Veiðimaðurinn - 01.09.1955, Blaðsíða 21

Listræn
fluguhnýting.
ÝMSIR veiðimenn dunda við að hnýta
flugur sér til gamans — og raunar líka
til gagns, því vitanlega nota þeir þær
til að veiða á þær. Við, sem ekki kunn-
um þessa list, berum mikla virðingu fyrir
fingrafimi þessara áhugamanna, en þó
alveg sérstaklega fyrir þolinmæði þeirra.
Við munum flestir vera á einu máli um
það, að ein mesta skemmtan, sem okkur
hlotnist í þessum „harmanna heimi“ sé
sú, að veiða lax á flugu, en þeir sem
gert hafa flugur sínar sjálfir hljóta að
fá einhvern aukakipp í hjartað þegar
laxinn tekur þær — að ógleymdri ánægj-
unni af að segja frá því á eftir!
En það er einnig til að menn hnýti
flugur, sem ekki eru ætlaðar til að veiða
með. Hnýtingin sjálf getur orðið
„liobby“, án tillits til gagnseminnar. Eða
munduð þið treysta ykkur að halda fiski
á fluguna, sem myndin hérna er af?
Hún er víst heldur ekki ætluð til þess.
Kona heitir Helen Shaw (mun þó ekk-
ert vera skyld skáldinu fræga). Hún er
af fróðum mönnum talin einn mesti
snillingur vorra daga í þessari grein.
Minnstu flugur, sem hún hefur hnýtt,
munu vera heimsmetið í smæð. Sú sem
myndin hér er af, er Royal Coaclnnan,
öngulstærð nr. 40. Litla myndin uppi
í horninu er hin rétta stærð flugunnar.
Hún er minni en náttúrleg mýfluga.
Hin er stækkuð fjórum sinnum. Búkur-
inn er lítið eða ekkert stærri en tóbaks-
hnoðrarnir í cigarettunni, sem flugunni
er krækt í. Fluga þessi var linýtt fyrir
sýningu, sem haldin var í Chicago árið
1939. Öngullinn var þá einn af þeim
þremur minnstu, sem vitað var um í
heiminum. Hann er of lítill til þess að
hægt sé að gera á hann auga.
Mesti vandinn við að hnýta svona litla
flugu er að finna efni af hæfilegum stærð-
um. Páfuglsfönin sem notuð var (til þess
að vefja búkinn) var tekin úr minnstu
stélfjöður, sem fáanleg var, og bindiþráð-
urinn fékkst með því, að kljúfa fínasta
silkiþráð í þrjá þætti. Einn þáttur var
næstum of grófur fyrir þessa iirsmáu
Veiðimaðurinn
19