Strandapósturinn - 01.06.2006, Side 63

ir um útbreiðslu í innri
hluta Hrófbergshrepps.
Til álita kemur að kenna
miðbik fimmta tugs 20.
aldar við vindrafstöðvar
í orkumálum.
Vindrafstöðvar reynd-
ust misjafnlega og munu
flestar þeirra hafa helst
úr lestinni fyrir 1950.
Menn brugðust við þessu
með því að koma sér
upp olíuaflstöðvum, sem
fjölgar þó fyrst að ráði
þegar kemur fram á 6.
áratuginn. Athyglisvert
er að olíuaflstöðvar voru
tiltölulega fáar um mið-
bik sýslunnar. Skýringin
er væntanlega sú að íbú-
ar þess svæðis hafa verið
farnir að vænta rafmagns
frá samveitum („ríkisrafmagns“) þegar fjölgun olíuaflstöðva varð
sem mest nyrst og syðst. Olíuaflstöðvar eru einkennandi í sveit-
um fyrir orkunotkun 1950–1970 og kemur því til álita að kenna
þetta tímabil við þær.
Ríkisrafmagn (rafmagn frá samveitum) var lagt um Strandasýslu
á árinu 1953. Síðan stækkaði veitusvæði þess smám saman og
árið 1978 hafði rafmagn frá samveitum verið lagt um alla sýsl-
una. Veitusvæðin hafa ætíð (frá 1953) verið tvö, syðra svæðið
nær yfir Bæjarhrepp og tengist veitusvæði Laxárvatnsvirkjunar
og nyrðra svæði sem nær yfir aðra hluta sýslunnar. Svæðin höfðu
ekki verið tengd á árinu 2004, mörkin eru um Stikuháls.10
61
10 Heimasíða Orkubús Vestfjarða.
Systkinin Guðmundur Ögmundsson og
Kristín Ögmundsdóttir raflýstu bæ sinn
Fjarðarhorn í Hrútafirði árið 1920 og
urðu því brautryðjendur um rafvæðingu
í Strandasýslu. Kristín í Fjarðarhorni
kemur mikið við sögu í Íslenskum aðli
eftir Þórberg Þórðarson enda var hún
náfrænka „elskunnar“ hans Þórbergs,
Arndísar Jónsdóttur frá Fögrubrekku, síðar
húsfreyju á Höskuldsstöðum í Laxárdal.
Myndin er úr Strandamönnum sr. Jóns
Guðnasonar.