Sjálfsbjörg - 01.07.1978, Blaðsíða 48

í bílinn stendur hann andartak framan við
vélahlífina, sem glitrar í sólskininu, og
hann nýtur gljáans og anganar af benzíni
og hafi. Enginn skuggi leggst yfir bílinn
og á gljáfægðum höggvaranum eru engar
dældir og hann er ekki heldur rauður af
blóði.
En jafnframt því að maðurinn í fyrsta
bænum skellir aftur hurðinni vinstra meg-
in við sig og ræsir bílinn, opnar konan
í þriðja bænum skápinn sinn í eldhúsinu
og finnur ekki sykur. Barnið, sem komið
er í fötin og hefur bundið skóreimarnar,
liggur á hnjánum í sófanum og horfir
á ána, sem hlykkjast milli trjánna og á
svarta bátinn, sem dreginn hefur verið
upp á bakkann. Maðurinn, sem á að missa
barnið sitt, er búinn að raka sig og geng-
ur frá rakspeglinum. Á borðinu eru kaffi-
bollarnir, brauðið, rjóminn og flugurnar.
Það vantar bara sykur og móðirin biður
barnið að hlaupa til Larssons og fá lán-
aða nokkra mola. Og þegar barnið opnar
dyrnar hrópar móðirin að það verði að
flýta sér, báturinn liggi á bakkanum og
þau ætli að róa lengra en nokkru sinni
fyrr. Þegar barnið hleypur gegnum blóma-
garðinn, hugsar það stöðugt um ána og
bátinn og fiskana, sem vaka þar, og eng-
inn hvíslar að því, að það eigi aðeins eftir
að lifa í átta mínútur og að báturinn muni
liggja kyrr í allan dag og marga aðra
daga.
Það er ekki langt til Larssons, það er
bara þvert yfir götuna og þegar barnið
hleypur yfir götuna, þýtur Iitli, ljósi bíll-
inn inn í annan bæinn. Það er lítill bær
með litlum, hvítum húsum og nývöknuðu
fólki, sem situr í eldhúsum sínum með
kaffibollana á lofti og sér bílinn æða fram-
hjá úti á veginum. Hann fer mjög hratt
og maðurinn í bílnum sér trén og síma-
staurana fljúga hjá eins og gráa skugga.
Sumarilminn leggur inn um gluggann, þau
þjóta út úr bænum, bíllinn liggur vel og
örugglega á miðjum veginum og þau eru
ein á veginum — ennþá.
Það er skemmtilegt að ferðast svona
alein á mjúkum, breiðum vegi og úti á
sléttunni er það ennþá betra. Maðurinn
er hamingjusamur og sterkur og með
hægri olnboganum finnur hann fyrir lík-
ama stúlkunnar sinnar. Þetta er alls ekki
slæmur maður, honum liggur bara á að
komast niður að hafinu. Hann myndi alls
ekki geta látið sér það til hugar koma,
en samt mun hann bráðlega deyða barn.
Meðan hann þýtur í átt að þriðja bænum,
lokar stúlkan aftur augunum og hugsar
sér að hún muni ekki geta opnað þau fyrr
en hún hafi séð hafið, og hún lætur sig
dreyma í samræmi við mjúkar sveigjur
bílsins, um hve sléttur sjórinn verði.
Því svo miskunnarlaust hafa örlögin
hagað því, að mínútu áður en hamingju-
samur maður deyðir barn, er hann ham-
ingjusamur, og mínútu áður en kona æpir
af skelfingu, getur hún lokað augunum
og látið sig dreyma um hafið, og síðustu
mínútu í lífi barns geta foreldrar þess
setið í eldhúsi sínu og beðið eftir sykur-
molum og barnið sjálft getur lokað hliði
og lagt af stað yfir götuna með fáeina syk-
urmola vafða innan í hvítan pappír og alla
þessa síðustu mínútu ekki séð annað en
langa, spegilslétta á með stórum fiskum
og nýtjargaðan bát með hreyfingarlausum
árum.
Á eftir er allt um seinan. Á eftir stend-
ur bíll þversum á veginum og æpandi kona
tekur hendina frá munninum og sér, að
það blæðir úr henni. Á eftir opnar maður
bíldyrnar og reynir að standa á fótunum,
enda þótt hryllingurinn umljúki hann og
barn liggur hreyfingarlaust á grúfu með
andlitið þrýst niður í götuna. Eftirá koma
tvær náfölar manneskjur, sem enn eru
ekki búnar að drekka morgunkaffið sitt,
46 SJÁLFSHJÖRG