Editiones Arnamagnæanæ. Series A - 01.06.1997, Page 226
50
A2,ch. 12 mark hinns h(elga) kross yfer augumm sier og drack sfdann. Og þegar
var sem vatni kaulldu være hellt yfer hann og fann hann þegar ad giorningar
voru i drucknumm og þa mællte hann. eigi hefr nv þessi verid modurligur
dryckur er þu hefr mier giefit og skipte Gud med ockur. Ek villda fylgia þier
til himnarijkis og eilijfz fagnadar enn þv hefr giefid mier vanheilso og weralld-
ar skomm. Hun svarar, þess varstu af mier verdr. Þv fyrerkomst oll<v> minv
yndi er þv drapzt iall bonda minn enn nyddizt aa faudr þinumm. og villder þu
ei hugga mig. med þui ad vera hier hia frændumm þínumm. og bæta þui yfer
vid oss ollsamann. Nv er þui betr ad eg hefi hefnnt jalls. og hafde eg hvorki
A3 51 yfer] fyrir; so A4,5. 56 verdr] + er; + fyrir þat A4-5. 58 bæta þui yfer] yfirbæta þar so;
bæta so A4-5. 59 ollsamann] + og; so A4-5. 60 Katrinv drottningv] Catrijn drottnijng
b, ch. ii og giorde kross mark fyrer augvm sier. og drack sidan. Enn þegar hann hafdi
drycknum nidr rent j briost sier var honum sem hellt væri kólldu vatni yfer
hann. og fann hann þegar ath giorningar vorv j drycknum og mællti þetta.
Eigi hefer sia modrligr dryckurinn verit er þú hefer mier gefit. enda skipti
Gud ockar j milli. Eg villda flytia þig til eilifs fagnadar. enn þu hefer feingit
mier veralldar skómm og vanheilso. Þess vartu verdur af mier seger hun. Þv
ío r fyrer komt óllv mino ynde þá er þu drapt jall bónda minn og vant nid|ings-
verk aa faudur þinvm. og villder þú eigi hugga mig. ath vera hier med frænd-
vm þinum. og bæta þa yfer vid oss óll saman. Enn nu er þvi betur ath eg hefi
c vid gluggenn. Mirmant stod og tök vid skálunne og gjprde krossmark á aug-
um sjer og drack af skálunne skiött, og þegar var hann sem kplldu vattne være
sleiged umm hprund hans og þa fann <hann> þegar ad gjórningar voru i, og
mælltte: ecke hefur þesse vered mödurlegur dryckurenn er þjer hafed mjer
gjefed, og skiptte Gud ockar i mille. Eg villde draga þig til himna köngs og
ilijffs fagnadar. Enn þu hefur feinged mjer veralldar skómm og vanheilsu.
ii5 r Hun | sagde: þessa ertt þu verdur er þu drapst jarl buanda minn og nijddest á
fpdur þijnum, og villder þu eige hugga mig i þvij ad vera hjer med frændum
þijnum. Nu er þvij betur ad hefntt er jarls og hafda eg hvorke til sverd ne
d, ch. 15 enn hann dreckur, giprir hann kross fyrir sier sem hanns var jafnnann sidvane
91 fyrr enn hann bar 0l edur mat | sier ad munne, og dreckur nö snogt af, mein-
ande þar einginn svikræde med fylgia. Sem Mirmant hafde nu mipdinn
druckid, þýkir hónum sem kallt vatn rennj umm sitt hpfud og umm allann
sinn likama. Þá seigir hann: níí var eg mi0g audgintur og hefe allt of vel truad
módur minne. Hun svarar: þessa varstu sagdi hun leidur þræll af mier
maklegur þviad þu drapst mann minn, og fpdur þinn saklausann. Þu vanst eitt
háduglegt nidings verk á honum sem ad uppe mun vera þier til vanvirdu á
medann ad heimurinn stendur, enn þo hefi eg nu ad nockuru leite á þier hefnt
51
54
57
54
57
60
501
504
507
60
63
66