Rökkur : nýr flokkur - 01.06.1969, Blaðsíða 25

Lifnaði yfir mér, er hann sagði, að ég skyldi ríða Jóhannesar-Grána,
því að hann var duglegur ferðahestur, þægilegur ásetu og viljugur,
en gat verið styggur og þá viðsjáll. Reið ég greitt sem leið lá að
Hvítárvöllum og hóaði á ferjumanninn frá Ferjukoti vestan árinnar.
Brátt gekk hann niður að ánni, skaut pramma á flot og reri yfir
til mín. Ég hafði sprett af og lagði hnakkinn í bátinn og kom mér
fyrir, eftir að hafa losað um tauminn á klárnum öðrum megin.
Mikið var í ánni og dálítil ágjöf, en nú gerist það, er við erum
komnir nær á miðja ána, að klárinn kippir taumnum úr hendi mér
og syndir til sama lands. Horfði ég skömmustulegur á eftir honum
en allreiður. Ferjumaðurinn tók þessu góðlátlega og reri með mig
til baka, en ekki var ég fyrr stiginn á land, en klárinn tók undir
sig stökk og hentist eins og byssubrendur eftir Hvítárvallaengjunum
í áttina til Hvítáróss- og Hvanneyrarengja. Hófust nú átök milli
mín og Grána, sem stóðu hátt á þriðju klukkustund, því að ég
mátti ekki til þess hugsa, að fara sneyptur og segja farir mínar
ekki sléttar. Þarna eru kílar og stokkar og hvað eftir annað tókst
mér að króa Grána inni á tungum milli stokka, sem hann gat
ekki stokkið yfir, en hverju sinni, er hann sá að hann komst ekki
lengra, tók hann það eina ráð, sem dugði — hann tók undir sig
stökk og stefndi beint á mig, svo ég varð til þess neyddur að víkja
sem hraðast. Þetta endurtók sig æ ofan í æ. Enn tókst mér að króa
hann inni, gersamlega vonlaus orðinn um, að ég myndi ná honum.
Ég bjóst við, að hann mundi hlaupa á mig enn einu sinni, og
ósjálfrátt greip ég til þrautaráðsins: Ég bað með allri einlægni og
trú unglingsins guð um að hjálpa mér að ná klárnum. Og er
ég nú gekk að honum hreyfði hann sig ekki úr sporum. Var það
vegna þess, að hann var orðinn þreyttur á leiknum — eða var það
fyrir mátt einlægrar bænar, að ég sigraði? Ég hugsaði um það þá
— og oft síðan. Hafi ég ekki verið sannfærður um mátt bænarinnar
fyrr, þá sannfærðist ég um hann á þessari stund.
En þegar ég nú reið berbakt eftir bökkunum hló mér hugur í
brjósti — allt var gleymt, nema að ég gat rekið erindi mitt og þurfti
ekki að lifa þá smán, sem mér fannst það vera, ef ég hefði borið
laegri hlut í þessum skiftum og orðið að ganga fyrir Halldór skóla-
stjóra eftir að hafa gefist upp við að reka það erndi, sem hann
hafði falið mér.
Traustlega var nú haldið í tauminn og greitt riðið í Borgarnes
19