Strandapósturinn - 01.06.2006, Page 27

son og lýsti Jón Melsteð föður að honum gekkst hann vel við því.
Kom það þá upp að Jón hafði um morguninn þegar þeir gistu í
Drangavík risið snemma úr rekkju, gengið fram og út til að kasta
af sér vatni. En þegar hann hafði lokið þeirri athöfn varð hann
þess var að Gudda var líka á fótum og var að kveikja upp eldinn
í hlóðunum í eldhúsinu. Hafði Jón þá skotist til Guddu og þar
með staðið við heitstrengingu sína með þeim afleiðingum sem
fyrr er frá sagt.
Þessi sonur Jóns og Guddu var skírður Benjamín Guðmundur.
Hann var hálfgerður fáviti. Örlyndur var hann, talaði mikið og lá
hátt rómur. Man ég Bensa, eins og hann var kallaður, vel. Kom
hann nokkuð oft í Norðurfjörð til Ólafs og Soffíu móðursystur
minnar. Var þá oft æsingur í Bensa, einkum út af kvennamálum.
Höfðu margir gaman að ýta undir það með honum. En Ólafur í
Norðurfirði talaði við Bensa eins og maður við mann og lét hann
ekki finna annað en hann væri venjulegur maður. Komu tilsvör
Bensa oft kynlega fyrir og var hlegið að. Einhverju sinni bar það
við að Ólafur ræddi við Bensa og barst einhver Guðmundur í
tal. Segir þá Bensi: „Já, það er fáheyrt nafn Guðmundur.“ Öðru
sinni ræddu þeir um eitthvert efni sem var þungt í sér. Sagði
þá Bensi: „Það er ekki þyngra en saltið.“ Hann hafði þá verið í
saltburði á Gjögri. Bensi ólst upp á sveit. Hann mun sennilega
hafa fylgt föður sínum vestur en svo sendur heim á sína sveit.
Dreg ég það af því að hann talaði um veru sína í Arnardal hjá
Valdimar hálfbróður sínum. Var honum heldur kalt til Valdimars
og bar honum slæmt orð. Sagði hann hafa barið sig. Var hann
þá staddur hjá Ólafi í Norðurfirði er þetta barst í tal. Ólafur
vildi bera í bætifláka fyrir Valdimar. Varð Bensi þá æfur og sagði:
„Mér er sama hvað þú segir um það hann hefur mætt mig og ég
hann. Og er ekki búinn að gleyma því enn þegar hann beygði
kastarholuskaftið á bakinu á mér.“
Bensi var á ýmsum stöðum. Þótti ekki gott að hýsa hann vegna
rosta hans og annarra tiltækja. Hann var með kolgrænar geitur á
höfði og gerði það hann ekki fýsilegri til að hýsa hann.
Það sem ég man fyrst eftir honum þá var hann hjá Pétri
Jónssyni á Gjögri og bústýru hans, Guðrúnu Þorsteinsdóttur
Sigurðssonar frá Litlu-Ávík. Hjá þeim mun hann hafa verið
25