Editiones Arnamagnæanæ. Series A - 01.06.1997, Qupperneq 186

10
a', ch. 4 kono. Enn þeir sv(ara) vær hofum vist at þui hugat. Adalradr kongr j Eing-
landi ái vnga dottur ok frida. Kongr m(ælti) þer gatut þess at hon væri vng ok
frid ok þat letu þer eigi fylgia at hon væri vitr ok stadfðst. Enn þeir sv(ara). Med
þui at fadir hennar er vitr kongr ok godr hófdingi væntum vær at þat muni
fylgia. Ja sagdi kongr ek munda til hætta ef hon væri *honum lik. enn ef hon
er lik modur sinni vildi ek aldri at hon kæmi j Frackland. Enn Mir(mann) sat
hia rædu þeirra ok lagdi ekci til. Enn kongr spurdi. hui hann var svo fa rædinn
64 v vm naudsyn hans. enn | hann sv(aradi) þesso. Ek þikciumz eigi til fær vngr
madr ok fakunnigr at tala þetta mal þui at her sittia hia vittr<ir> ok gamlir
menn. Mer syniz ok svo sem þu munir eigi fa konona bædi vnga ok væna til
getnadar ok þo alreynda til vitz ok stadfesto. med þui at þat ma finnaz aa fomum
bokum at faatt se vandara at stilla enn skap *kononnar. af þui at þat verdr
stundum ofhart enn stóndum ofveykt. ok ef þat verdr ofhart matt þu heldr
marmara steinin j sundr gnua. enn þu faer þar hof aa giort. Svo er ok ef þat
verdr ofveykt ok eigi stadfast. þa er eigi hægt ath giora þar rettann tima þo at
all vitr madr stilli vm. Enn ek ætla þær þo allfar vera konurnar at eigi fylgi
þuilik lytinn. ok se beint med hofi. Nu er sem mælt er at skiota verdr til fugls
55 honun. 62 konumar.
c hófum vjer hugleitt ad Adalrádur Englakongur á dðttur og hófum vjer þad
spurtt ad ei mune værne finnast á Nordurlóndum, og barnunga, og þætte oss
sliktt rád vænlegtt i alla stade. Kongur suarar suo: þess gátu þjer ad hun være
bæde væn og ung. Þvij ljetu þjer ei hitt fylgja ad hun være bæde vitur og stad-
fóst, og þætte mjer þad micklu meira skipta. Þeir svara, vær vænttum ad þad
mune fylgja med, þvij ad fader hennar er bæde vitur kongur og vinsæll. |
101 v Kongurenn svarar vijst er hann mikell hófdinge og vitur. Og til munda eg ráda
til þessa rádsens, er eg vissa ad hun var honum lijk skape vaxenn i alla stade,
enn ef hun lijkest modur sinne, þá kome hun ei hijngad i Frackland i mijnu
samþycke. Enn Mirmant jar<l>s son sat hjá tale þeirra og lagde fátt til. Enn
þeir spurdu þvij hann þegde hjá naudsyn þeirra. Enn hann svarar: eige
þikjunst eg fær ungur madur og óráden ad ræda martt um slijk stðrræde þar
sem bæde eru hjá vitrer menn og gamler. Enn mjer lijst þu meiger ei bæde fá
þier konuna unga og væna til gjettnadar og suo alreynda bæde til viturleiks og
stadfeste, med þvij ad þad má finna á fomum bðkum ad fátt sje vandara ad
stilla enn kvenna skaplynde þvijad þad verdur stundum ofhartt enn stundum
ofveyktt enn ef þad verdur of hartt þá mátt þu helldur briðta marmara stein
enn þu fáer hðfed ágjórtt, enn ef þad verdur ofveyktt og ei stadfast þá fá þar
ei rettan tima ágertt þðtt vitrer menn *vele um, enn þð er satt ad þær verda og
margar. Nu er suo sem mællt er ad ecke duger ðreyntt og skjota verdur til fugls
51
54
57
60
63
65
126
129
132
135
138
141
129 med, þvij] so punctuated.