Rökkur : nýr flokkur - 01.06.1969, Blaðsíða 24

sér ávallt góða og hæfa kennara og var gott samstarf milli hans og
þeirra. Á þetta allt er vert að minnast, því að Hvanneyrarskóli býr
enn, — og mun að ég hygg ávallt búa að — því starfi, sem Halldór
vann á Hvanneyri.
Deyfð ríkti aldrei í kennslustundum hjá Halldóri. Undir eins og
hann gekk í kennslustofu, fyrirmannlegur og fjörlegur, beindist
öll athyglin að honum. Kennslan fór að verulegu leyti fram með
fyririestrum. Skortur var kennslubóka í íslenzku, og þegar ég var
í skólanum 1912—1914, voru sumar kennslubækurnar á dönsku
og norsku, en nokkrir nemendur voru til þess valdir, að „hrað-
rita“ þær og búa undir „hektograferingu“, og að Itenni lokinni
fengu nemendur hver sitt eintak, og reyndi bæði á skarpa athygli
og flýti að skrifa niður, en nútíma hraðritun liöfðu nemendur
ekki lært. Kennarar voru þessi ár „Pálarnir" eða þeir Páll Zóphonías-
son síðar alþingismaður og búnaðarmálastjóri og Páll Jónsson, og
er það margra mál, að sjaldan eða aldrei í sögu Hvanneyrarskóla
hafi verið samvaldara kennaralið við skólann. Leikfimis- og smíða-
kennari var Einar Jónsson, síðar vegaverkstjóri, ágætur maður.
Halldór skólastjóri átti það til í kennslustundum, að bregða á
leik, ef svo mætti segja, og gera eitthvað eða segja á skemmtilegan
hátt, er gat virzt gaman eitt til fjörgunar, en fól þó í sér kjarna þess,
sem liann hafði verið að tala um. Nefni ég eitt dæmi af því tagi.
Halldór lagði ríka á herzlu á það, að það brenndist inn í nemend-
ur, hve húsdýraáburðurinn væri verðmætur, og að hann bæri að
geyma svo, að hann rýrnaði ekki að gæðurn o. s. fv. Er hann hafði
rætt kosti þess, að hafa sér þrær fyrir lagaráburð, tók hann sér
stöðu fyrir framan hópinn, sperrti sig nokkuð aftur og andaði
djúpt að sér, og svo frá sér með miklum velþóknunar og ánægju-
svip, og sagði svo:
— Svona anda ég að mér, piltar mínir, þegar hlandið er borið á
túnið á vorin.
Sumir piltanna, flestir held ég, fóru að hlæja, og þá byrsti skóla-
stjóri sig og mælti þrumandi röddu:
— Þið rnunduð ekki hlæja, ef þið hugleiðið, að upp af því
spretta ilmandi fóðurgrös, sem eiga eftir að verða að beinhörðum
peningum.
Dag nokkurn fyrir slátt annað sumarið, sem ég var á Hvanneyri,
sagði Halldór mér að ná í hest og ríða í Borgarnes eftir pósti.
18