Veiðimaðurinn - 01.09.1955, Blaðsíða 27

JUHANI AHO:
Fiskar sem ég er hreykinn af.
VIÐ veiðimenn höfum þann veikleika,
eins og skyttur, og raunar allir aðrir, að
okkur er gjarnt til að grobba svolítið
af eigin afrekum, hvenær sem nokkurt
tækifæri býðst. Það eru til margir prýði-
legir veiðifélagar, sem segja sömu veiði-
sögurnar orðréttar í hvert skipti, sem
maður hittir þá: Hvernig hann kastaði
ótrúlega löngu kasti svo að söng í loft-
inu — ltvernig svo fór og hvernig hefði
getað farið, eða hvað mundi hafa skeð,
ef liann aðeins hefði gert þetta eða hitt
— hann var farinn að halda að hann
hefði rnisst hann, en heldurðu að hann
hafi ekki verið á ennþá, eftir allt sam-
an! — og svo var hann aðeins tæplega
þetta og þetta á þyngd o. s. frv. — eða
hvernig hann missti þennan, sem hann
var að landa og taldi sér alveg vísan,
mér. Ég fann snertinguna, en vaknaði
um leið.“
★
Vinir Shays hlýddu hrærðir á sögu
hans og undrun þeirra yfir því, sem hann
sagði þeim, var enn meiri fyrir það, að
hvert smáatriði var nákvæmlega rétt.
Sumir scigðust hafa séð fiskinn lireyfa
munninn, en enginn hafði heyrt nokkurt
hljóð. Shay náði sé að fullu, en vinir
lians strengdu þess lieit, að bragða
aldrei karpa það sem þeir ættu eltir
ólifað.
Þýtt úr Famous Chinese Short Stories.
en strákskrattinn með háfinn glopraði
honum út úr höndunum á sér — þar
fór góður fiskur, aldrei minna en þetta
og þetta mörg pund! Þessar sögur lagast
oft í meðförunum eftir því sem árin líða
og geta á endanum orðið listaverk, sem
maður hefði mikla ánægju af að lilusta
á, ef ekki vildi svo til að maður þyrfti
sjálfur að komast að til að segja aðra,
ennþá merkilegri sögu! Við veiðimenn
höfum nefnilega líka þann veikleika,
eins og allt annað fólky að okkur þykir
skemmtilegra að segja frá okkar eigin
ævintýrnm en ldusta á aðra segja frá sín-
um. Ég hef oft fundið það, bæði hjá sjálf-
um mér og öðrum, að við höfurn beðið
þess með óþreyju, að einhver annar lyki
sögu sinni, til þess að við gætum komist
að sjálfir með okkar sögur. Og af því
að okkur brestur stundum þolinmæði til
þess að bíða eftir að hinn ljúki máli sínu,
reynum við oft að skjóta inn setningum,
ef minnsta hik verður á frásögu lians eða
orðaflaumurinn stöðvast andartak.
En þegar maður grobbar skriflega er
engin liætta á að gripið sé fram í. Auk
þess þykist ég hafa fengið vissu um það,
a. m. k. Iivað sjálfan mig áhrærir, að'
menn vilja niiklu fremur lesa veiðisögur
en lilusta á þær. Ég les svo til allt, sem
ég næ í af því tagi. Af því sem næst
liverri sögu má eitthvað læra, sé hún
aðeins frásögn úr eigin reynsln. Þetta
veitir mér hugrekki til að halda hið
Vf.iðimaðijrinn
25