Sjálfsbjörg - 01.07.1978, Qupperneq 24

Fermdur var hann á réttum tíma, með
góðum vitnisburði prestsins. I augum full-
orðna fólksins átti fatlaður unglingur,
fátækur einstæðingur, ekki margra kosta
völ, jafnvel þótt greindin væri í betra lagi.
„Bókvitið verður ekki látið í askana“,
sagði það, svo að lítil uppörvun var úr
þeirri áttinni. Lífsreynsla hins stutta ævi-
skeiðs hans endurspeglaðist í sál hans á
þessari stundu, þar sem hann horfði á
eftir brostnum vonum sínum hverfa út í
blámóðuna. Örlögin voru miskunnarlaus,
að hrifsa nú frá honum einu mannveruna,
sem lét sér líf hans nokkru skipta. Móðir
hans hafði eitt sinn sagt við hann, skömmu
eftir ferminguna: „Ég ætla að biðja prest-
inn að taka þig í tíma, og undirbúa þig
fyrir skóla, því að lærdómur er undirstaða
lífsins". Hann hlakkaði ósköp mikið til
að fara til prestsins, og hét því með sjálf-
um sér, að leggja sig allan fram við námið.
Nú voru þær vonir brostnar líka.
Nú höfðu mæðginin verið hér í hús-
mennsku hjá gömlu hjónunum á Bakka
svo lengi, sem hann mundi eftir sér. Móðir
hans vann hörðum höndum til að fram-
fleyta lífi þeirra. Hún var aldrei heilsu-
hraust og lést því langt um aldur fram.
Nú vissi drengurinn, að hér á Bakka gat
hann ekki verið lengur, og þá kom til kasta
hreppsnefndarinnar að ráðstafa gripnum.
Þessum umskiptum kveið hann mikið.
Árla næsta morgun var hreppsnefndin
mætt, með oddvita sinn í fylkingarbrjósti.
Þeir heiðursmenn tóku gömlu hjónin tali,
en enginn vafi lék á því hvert erindið var.
Það átti sem sé, að fara fram nokkurs-
konar nauðungaruppboð á umkomulausum
dreng. Það er erfitt að skynja þau um-
brot, sem eiga sér stað í sálarlífi hins unga
manns á þessum dómsdegi. Hann var
einskis spurður, það þurfti ekki að leita
álits hans eða umsagnar.
Nú birtist hreppsnefndaroddvitinn í bað-
stofudyrunum, nokkuð óráðinn á svip, og
biður drenginn að koma með sér fram í
stofu. Hann grípur hækjur sínar og fer
í humátt á eftir oddvitanum, þótt blóðið
ólgi í æðum hans og suðið fyrir eyrunum
sé eins og árniður.
I stofunni sátu, auk gömlu hjónanna,
hreppsnefndin, þessir vísu menn, sem tóku
sér það vald að hluta eina mannssál nið-
ur í stykki. Oddvitinn hóf máls: „Við höf-
um rætt framtíðarhorfur þínar, drengur
minn, og komist að somkomulagi um, að
þú flyttir til ungu ekkjunnar, sem býr
skammt utan við þorpið. Hún hefur falast
eftir hjálp, til að dvelja fyrir börnum sín-
um á meðan hún er að vinna. Og hún vill
þig án meðgjafar.“
Þá var þessari þrúgandi óvissu lokið.
Hann sagði ekki neitt, enda ekki til þess
ætlast, heldur starði aðeins fram fyrir sig.
Hann bjóst við að þetta hlutskipti væri
mun betra, en mörg önnur, sem hann hefði
getað hlotið.
Ráðstöfunar-rétturinn ræskti sig, en
enginn sagði orð nokkra stund. Gamla
konan gekk til drengsins, lagði höfuð hans
undir vanga sinn og bað Guð þess, að hon-
um liði vel í nýju vistinni.
Fundarmenn kvöddu og fóru. Nú gafst
honum loks tóm til að hugsa sitt ráð í friði.
Hann þekkti ekkert til þessa nýja heim-
ilis, en hann kveið heldur ekki verunni
þar. Nú hafði hann öðlast ró í sálu sinni.
Framtíðin yrði að leiða í ljós, hvort æsku-
draumar hans yrðu nokkurn tíma að veru-
leika. Fengi hann tækifæri til að sinna
menntunarþrá sinni einhvern tíma í fram-
tíðinni? Þessu varð að vera ósvarað, en
vonin var sterk í brjósti hans. Mest gladd-
ist hann yfir þeirri staðreynd, að verða
ekki settur á sveitaframfæri. Það blés hon-
um nýrri sjálfsbjargar-hvöt í brjóst, og
henni skyldi hann verða trúr um aldur og
ævi.
22 SJÁLFSBJÖRG