Læknablaðið - 01.05.2022, Page 40

260 L ÆKNABL AÐIÐ 2022/108
Síðustu tilfellin af miltisbrandi
– seinni hluti
Davíð Gíslason
ofnæmislæknir
davidgis@simnet.is
Klukkan var orðin fimm og síminn lokað-
ur. Þar sem ég hélt á tólinu í hendinni og
vissi ekki hvað ég ætti að taka til bragðs,
heyrði ég yndislega rödd símastúlkunnar
á línunni. „Ég heyrði samtalið við land-
lækni“, sagði rödd, „og nú ert þú aldeilis
í slæmri klípu. Ég skal halda símanum
opnum þar til landlæknir hringir aftur,“
sagði hún. Ég bað hana að hringja fyrir
mig í manninn, sem tók við sýnunum í
Kaupfélaginu. Ég vissi ekki hvað hann hét
en lýsti honum fyrir henni.
Meðan ég beið hringdi dyrabjallan.
Þegar ég fór til dyra stóð gamall skólafé-
lagi minn frá Núpi utan við dyrnar. Hann
sagðist eiga heima í Hveragerði og hafði
frétt að ég væri kominn í plássið. Ég vísaði
honum inn í stofuna og sagðist ekki hafa
tíma til að tala við hann eins og á stæði.
Nú hringdi síminn og þar var kominn
maðurinn úr Kaupfélaginu. Hann sagði
mér að hann hefði skilað pökkunum til
bílstjórans austan úr sveitum og gaf mér
upp símanúmer þessa manns. Sá svaraði
um hæl og sagðist hafa skilað pökkunum
á bílastöðina í Reykjavík og gaf mér upp
símanúmerið þar. Sá sem hafði verið á
vaktinni, þegar pakkarnir komu var í fríi,
en ég fékk símanúmerið heima hjá honum
og hann svaraði um hæl. Hann mundi vel
eftir þessum pökkum og gaf mér síma-
númer sendilsins sem hafði farið með þá á
pósthúsið. Einnig hann svaraði um hæl og
kvaðst hafa farið með pakkana á pósthús-
ið. Lengra yrði ekki komist þessa leiðina.
Arinbjörn svarar í símann
Nú verð ég að hringja í Arinbjörn hugsaði
ég. Ég fann símanúmerið heima hjá hon-
um og nú hringdi síminn lengi. Ég hélt
tólinu í sveittum lófa og tautaði í hugan-
um: „Arinbjörn svaraðu, Arinbjörn svar-
aðu.“ Loksins heyrðist karlmannsrödd í
símanum. Þetta var Arinbjörn. „Mikið er
ég þakklátur að þú skyldir svara“, sagði
ég, og sagði honum svo alla sólarsöguna.
„Við hjónin vorum að fara í afmælis-
veislu“, sagði hann, „og ég var kominn út
fyrir húshornið þegar ég heyrði símann
hringja, því glugginn var opinn.“ „Ég skal
nú gera það fyrir þig að fara upp á Bar-
ónsstíg og líta á sýnin.“ Ég andaði léttar
og fór að hugsa um lánið sem var yfir mér,
að allir þessir menn skyldu svara í símann
þegar mér lá svona mikið á.
Klukkan var sex. Síminn hringdi og
símastúlkan sagði: „Nú eru tveir menn í
símanum, annar heitir Sigurður og hinn
Arinbjörn, við hvorn viltu tala á undan.“
Svarið var einfalt. Arinbjörn var inni á
rannsóknarstofunni og búinn að skoða
öll sýnin fjögur. Ég þakkaði honum kær-
lega fyrir og talaði svo við landlækni,
sem áreiðanlega var feginn að málið var
úr sögunni. „Jæja, nú er þér líklega létt,“
sagði stúlkan í símanum. Ég þakkaði
henni eins innilega og ég gat gegnum
símann, lagðist svo fram á skrifborðið, dró
djúpt andann og blés frá mér spennunni
sem hlaðist hafði upp síðustu klukku-
stundina.
Framliðnir hjálpa til
Allt í einu mundi ég eftir gestinum inni
í stofunni. Ég þaut inn til hans og baðst
afsökunar á þessari löngu bið. Hann hafði
setið þarna yfir klukkutíma og var hinn
rólegasti og sagðist vita að ég hefði verið í
vanda staddur. „Hér inni hefur verið fullt
af framliðnu fólki,“ sagði hann, „sem hef-
Ö L D U N G A D E I L D I N
Framhald frá síðasta tölublaði
Konurnar á símstöðinni í Vestmannaeyjum við símaskiptiborðið. Símameyjar gegndu lykilhlutverki: læknar, lög-
fræðingar, prestar, smiðir, kóngar, kennarar, og fleira. Myndina tók Bragi Guðmundsson ljósmyndari á Vísi í september
1963. Ljósmyndasafn Reykjavíkur.