Sjálfsbjörg - 01.07.1978, Síða 11

syn, að hérlendis verði settar hið fyrsta
formlegar sérsamþykktir og tilmæli um
slíkar íbúðir, staðsetningu þeirra, gerð,
lágmarksstærðir, búnað og innréttingar.
Einnig er nauðsynlegt, að bæjar- og sveit-
arstjórnir marki ákveðnari stefnu en hing-
að til, hvað varðar fjölda og staðsetningu
sérhannaðs húsnæðis til handa hreyfi-
skertu fólki.
Þá er ég kominn að því fatlaða fólki,
sem búið gæti í almennu íbúðarhúsnæði,
hvar sem væri, lifað sjálfstæðu lífi með
sér og sínum, ef bæjarskipulag og hönn-
un almennra íbúða miðaðist meir við sér-
þarfir þess. Hér er, eins og ég gat um
áðan, um að ræða stærsta hópinn meðal
fatlaðra. Það er einkum í málefnum þessa
fólks, sem hægt er að gera stórvirki, og
jafnvel án þess að kosta neinu verulegu til
fjárhagslega.
Að mestu er það spurning um skilning
á málefninu, raunsæi gagnvart lögmálum
lífsins, framsýni til óþekktra tíma og
breytilegra aðstæðna og síðast en ekki síst
fyrirhyggju fyrir sér og öðrum.
Ég gat þess í upphafi erindisins, að í
það minnsta 10% landsmanna byggju ein-
hvern tíma ævi sinnar við skert ferðafrelsi
sökum fötlunar.
Hjólastóllinn er aðalfarartæki margra
þeirra. En hvað hefur verið gert til þess
að þetta fólk komist leiðar sinnar?
Næstum allt virðist sjálfsagt til þess
að fullfrískt fólk komist um í bifreiðum
sínum. Akvegir eru lagðir svo að segja
um allar jarðir og brýr byggðar næstum
yfir hvað sem er.
Hins vegar heyrist fátt eitt um aðal-
farartæki margra hreyfiskertra, né áform
um, að þeir komist betur leiðar sinnar í
framtíðinni en hingað til.
Svo til hver einasta lóðarinnkeyrsla í
Reykjavík er þannig úr garði gerð, að
bifreiðar geti farið þar mjúklega um.
Hins vegar fyrirfinnst vart sú sebragang-
braut í borginni, þar sem hægt er að kom-
ast hjálparlaust yfir götu í hjólastól.
Brýna nauðsyn ber til, að hið allra
fyrsta verði gerðar nauðsynlegar breyt-
ingar á gildandi byggingarsamþykktum
og skipulagslögum með sérþarfir hreyfi-
skertra í huga. — En það er ekki nóg,
því að auk þess þarf að koma til veru-
leg hugarfarsbreyting okkar meðborgar-
Skábrautir eiga ekki að vera Iengri en 6 m, þegar þœr eru brattari en 1:20. Mesta hœkkun, sem
hœgt er að leyfa er 1:12, en það krefst að hœðarmunur sé ekki meiri en 0.5 m og þœgilegt hand-
rið sé beggja vegna við skábrautina. — Sé hœðarmunur meiri en 0.5 m, verður að skipta skábraut-
inni með láréttum hvíldarstöðum, sem eru minnst 1.5 m langir.
SJÁLFSBJÖRG 9