Múlaþing: byggðasögurit Austurlands - 01.01.2003, Qupperneq 141

Silfurrósir í svörtu flaueli
r
son 1961.25 Síðan rak hver bókin aðra, Heimhvörf 1957, Heiðnuvötn 1962, Limrur
1965, Fiðrildadans 1967, Yrkjur 1975 og loks Smalavísur 1977. Þá síðustu bjó hann
til prentunar meðan hann barðist við dauðann. Vart er hægt að ímynda séi að Smala-
vísur séu eftir sama höfund og Villta vor. Enda þótt náttúrubamið sé ennþá samt við sig
er stíllinn gjörbreyttur. Ljóðið „Stundin“ er á þessa leið:
Kyrrð.
Svar við öllu
sem þú spyrð.
Svo er stund hennar
senn á burt. - Sjá
og alls
óspurt.26
Þorsteinn var hámenntaður í tónlist
og sér þess vissulega stað í ljóðum hans.
Hann aðhylltist félagsleg viðhorf, var
eindreginn andstæðingur hersetunnar en
datt aldrei í þá gryiju að predika al-
heimslausnir heldur leiddi lesendur til
skilnings á vandamálum heimsins á
hógværan og hljóðlátan hátt þar sem
náttúran var helsta fyrirmyndin. I
Smalavísum birtist ljóðið „Fimmta guð-
spjallið“. Það er einfalt og áhrifamikið
og mynda útlínur þess dauðamökk
kj amorkusprengj unnar:
skrifað stendur
ljósu letri dregið:
Leggið niður vopnin
eða deyið.
Guðspjallið skráðu
Eldur
Eitur
Hungur
og
eru
nú
að þýða
á mennskar tungur.27
22úr Ijóðinu „í Hallormsstaðaskógi“, bls. 43.
-híirtingur. 1955. Endurprentað í Kvœðasafn og greinar. Reykjavík 327-331.
2V}rein Gunnars Guttormssonar um Þorstein Valdimarsson 1 Múlaþingi 26. hefti 1999 er eiginlega undirstöðulesning til
skilnings á verkum skáldsins.
2■’íslensk bókmenntasaga 874-1960. Reykjavík 1961, bls. 436.
26B1s. 61.
27B1s. 26.
139