Strandapósturinn - 01.06.2006, Síða 117

legt og fínt. Til viðbótar við elskulegheit heimilisins var veðrið
eins gott og hugsast gat, glaðasólskin og logn. Brátt vorum við
beðin að setjast að veisluborði sem var hlaðið kræsingum. Við
nutum vel þessara veitinga enda nokkuð svöng eftir gönguferð-
ina. Fríða, skólastjórafrúin okkar, var þarna hjá foreldrum sínum
svo og bræður hennar. Það var spjallað við okkur og við spurð
um fjölbreyttustu hluti. Meðan við vorum að njóta veitinganna
settist Jón bróðir Fríðu (Jón frá Ljárskógum, skáld og söngv-
ari) við hljóðfæri og lék á það góða stund. Þetta fannst okkur
stórkostlegt. Eftir að hafa raðað í okkur fórum við út í blíðuna
og höguðum okkur eins og krakkar, hlupum stukkum og lékum
okkur fram eftir degi.
Túnið var orðið vel sprottið. Við fengum bolta til að leika okk-
ur með. Einhver sagði. „Förum ekki út á túnið.“ „Gerir ekkert
til“ sögðu gestgjafarnir. „Grasið sprettur aftur.“
Í Ljárskógum var stórt refabú. Við sáum þarna stóra hakkavél
sem notuð var til að hakka fóðrið ofaní refina. Á þesum tíma
var verið að hakka selkópa sem skinni og spiki hafði verið flett
af. Þannig á sig komnum var kópunum með haus og hreyfum
stungið í hakkavélina og út úr hakkavélinni kom þessi fína kássa
fyrir refina. Við gláptum á þessa fóðurframleiðslu í forundrun.
Tíminn leið hratt. Áður en varði var komið að brottför. Nú hafði
Þorsteinn útvegað rútu frá Dala-Brandi til að flytja okkur inn að
Laugum. Það var ánægður og glaðvær hópur ungmenna sem
kvaddi gestgjafa sína í Ljárskógum með þökkum fyrir frábærar
móttökur, móttökur sem lifðu í minni okkar alla ævi.
Áður en varði var komið að því að prófa okkur. Flest náðum við
tilskyldum sundstigum. Það var búið að gera Steinadalsheiðina
akfæra og því ekkert að vanbúnaði að láta rútu flytja okkur til
Hólmavíkur. Við kvöddum heimafólk og þökkuðim fyrir að fá að
njóta þessara ánægjulegu vordaga á Laugum.
Tómas kom og sótti okkur til Hólmavíkur á Nonna. Enn var
sama blíðan. Húnaflóinn spegilsléttur. Nú fóru þeir sem áður
komu fyrstir um borð, síðastir frá borði. Þeir voru nokkuð
drjúg ir með sig Friðrik í Reykjarfirði og Skúli í Kjós þegar þeir
löbb uðu upp Stórubryggjuna á Djúpuvík og þóttust jafnvel vera
nokkuð forframaðir
115