Strandapósturinn - 01.06.2006, Side 120

Má nærri geta að þetta hafi verið góð búbót fyrir þá sem þátt
tóku í hvaladrápinu og er ekki ólíklegt að aðrir sveitungar hafi
notið góðs af. Eftir hvalskurðin lágu hræin í fjörunni og lagði
mikinn ódaun af þeim í langan tíma á eftir. Næstu daga á eftir
kom fólk úr sveitinni til að skoða hvalina. Eiríkur og Ragna
komu ríðandi frá Dröngum með þrjú elstu börnin Gústu, Önnu
og Guðmund (Mumma). Einnig komu systurnar á Selja nesi;
Munda, Unnur, Hrefna og Hulda, en þá voru þau Jón og fjöl-
skylda nýflutt að Seljanesi úr Teigunum. Allavega minnist Elín
þess að þetta hafi verið í fyrsta skipti sem þær komu í Ófeigs-
fjörð.
Þegar hvalirnir voru reknir upp í Ófeigsfjarðarsandinn var
fjara. Þegar féll að aftur losnaði hluti af hvalavöðunni og synti til
hafs en eftir lágu í fjörunni um 200 dýr. Voru sum þeirra nokkrir
metrar á lengd. Ekki mun það hafa verið algengt að hvalavöður
væru reknar á land á Ströndum. Þó er vitað um tvö önnur til-
vik. Árið 1896 lokaðist hvalavaða inni í vök á Ingólfsfirði og var
hluta hennar náð upp á ís við Munaðarnes. Við það lá við stór-
slysi er ísinn rak frá landi með tveimur mönnum. Frá þessu er
skýrt í Strandapóstinum 32. árgangi (Guðmundur Valgeirsson).
Árið 1941 var marsvínavaða rekin á land í Bjarnarfirði nyrðri.
Ekki er mér kunnugt um að sá atburður hafi verið færður á
prent. Var kjötinu dreift á nálæga bæi í Víkursveit og norðan
Geir ólfsgnúps. Ragnar Jakobsson úr Reykjarfirði minnist þess að
Guð mundur Guðjónsson úr Þaralátursfirði hafi farið með farm
af kjöti á Gissuri Hvíta til Skagastrandar.
Kópavogi 27. desember 2004
118