Veiðimaðurinn - 01.09.1955, Blaðsíða 20

Veiðisaga
frá Neskaupstað.
UNDANFARNAR vikur hefur verið
mikil silungsgengd hér í firðinum með-
fram fjörunum. Margir liafa farið á litl-
um bátum og veitt dálítið á spón.
Rvöld nokkurt fór kunningi minn á
veiðar. Fékk sér lánaða trillu. Bauð
konunni sinni og dóttur stálpaðri með
í veiðiferðina, til þess að sjón yrði sögu
ríkari um hvernig veiðiskapurinn fer
fram.
Nú ber lítið til tíðinda. Veiðimað-
urinn siglir með hægri ferð meðfram öll-
um ströndum og hefur spóninn úti, en
fær ekki viðbragð. Veiðiáhugi og athygli
það, að ég fékk meðmælabréf frá höfð-
ingjanum á Tahiti.“
Þá var eins og ljós rynni upp fyrir
Timi og hann fór að skellihlægja.
„Þá skil ég, hvernig í öllu liggur,“
sagði hann. „Ffvenær sem hvítur maður
segir frá því að hann ætli til Rapa, skrif-
ar höfðinginn bréf með honum. Þetta
bréf er alltaf eins — og veiztu hvað stend-
ur í því?“
Ég starði á hann undrandi.
„Bréfið hljóðar þannig: „Þessi hvíti
maður er trúboði. Ef stúlkurnar hegða
sér ekki vel, sendum við tafarlaust
fleiri trúboða til eyjarinnar."
Þýtt úr Spoxls Afield.
smá dofna því lengur sem dorgað er.
Allt í einu kengbognar stöngin og stærð-
ar fiskur er á, eftir öllum sólarmerkjum
að dæma. Kunningi minn tekst allur á
loft af áhuga og ánægju, að geta nú
einu sinni sýnt frúnni að hann er engin
fiskifæla. Hann hægir á vélinni og setur
á hæga ferð aftur á bak. Síðan fer hann
að athuga stöngina. Tekur hana upp og
ber siff falleaia í réttum stillingum.
40 til 50 metrum aftan við bátinn sér
frúin stærðar veiðibjöllu, sem hagar sér
einkennilega á sjónum, og hefur hún orð
á því við bónda sinn. Hann fer þá að
gruna margt. Það skyldi þá ekki vera að
andskotans veiðibjallan hafi fest sig á
króknum. Og reyndar ber ekki á öðru
en að svo sé. Kunningja mínum verður
svo mikið um þetta, að hann slakar á
færinu. En hvað haldið þið að fuglinn
geri þá. Hann gerir sér lítið fyrir og
flýgur upp í loftið og beint upp yfir
þá, sem í bátnum eru. Þá er þannig kom-
ið, að veiðibjallan er á öðrum enda fær-
isins 40—50 metra uppi í loftinu, en vin-
ur minn er á hinum endanum niðri í
bátnum.
Þessari viðureign lauk þannig, að
veiðibjallan sleit sig af króknum og flaug
sína leið.
Vinur minn varð frekar undirleitur
og frúin sneri sér undan og telpan líka.
Þessi veiðisaga er sönn, og ef þér vilj-
ið birta hana í Veiðimanninum, þá er
okkur það meinlaust.
Neskaupstað 11. júlí 1955.
Með virðingu og vinsemd.
Jón S. Sigurðssoti.
18
VeU)TMACURINN