Rökkur : nýr flokkur - 01.06.1969, Blaðsíða 34

öðrum viðfangsefnum — og fundið æ meira til þarfarinnar að
túlka hugsanir sínar með öðrum hætti en í ljóði. Og er ekki það,
sem beztu ljóðin túlka, knúið fram af einhverjum dularmætti,
næstum eins og það sé forlaganna vilji, að það skyldi vera í formi
ljóðsins? Ótal skýringar og tilgátur er auðvelt að koma með, en
staðreynd er það, að svipuð varð þróunin hjá mörgum mikilvirk-
um skáldsagna- og leikritaskáldum annarra þjóða.
Ljóðin, sem við bætast í útgáfunni 1943, eru mörg jafn skínandi
fögur og beztu ljóðin í litla kverinu frá 1893, þrungin vizku, mildi,
umburðarlyndi og mannlífsskilningi, sem á sér djúpar rætur.
Meðal þeirra er kvæðið „Barn í myrkri“. Það kom fyrst í Skírni,
það var á unglingsárum mínum, og ég man hve það heillaði mig.
Skáldið liggur andvaka, er skerandi barnsgrátur berst að eyrum
utan úr myrkrinu, barns sem vaknaði hafði
.......í myrkrinu móðurlaust
og í myrkrinu er dapurt að gráta.
En svo kemur ljósið og huggunarhönd,
sem hræðslunnar þurrkar upp strauma.
Og barnið fer tafarlaust langt út í lönd
hinna ljúfustu fagnaðardrauma.
Við erum barnungar margir menn
— svo mikið er naumast að láta —
erum móðurlaus börn í myrkrinu enn.
1 myrkrinu’ er dapurt að gráta.
Og bótt við að jafnaði höfum ei hátt
— að hrína það teljum við ósið —
og hlustum á þögnina þreyttir um nátt,
þá þráum við blessað ljósið.
Sú speki, sem felst í þessum tveim niðurlagserindum, mættu
vera til athugunar mörgum á tímum yfirborðsmennsku, steigur-
lætis og eigingirni, og á stundum furðulegs skilningsleysis sumra
þeirra, sem veginn ættu að vísa til betra lífs út úr gerningaþoku
nútímalífsins.
28