Rökkur - 01.06.1932, Síða 78

76
R O K K U R
Stærsti hátalari heimsins.
Þessi mynd er af stærsta hátalara
heimsins. Hann var á radiosýning-
unni, sem haldin var í London
á siðastliðnu ári.
raka hann, bað Dantés um spegil.
Hann var nú þrjátíu og þriggja ára
gamall og fjórtán ára fangelsisvist
hans hafði hafí óafmáanleg áhrif á
sálarlíf hans. Þegar hann var sett-
ur i Ifkastala var hann glaðlyndur,
ungur maður, sem engar raunir
hafði reynt, og hann hafði búist við,
að framtíðin yrði eins skuggalaus
og fögur og það, sem liðið var. Og
Dantés sá þegar glögglega, hve
breyttur hann var orðinn í útliti.
I andliti hans voru nú harðir, á-
kveðnir drættir, sem táknuðu alvöru
og stefnufestu. Milli augna hans var
ein, djúp lirukka, tákn þess, að hann
var hugsandi maður. Augun voru
þunglyndisleg, en það brá fyrir i
þeim glömpum haturs og heiftar,
fyrirlitningar og beiskju. Litarhátt-
urinn var fölur, eftir sólarlausa
fangelsisveruna, og minti því frek-
ara á litarhátt Norðurlandabúa, þótt
hárið væri dökt. Svipur hans ininti
í rauninni á tiginn mentamann frá
norðlægu landi, því að í honum gætti
einnig áhrifanna af mentun þeirri,
sem honum hafði fallið i skaut í
samverunni við Faria ábóta hinn
lærða. En þrátt fyrir inniveruárin
í fangelsinu var líkami hans enn
óbeygður. Hann var enn teinréttur
og sterklegur, það var eins og hann
byggi yfir margra ára samansafn-
aðri orku. Það duldist þó ekki, að
hann var hvatari í hreyfingum en
hann hafði áður verið, eins og títt
er um menn, sem sífelt eru í hætt-
um eða búast' við illu. Rödd hans,
sem hafði verið mjúk og innileg,
var nú köld og hörð, og hann var
svo vanur mvrkri, að hann sá í
dimmunni eins og hýenan og úlfur-
inn, sem biða eftir bráð. Edmond
brosti, þegar hann leit á sjálfan sig
í speglinum. Hann gat verið örugg-
ur um það, að enginn vina hans —
ef hann átti þá nokkurn vin eftir
— mundi þekkja hann aftur, því að
hann þekti ekki sjálfan sig aftur.
Skipstjórinn hafði mikinn áhuga
á því, að fá Dantés til að vera
áfram á skipinu, og bauð honum góð
boð, jafnvel þátttöku í hagnaðinum
af smyglferðunum. En Dantés hafði
ekki í huga að taka neinum slíkum
boðum.
Þegar hann fór úr rakarastofunni
fór hann inn i búð nokkura og
keypti sér sjómannsklæðnað, hvitar
brækur, röndótta skyrtu og sjó-
mannshúfu. Og þannig klæddur
gekk Dantés nú aftur á fund skip-
stjórans á „La Jeune Amélie“. Skip-