaður en það voru kannski nokkuð
margir ritstjórar – fjórir. Blaðið var gefið út af
Framsóknarflokknum en Indriði G. Þorsteins-
son [ritstjóri og rithöfundur] reyndi að afmarka
sviðin. Hann sagði við blaðamennina: „Þið
eruð í fréttum, það eru aðrir í pólitíkinni. […]
En eitt skulum við hafa á hreinu – við vorum
ekki að skrifa neitt sérstaklega krítískar fréttir
af kaupfélögunum á landinu! Sambandið var
stoð og stytta Tímans. Það auglýsti mikið og
átti hlut í Eddu-prentsmiðjunni.“
Úlfar Þormóðsson starfaði á Þjóðviljanum.
Guðrún spyr hann: „Reynduð þið á Þjóðvilja-
num að gæta hlutleysis í fréttaskrifum?“
Úlfar svarar: „Nei, nei. Þessi hópur blaða-
manna á Þjóðviljanum var mestmegnis
sósíalistar. Við höfðum sósíalíska sýn á sam-
félagið. Við skrifuðum út frá okkar sýn.“
Þessar tilvitnanir gefa góða mynd af ólíku
viðhorfi til efnistaka eftir því hvaða blað átti
í hlut. Að setja þau öll í sömu skúffu eins og
gjarnan er gert þegar litið er til baka nú á
dögum gefur alranga hugmynd um hvernig
staðið var að miðlun frétta seinni helmingi
aldarinnar.
Eitt er pólitíkin annað efnistökin. Ég er
innilega sammála Kára Jónasson þegar hann
segir:
„Mér finnst áberandi í dag hvernig sumir
fjölmiðlar vaða fram með sögur sem sagðar
eru einhliða. Þeir keyra á aðra hliðina og
segja svo að ekki hafi náðst í aðra aðila. Það
er hættulegt að gera þetta, það þarf að fá
fram sem flest sjónarhorn á sama tíma. Ekki
fá eitt í hádegi og annað að kvöldi. Menn
ættu að hysja upp um sig buxurnar hvað
þetta snertir.“
Kári Jónasson var um árabil fréttastjóri
ríkisútvarpsins. Þetta sjónarmið sem hann
lýsir hér að framan á ekki upp á pallborðið
hjá núverandi stjórnendum fréttastofunnar. Þar
ríkir það viðhorf að hlustendur eða áhorf-
endur eigi að fá „eitt í hádegi og annað í
kvöld“ en ekki er lögð áhersla að bregða ljósi
á öll viðhorf í einu og sömu fréttinni.