Strandapósturinn - 01.06.2006, Síða 93

kærubréfið? Lá hann rúmfastur allan veturinn að ástæðulausu?
Höfðu átökin kannski aðeins verið einn af þessum heiftarlegu
brennivínsslögum sem enduðu gjarnan með kossum og faðm-
lögum? En hvað þá með með hækjurnar og þriggja vikna vöku-
nætur yfir Guðmundi og blóðhornin 26 er sett voru á bak og
læri til að ná út mörðu blóði? - Enginn skortur virðist sem sagt
hafa verið á sönnunargögnum fyrir meiðslunum. Hvað framburð
vitnanna snerti er greinilegt að þeir Drangafeðgar hafa viljað
gera sem minnst úr átökunum, en a.m.k. eitt vitni, Guðmundur
Guðmundsson í Ingólfsfirði, studdi málstað nafna síns dyggilega
með framburði sínum. Fleiri spurningar mætti bera upp því að
mönnum kann að detta margt í hug eins og hvort Guðmundur
Jónsson hafi þegið fé fyrir að draga kæru sína til baka. En við
slíkum spurningum fást engin svör lengur. Það er og verður eitt
af hinum mörgu og vel geymdu leyndarmálum fortíðarinnar.
Guðmundur Jónsson lifði aðeins rúmlega tvö ár eftir að mála-
ferlum hans lauk. Hann var lengst af ævinnar á hrakhólum með
jarðnæði eins og áður hefur komið fram. Eftir þriggja ára hús-
mennsku á Munaðarnesi flutti hann að Krossnesi sumarið 1870
og ári síðar að Gjögri, en dó á Hellu í Kaldrananeshreppi 3.
janúar 1873 er hann var 55 ára gamall. Ragnheiður Óladóttir
lifði mann sinn í 18 ár. Börn þeirra létust í æsku nema Elísabet
sem náði 26 ára aldri en dó þá barnlaus.
Heimildir:
Strandamenn, séra Jón Guðnason 1955
Gamlar glæður, höf. Guðbjörg Jónsdóttir
Ófeigsfjarðarætt, Guðmundur Guðmundsson og Þorsteinn Jónsson tóku saman
1988
Sálnaregistur í Árnessókn 1868
Kærubréf G.J.
Íslendingabók
Gögn í Þjóðskjalasafni
91