Þjóðmál - 01.06.2017, Qupperneq 96

94 ÞJÓÐMÁL sumarhefti 2017
Kafli úr bókinni
Með lífið að veði
Ég var minni en hin börnin í fyrsta bekk og
alls ekki talin sú gáfaðasta. Ég veit það vegna
þess að í Norður-Kóreu er börnum raðað í röð
eftir hæð og skipað í sæti eftir einkunnum.
Ég átti í vandræðum með að læra að lesa og
skrifa og þurfti sérstaka hjálp. Ég hataði að
vera neðst í bekknum og stundum neitaði
ég að fara í skólann. Ég var viljasterk, ef til vill
vegna þess að ég þurfti að leggja svo hart
að mér í öllu. Ég var ákveðin í að læra að lesa
og barðist við að botna eitthvað í táknunum
sem svifu fyrir framan mig.
Þegar faðir minn var heima lét hann mig
stundum sitja í kjöltu sér og las barnabækur
fyrir mig. Ég elskaði sögur en ríkið gaf út einu
barnabækurnar sem til voru í Norður-Kóreu
og í þeim var bara stjórnmálaáróður. Í stað
þess að lesa ævintýri lásum við sögur sem
gerðust á skítugum og viðbjóðslegum stað
sem hét Suður-Kórea. Þar gengu heimilislaus
börn berfætt um götur og betluðu. Ég áttaði
mig ekki á því fyrr en ég kom til Seúl að þessar
bækur lýstu í raun lífinu í Norður-Kóreu. Við
sáum þó ekki í gegnum áróðurinn.
Þegar ég lærði loks að lesa sjálf gat ég ekki
komist yfir nógu margar bækur til að seðja
hungur mitt í sögur. Flestar bækurnar voru
um leiðtogana okkar og hvað þeir hefðu lagt
hart að sér og fórnað miklu fyrir fólkið. Ein af
uppáhaldsbókum mínum var ævisaga Kim Il
Sung. Í henni var lýst hversu hann þjáðist mikið
þegar hann barðist sem ungur maður gegn
japönsku heimsvaldasinnunum og lifði af með
því að borða froska og sofa úti í snjónum.
Í skólanum voru öll fög sem við lærðum –
stærðfræði, vísindi, lestur, tónlist – borin á
borð með vænum skammti af áróðri. Sonur
Kim Il Sung, Ástkær leiðtogi okkar Kim Jong
Il, var óhemju dyggur sonur sem skólabörn
áttu að taka sér til fyrirmyndar. Við fengum
kennslubók sem fræddi okkur um að Kim Il
Sung væri svo önnum kafinn við að stjórna
þjóðinni að hann yrði að lesa skjöl þegar
hann væri á ferð í bílnum sínum.
Það var hreint ekki auðvelt þar sem vegirnir
væru svo holóttir að blaðsíðurnar hristust.
En þegar Kim Jong Il var ungur tókst honum
að bera sand á vegina til að gera bílferðirnar
þægilegri fyrir föður sinn.
Ástkær leiðtogi okkar bjó yfir dularfullum
krafti. Í ævisögu hans segir að hann gæti
stjórnað veðrinu með hugaraflinu einu saman
og að hann hafi skrifað fimmtán hundruð bækur
á þeim þremur árum sem hann var í Kim Il
Sung-háskólanum. Þegar á unga aldri hefði
hann búið yfir ótrúlegri herkænsku og að lið
hans hefði alltaf haft sigur í stríðsleikjum
vegna þess að hann hugsaði upp svo snilldar-
leg ný herkænskubrögð í hverjum leik. Þessi
saga hvatti bekkjarsystkin mín í Hyesan til að
fara í stríðsleiki. Enginn vildi þó vera í banda-
ríska heimsvaldasinnaliðinu vegna þess að
það varð alltaf að tapa.
Í skólanum sungum við söngva um Kim
Jong Il og hvað hann lagði á sig við að gefa
verkamönnum okkar góð ráð þegar hann
ferðaðist um landið, svaf í bílnum sínum og
borðaði aðeins nokkrar hrísgrjónabollur á
dag. „Við biðjum þig, Ástkæri leiðtogi, hvíldu
þig vel okkar vegna!“ sungum við með tárvot
augu. „Við grátum öll vegna þín.“
Þessi dýrkun á Kim-unum var undirstrikuð
með heimildamyndum, kvikmyndum og þátt-
um í eina ríkisrekna sjónvarpinu. Í hvert sinn
sem myndir af brosandi Leiðtogum okkar
birtust á skjánum var ljúf tónlist leikin í bak-
grunninum. Ég varð alltaf snortin. Norður-
Kóreubúar eru aldir upp í að bera virðingu fyrir
feðrum sínum og eldra fólki, það er hluti af
konfúsísku menningunni sem við fengum í arf.
Í sameiginlegum huga okkar var Kim Il Sung
því ástkær afi okkar og Kim Jong Il faðir okkar.
Mig dreymdi einu sinni Kim Jong Il. Hann
brosti, faðmaði mig og gaf mér sælgæti. Ég
var svo hamingjusöm þegar ég vaknaði og
lengi á eftir var þessi draumur það ánægju-
legasta sem ég hafði upplifað. Jang Jin
Sung, frægur norðurkóreskur flóttamaður
og verðlaunaskáld sem vann á áróðursst-
ofnun Norður-Kóreu, kallaði þetta fyrirbæri
„tilfinningalega einræðisstjórn“.