Rökkur - 01.06.1932, Qupperneq 38

36
R Ö K K U R
opið og fór liann þar inn. Ekki
var þar manna í'yrir. í svefn-
herbergi Trölla-Elínar hékk
sverð á þili, sem ýmist rendi
upp úr slíðrum eða niður aftur.
„Fyrst þú aldrei eirir þér,“
mælti Argilus er hann sá þetta,
„þá er best eg láti þig komast í
gagnið. Þú ert mér skapfeldara
en eigið sverð mitt, sem aldrei
hreyfist nema þegar eg bregð
því sjálfur.“
Að svo mæltu dró hann sverð-
ið á þilinu úr slíðrum þess og
lét sitt í staðinn. Varla var það
gert fyr en Trölla-Elín var
komin í herbergið.
„Ösvífni maður,“ kallaði hún,
„hvaðan kernur þér slík of-
dirfska að vaða inn i höll mína.
Elvkert undanfæri, brand úr
slíðrum, þú verður að berjast
við mig.“
Hún reif sverðið niður af þil-
inu og Argilus brá hinu, sem
hann hafði náð í skiftum fyrir
sjtt. Þau tóku að skilmast en
ekki komu vopnin fyr saman
en vopn Trölla-Elínar hrökk i
sundur sem gler væri. Þá kall-
aði hún upp fagnandi: ,.Þú hef-
if sigrað, þú ert brúðgumi
minn,“ og hljóp upp um háls-
inn á Argilusi og kysti liann svo
ástúðlega að unun var á að sjá.
Þegar þau nú höfðu búið
saman um hrið i fögnuði og
besta samlyndi, þá var það einn
morgun að Trölla-Elín tók svo
til máls:
„Nú verð eg að skilja við þig
um stuttan tíma, kæri eigin-
maður; það verður í fyrsta og
síðasta sinn, sem eg skil við þig;
að sjö dögum liðnum verð eg
komin aftur og þá munu æfi-
dagar okkar úr því líða í eilifri
ánægju og fögnuði.“
Argilus dauðleiddist nú er
Trölla-Elín var farin frá hon-
um; hann gekk úr einu her-
berginu í annað og loks varð
honum gengið að því ysta og
stóð þar æði lengi fyrir utan
dyrnar, en loksins sigraði for-
vitnin, þvi hann var ungur og
hvatvís. Opnar hann liurðina
rösklega og sér aldraðan mann
standa úpp við vegginn með
feikna sítt skegg, sem var ekki
annað en logandi eldur. Þetta
var eldkóngurinn Holófernes,
en það vissi Argilus ekki. Þessi
aldraði maður var reyrður upp
við vegginn með þreánur stál-
gjörðum um mittið.
„Guð blessi þig, ungi maður,“
mælti eldkóngurinn, „þú sér að
skegg mitt er logandi eldur, mér
er svo skelfing heitt, gefðu mér
einn bikar víns til að svala mér.“
Argilus var góðmenni, helti
víni i bikar fyrir hann og rétti
honum. Eldkóngurinn brosti i
kampinn og sagði: „Tarna var
gott, það hresti mig, skenktu