Veiðimaðurinn - 01.09.1955, Blaðsíða 4

rigni, heldnr hitt, að jafnan sé nœgilegt
vatnsmagn i dnum, því fiskurinn gengu'
betur í miklu vatni en litlu. Göngur
œttu því að geta verið eins góðar þítt
sólskin og góðviðri væri öðru hvoru,
ef aðeins rigndi svo mikið á milli, að
vatnsmagn ánna væri alltaf hœfilegt. Um
veiðina er svo það að segja, að vitanlega
veiðist meira þegar mikið er af fiski, og
þá getur líka veiðst prýðilega í sólskini.
Ein ástæðan til þess, að menn veiða
stundum meira i vondu veðri en góðu
er eflaust sú, að þeir halda sig betur að
verki, ef svo mætti segja. í góðu veðri
hvila menn sig oft, setjast niður, njóta
umhverfisins og tala við náttúruna. í
vondu veðri þarf oft að hafa sig allan
við til þess að halda á sér hita. Og þeg-
ar ekki er hægt að tylla sér niður án
þess að blotna og fara að skjálfa, er ekk-
ert annað að gera en kasta og kasta. En
eins og Englendingarnir segja, veiðir sá
að jafnaði mest, sem lengst hefur beit-
una i vatninu. „You can’t. catch fish
luith your lure out of the water“.
Hitt er svo annað mál, að flestir veiði-
menn hefðu eflaust kosið svolítið minna
af laxinum og meira af sólskininu. Ánægj-
an af veiðiferðinni fer svo mikið eftir þvi,
hvernig veður við fáum. Það er meiri
ánægja að fá tvo laxa á fögrum sólskins-
degi, þegar hægt er að njóta um leið
alls, sem islenzk náttúra getur fegurst
boðið, heldur en tiu i kulda og rigningu,
þegar engin hlífðarföt duga til þess að
verja að maður verði gegndrepa og fing-
urnir eru svo dofnir af kulda, að varla
er hægt að skipta um flugu. Það er því
hœtt við, að þegar frá liður verði þetta
sumar mörgum veiðimanninum minnis-
stæðara fyrir vont veður en góða veiði.
Við þurfum að geta sezt niður þegar
við erum búnir að landa laxinum, horft
á hann svolitla stuncl og dáðst að hon-
um. Því næst þurfum við að virða fyrir
okkur umhverfið, hlusta á raddir lífsius
þar, anda að okkur ilmi jarðarinnar og
halla okkur siðan aftur á bak með lok-
uð augun, til þess að festa myndina i
huganum, þar sem hún á að geymast og
verða hluti af okkur sjálfum. Þetta er
ekki hægt í rigningu og kulda. Þess vegna
verða sólskinsdagarnir og laxarnir, sem
við fengum þá, okkur minnisstæðari, þótt
þeir væru færri. Mikil veiði i vonclu veðri
hlýtur að fœra okkur öllum heim sann-
inn um það, að þeirri þrá, sem dregur
okkur að ánum er ekki fullnægt með
miklum fiskafjölda einum saman. Séu
einhverjir ánægðir með það eitt, ættu
þeir annaðhvort að hœtta að stunda
stangaveiði eða reyna að tileinka sér nýj-
an hugsunarhátt, nýtt viðhorf til þessar-
ar tómstundaiðju. Aðalgildi hennar er
fólgið í þeirri hvíld og hressingu frá dag-
legum störfum, sem hún veitir þeim, er
stunda hana á réttan hátt. Menn mega
ekki leggja svo mikla áherzlu á að veiða,
að þeir ofþreyti sig. Islenzkar veiðiár eru
margar erfiðar, og það er hætt við að ýms-
ir, sem komnir eru af léttasta skeiði, reyni
stundum of mikið á sig. Eitt af því sem
stangveiðifélögin og áreigendur þurfa að
gera, er að leggja vegi að veiðistöðun-
um viðar en nú er. Það er mörgum veiði-
manninum ofraun að rogast með þunga
byrði á bakinu upp erfiðar brekkur og
torfærur og bera hana siðan langa leið
heim að veiðihúsinu. Og ofþreyti menn
sig við veiðarnar, getur verið verr far-
ið en heima setið.
Ritstj.
2
Veiðimaðurinn