Veiðimaðurinn - 01.09.1955, Blaðsíða 25

getur orðið fiskur alla þína ævi, ef þig
langar til. A ég að koma þessu í kring
fyrir þig?“
„Mér þætti ákaflega vænt um, ef þú
vildir vera svo góður. Já — ég lieiti Sliay
Wei, deildarstjóri í borgarskrifstofunni.
Segðu mönnum þínurn að ég sé fús til
að skipta við livern þeirra sem vilji, að-
eins ef ég megi synda, synda og synda!“
Fiskurinn fór, en kom brátt aftur með
mann, sem hafði höfuð eins og fiskur
og i'eið á waiua — en það er, eins og þið
vitið, ferfætt skepna, sem lifir í vatni,
en getur klifrað upp tré, og þegar hún
er. handsömuð eða drepin, rekur hún
upp hljóð, sem líkist barnsgráti. Maður-
inn með fiskhöfuðið liafði frítt föruneyti
af fjölmörgum fisktegundum og hann
las mér boð árguðsins. Og þið getið reitt
ykkur á, að það var ritað á frábæru máli.
Það hljóðaði þannig:
Maðurinn, sem er lífvera fædd á þurru
landi, hefur aðrar venjur en íbúar vatns-
ins. Meðan rnynd hans og sköpulag breyt-
ist ekki, er viðbjóðslegt að sjá tilburði
hans í vatni. Shay Wei deildarstjóri er
djúpvitur maður, sem leitar hvíldar og
hugsvölunar í frjálsu lífi. Hann er óá-
nægður og uppgefinn á tilbrevtingarlaus-
um skrifstofustörfum. Hann þráir sval-
köld djúp blárra vatna og fljóta, frelsi
og ótakmarkaðan tíma til íþróttaiðkana
í \atnaheimkynnum vorum. Bæn hans
um upptöku í hinn hreistraða ættflokk
er hérmeð heyrð. Hann skal verða brúnn
karpi og eiga að jafnaði heimkynni í
Austurvatni. En sjá, margar eru þær
freistingar og snörur, sem verða á vegi
þeirra, er vötn og ár byggja. Sumir ráð-
ast á báta í grimmdaræði, og sumir, sem
skortir nægilega reynslu og sjálfstjórn,
eru veiddir og flekaðir í hinar margvís-
legu tálsnörur mannsins. Það sannast
hvergi betur en í heimi vatnsins, að var-
úð er bezta tryggingin fyrir löngu lífi.
Megi hegðan þín verða viturleg og virðu-
leg, svo að þú verðir samboðinn þeirn
ættstofni, sem nú veitir þér. þann heið-
ur, að taka þig í sína tölu. Vertu góður
fiskur!“
Meðan ég var að hlusta á fyrirmælin
fann ég að ég var að breytast í fisk og lík-
ami minn varð alþakinn fagurglitrandi
hreistri. I sjöunda himni yfir umbreyt-
ingunni synti ég virðulega og alveg fyrir-
hafnarlaust, renndi mér upp í yfirborðið
og stakk mér niður á botn eftir vild,
aðeins með því að hreyfa uggana örlítið.
Ég hélt niður ána, skoðaði livern krók
og kima við bakkana og alla læki og
sprænur, sem í hana renna, en ég fór
alltaf upp í vatnið aftur á kvöldin.
En svo var það einn daginn, að ég var
ákaflega hungraður, en fann ekkert æti-
legt. Ég sá Chao Kao vera að kasta á
bakkanum og bíða eftir að ég tæki.
Maðkurinn var svo freistandi, að það
kom vatn í tálknin á mér. Ég vissi mæta-
vel að þarna var stór hætta á ferðum,
enda liafði ég varast að korna nálægt
henni, en þarna var einmitt það sem
mig langaði í, og ég gat ekki hugsað mér
að til væri gómsætari biti en þetta. En
ég minntist aðvörunarorðanna, sneri mér
frá með miklum viljaþrótti og synti
burtu.
En hungrið hélt áfram að naga mig
innan og ég stóðst ekki mátið. Ég sagði
við sjálfan mig: „Ég þekki Chao Iíao og
hann þekkir mig. Hann mundi aldrei
2!?
VkM)IMA«1!RI\.\