Veiðimaðurinn - 01.09.1955, Blaðsíða 14

þar sem við töldum líklegast að línuna
væri að finna. Eftir sjö eða átta köst
fann ég eitthvert viðnám, og viti menn!
Upp úr vatninu kom línan. En kálið
er ekki sopið þó í ausuna sé komið.
Það var eftir að ná línunni upp á bakk-
ann, án þess að fiskurinn styggðist,
þ. e. a. s. ef hann var þá enn á og ekki
dauður. Eg vatt inn mjög varlega og
fann að línan veitti viðnám í báða enda,
og endinn, sem fiskurinn átti að vera á,
var alveg út undir hinum bakkanum.
Smám saman þokaðist þó allt nær og
mér fannst línan vera vel „tekin' ‘. Ég
bað nú árguðinn heitt og innilega að
láta ekkert óhapp koma fyrir. Ég kvaðst
iðrast af öllu hjarta þeirra ógætilegu
orða, sem hrukku mér af munni þegar
laxinn sleit, og ennfremur óviðeigandi
hugsana, sem ef til vill mætti þó meta
mér til málsbóta, að ég skyldi ekki móta
í orð. Ég sagðist vera þess albúinn, að
bæta fyrir þetta allt á hvern þann liátt,
sem mínir takmörkuðu vitsmunir segðu
mér að honum væri þóknanlegast. Ég
gæti t. d. hætt að veiða núna, ef ég næði
þessurn laxi á land, enda þótt fiskurinn
væri að stökkva um allt og myndi áreið-
anlega taka eins og þorskur með kvöld-
inu. Meiri fórn og sjálfsafneitun gat ég
ekki hugsað mér — harðari refsing gat
að mínum dómi ekki verið til á nokkru
tilverusviði.
En nú var hann farinn að rigna aftur.
Ég hafði skilið eftir hattinn minn og
kápuna í bækistöð minni uppi við hyl-
inn. Það var líklega sanngjarnt að ég
blotnaði að ofan eins og neðan, yrði
hundrennandi frá hvirfli til ilja, og fengi
ekki bein! Ég hélt áfram að þoka lín-
unni nær og þar kom, að hjálparmaður
minn náði í hana og hrópaði samstundis:
„Hann er á ennþá!“ Ég bað hann lengstra
orða að fara gætilega, láta fiskinn finna
sem minnst átak. En nú þurfti ég að
taka línuna aftur af flughjólinu og vinda
þessa á það. Árguðinn Iiefur víst heyrt
bæn mína og talið rétt eftir atvikum að
verða við henni, því að fiskurinn hreyfði
sig ekki á meðan. F.n jafnskjjótt og ég
fór að vinda inn á hjólið fann ég mót-
stöðuna og bjóst nú við hinu versta
eftir alla hvíldina, sem laxinn hafði feng-
ið. En nú brá svo við, að hann veitti
sama og ekkert viðnám. Ég dró hann
samt hægt og gætilega upp undir bakk-
ann, bað aðstoðarmann minn að reyna
að laga krókinn á ífærunni, því að bakk-
inn var svo hár þarna, að ég náði ekki
til fisksins með hendinni. En þegar ég
var að beygja mig til þess að færa í
hann, kom í Ijós að hann var ekki enn
dauður úr öllum æðum, því þá sneri
hann við og tók strikið þvert yfir ána
og dálítið upp á við. Þar voru nógir
möguleikar fyrir hann til að festa sig
aftur, en einhvern veginn var mér hlíft
við þeirri reynzlu, og eftir þennan síð-
ast sprett lét hann auðsveipur að stjórn
og næst þegar ég fór til móts við hann
með ífæruna geigaði hún ekki og ég
kippti honum upp á bakkann.
Þetta var skínandi falleg hrygna, 13
pund, og satt að segja fannst mér ég
eiga skilið að ná henni, eftir allt sem
á undan var gengið. Flugan var vel föst,
þrátt fyrir allar sviptingarnar.
En hvar skyldi nú hængurinn hennar
vera?
Ég hafði víst lofað árguðinum að hætta,
ef ég næði þessum laxi. Ég settist niður
og fór að hugleiða, hvort ég hefði nú
12
Vf.iðimaðurinn