Strandapósturinn - 01.06.2006, Síða 29

Ekki veit ég hvernig það fór hjá Bensa. En auðvitað var þetta
trúlofunartal hans hugarburður og tilbúningur.
Bensi talaði mikið um kvenfólk og kvennafar. Var honum
þetta líkt og öðrum frændum hans í Melaætt. Sjálfur sagði hann
svo frá að ónefndur kvenmaður hefði beðið sig að fara upp á
sig. Þessu vildu einhverjir ekki trúa og sögðu hann ljúga þessu.
Þá varð Bensi reiður og sagði: „Þú þarft ekki að segja mig ljúga
þessu, því lautin sem þetta gerðist í er enn til.“ Þar með var að
hans dómi færðar sönnur á að satt væri. Bensi söng mikið og þá
með drynjandi röddu og hávaða sem allt ætlaði að æra. Oft söng
hann þá ákveðna þulu. Ekki man ég nú nema nokkrar línur úr
þessari þulu. Mig minnir að upphafið hafi verið svona.
Tíkin hennar Leifu,
tók hún frá mér mat,
skó og skaflaskeifu,
skinn og vaðmálsfat.
Tíkin sú var ekki ein,
því Óðinn var með henni.
Ekki man ég meira af þessu. Margt um Bensa er fallið mér og
öðrum úr minni og verður ekki úr því bætt úr þessu. Hér lýkur
frásögn Guðmundar heitins Valgeirssonar.
Eftirmáli
Síðustu æviárin sín átti Bensi heima í Skjaldabjarnarvík. 14.
júní 1919 var á hreppskilum tekið fyrir að ráðstafa ómögum
í hreppnum. Meðal þeirra sem ráðstafað var var Benjamín
Jónsson eða Bensi, eins og hann var kallaður jafnan eins og kem-
ur fram hér að ofan. Honum var ráðstafað til Óla Halldórssonar
frænda hans í Skjaldabjarnarvík fyrir 100 krónu ársmeðlag. Þetta
er lægsta meðlag sem greitt er með þurfalingum þetta árið, sem
bendir til trúlega til að hann hafi verið eitthvað vinnu fær. Bensi
lést árið 1920 í Skjaldabjarnarvík. Af áðurnefndum ástæðum var
útför hans gerð á kostnað Árneshrepps. Allmikill kostnaður og
27