Rökkur : nýr flokkur - 01.06.1969, Blaðsíða 36

Hér get ég aðeins drepið á gildi þess, er tónskáld ljær ljóði vængi
og ber þannig boðskap Ijóðskáldsins og sinn eigin inn í hugi fólks-
ins, á stundum með ágætinn, af djúpum skilningi og næmleika,
svo að náð er fullkomnun í samtvinnun og tjáningu. Og enginn efi
getur þá komist að um ævarandi gildi hins hefðbundna, rímaða
ljóðforms.
Og nú hafa ljóð Einar verið gefin út enn einu sinni, og nú af
Leiftri hf., og mjög snoturlega. Og kann ég því vel, að brot er
hið sama og á fyrstu útgáfunni, sem var sú, er ég eignaðist á
þeim tíma, er þau Guðrún Indriðadóttir og Haraldur Níelsson juku
áhuga minn fyrir þeim, fegurð þeirra, lífsspekinni sem þau geyma
og góðvildinni, sem af þeim bjarmar.
I vörzlu minni eru skeyti, ávörp og ljóð, sem föður mínum bár-
ust, er hann varð áttræður vorið 1911, og hefur þess verið all-
oft getið, að meðal þeirra, sem sýndu honum mestan sóma við
það tækifæri, voru þeir Hannes Hafstein og Þorsteinn Erlings-
son, og á ég um það dýrmæta minningu, er hann í heiðurssam-
sæti því, sem honum var haldið, sat milli þeirra, en þar flutti
Hannes Hafstein aðalræðuna, og sungið var kvæði eftir Þorstein.
En það er ekki síður gott til þess að hugsa, hvernig Einar minnt-
ist hans á þessum degi:
Einlægustu hamingjuóskir og hjartanlegt þakklæti fyrir allt
starfið í þarfir fegurðarinnar, þekkingarinnar og góðleikans.
Af sama hugarfari mætti þjóðin minnast Einars H. Kvarans —
og allra sinna beztu manna.
30