Rökkur - 01.06.1932, Qupperneq 44

42
R O K K U R
hékk agnar lítil gullbjalla. Þá
henti Tatos sér i einu stökki yf-
ir hafið og bar herra sinn að
helli eldkóngsins. Trölla-Elín
stóð enn sem fyrri við lækinh
logandi og þvoði upp eldhús-
ffögn.
„Komdu, komdu,“ kallaði Ar-
gilus, „nú skal eg frelsa þig.“
„Æ,“ sagði Trölla-Elín,“ það
geturðu ekki. Holófernes drep-
ur þig undir eins og hann nær
þér.“
En óðara en orðinu slepti
hafði Argilus kipt henni til sín
og hleypti á burt hvað af tók.
Þá tók Fægarot aftur að gera
hark mikið í hesthúsinu.
„Hvað gengur á?“ kallaði
eldkóngurinn.
„Trölla-Elín er strokin,“ svar-
aði Fægarot.
„Gott og vel,“ sagði Holófern-
es,“ eg ætla hvað sem því líður
að eta fyrst og drekka og hvíla
mig, og svo munt þú ná henni
fljótlega, þú þarft ekki að taka
nema þrjú stökkin til þess; það
hefirðu þegar sýnt einu sinni
áður.“
„Nei,“ sagði Fægarot, „þú
verður á auga lifandi bili að
stíga á bak, og þó er mér til efs
að við náum henni. Argilus ríð-
ur Tatos, yngra bróður mínum,
sem fljótastur er allra hesta í
heimi.“
Holófernes batt á sig eld-
spora sína, og hleypti á eftir
þeim, er undan flýðu. Hann
komst svo nærri þeim, að hann
sá þau, enda svo nærri að Fæ-
ghrot orti voða á bróður sinn,
en ekki gat hann samt náð
þeim.
„Bróöir minn,“ kallaði Tat-
os,“ því viltu láta höggva eld-
sporum í síður þér? Sporarnir
brenna innýfli þín, svo langir
eru þeir; og samt nærðu mér
ekki; það væri miklu betra að
við lifðum í friði og þjónuðum
báðir einum og sama herra.“
Fægarot fann að bróðir sinn
hafði rétt fyrir sér og er Holó-
fernes hjó hann aftur sporum,
þá sló hann aftur undan sér og
varpaði af sér eldkónginum. Og
með því að þetta var svo liátt
uppi í loftinu, nálega við stjörn-
ur uppi, þá datt Holófernes til
jarðar niður og hlaut svo milda
byltu, að liann hálsbrotnaði. En
Argilus reiddi Trölla-Elínu heim
til hallar hennar, þar héldu þau
brúðkaup sitt á ný með mikilli
viðhöfn og lifðu ánægjulegu lífi
langa tíð; og þar lifa þau enn,
ef þau eru ekki dáin.